ร่างสูงใหญ่ของติญญานนท์นั่งกระสับกระส่ายอยู่ในห้องรับแขก เมื่อรู้จากคนขับรถว่าบทมากรออกไปข้างนอกกับกรนารา ชายหนุ่มยกนาฬิกามือขึ้นดู แล้วก็ต้องถอนหายใจออกมาแรง ๆ
“ดึกป่านนี้แล้ว ทำไมพวกเธอยังไม่กลับมากันอีก”
ติญญานนท์หยิบมือถือขึ้นมากำลังจะโทรเข้าไปหากรนารา แต่เสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดหน้าบ้านก็ทำให้เขาพับความคิดนั้นเก็บไปทันที
“คงมากันแล้ว” คิ้วเข้มสีดำสนิทของเขาขมวดเข้าหากันยุ่ง เพราะคนที่กลับเข้ามามีกรนาราแค่คนเดียว
“กอบัวไปไหน พวกคุณไปด้วยกันไม่ใช่เหรอ” ท่าทางร้อนรนของผู้ชายตรงหน้า ทำให้กรนาราขุ่นเคืองใจไม่น้อย แต่หล่อนก็ซ่อนมันไว้ข้างใน
“ยังไม่กลับมาเหรอคะ ก็เห็นเขายืมมือถือของกรโทรให้น้องชายคุณไปรับนี่ นึกว่ากลับมาแล้วซะอีก”
ท่าทางไม่รู้ไม่ชี้ของกรนารา ทำให้ติญญานนท์มองหล่อนอย่างไม่พอใจ
“อะไรกัน กอบัวไปกับคุณ แล้วนายต้นจะไปรับได้ยังไง คุณบอกความจริงผมมาดีกว่า”หญิงสาวเดินยิ้มหว
