ร่างบอบบางในชุดเสื้อกระโปรงติดกันสีชมพูสวยกำลังยืนมองเมธาพัฒน์ที่กำลังคุมคนงานตัดผลองุ่นอยู่อย่างเพลิดเพลิน ความทุกข์ใจที่มีมาตั้งแต่เช้า หล่อนได้กองมันไว้ที่หน้าประตูบ้านนั่นหมดแล้ว
เสียงใบไม้ดังกร๊อบแก๊บอยู่เบื้องหลัง ทำให้ร่างบางต้องหันกับไปดู บุรุษเรือนร่างสูงใหญ่ที่แสนจะสง่างามกำลังเดินตรงเข้ามาหาหล่อน ด้วยสีหน้าบอกบุญไม่รับ
หญิงสาวขยับเท้าจะถอยหนี แต่ก็เร็วสู้เขาไม่ได้ เมื่อมือหนาแข็งแกร่งของเราคว้าหมับที่ข้อมือกลมกลึงของหล่อนไว้ พร้อมทั้งดึงรั้งให้เซเข้าไปหาเขาอีกต่างหาก
“หนีทำไม หรือว่าทำอะไรผิดไว้ ถึงได้ไม่กล้าสู้หน้าฉัน” เขารวบหล่อนเข้าไปกอด โดยไม่แคร์สายตาของคนอื่นสักนิด แม้แต่สายตาของน้องชายเขาเอง
“ฉันจะไปสู้หน้าคุณได้ยังไง ก็คุณมัวแต่จ้องมองคนรักของคุณอยู่นี่ เมื่อคืนยังมองกันไม่พอหรือไง”
หญิงสาวสะบัดตัวอย่างแรง จนหลุดพ้นออกมาจากพันธนาการของเขา หล่อนเดินหนีไปอีกทาง แต่เข
