ติญญานนท์ค่อย ๆ ดันร่างบางที่เขาคิดถึงมาตลอด 2 เดือนให้ออกห่างกายกำยำของเขาอย่างอ่อนโยน หลังจากที่ปล่อยให้หล่อนกอดรัดเขาอยู่นาน
“กรมาได้ยังไง รู้ได้ยังไงว่าผมอยู่ที่นี่”
เขาพูดออกมาพร้อมกับประคองร่างบอบบางที่สูงโปร่งตามแบบฉบับของสาวลูกครึ่งให้นั่งลงบนโซฟานุ่มสีฟ้าอ่อนตรงหน้า ก่อนที่ตรงเขาเองจะขยับไปนั่งโซฟาอีกตัวหนึ่งที่อยู่ข้าง ๆ กัน
กรนาราชักสีหน้าไม่พอใจ เมื่อรับรู้ได้ถึงความเหินห่างที่กระจายออกมาเป็นรัศมีรอบตัวของเขา แต่ก็แค่แว๊บเดียวเท่านั้น ใบหน้าที่งดงามที่เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มก็กลับคืนมาดังเดิม โดยที่ติญญานนท์ไม่ทันได้สังเกตเห็น
“กร... กรคิดถึงคุณ กรโทรไปหาคุณที่ อิ่มรัก แล้วเขาบอกว่าคุณมาที่นี่ ตอนแรกกรก็ไม่คิดจะมา แต่กรทนคิดถึงคุณไม่ไหว ห่างกันแค่สองเดือนกว่า ๆ ใจกรแทบจะขาด คิดถึงแต่คุณไม่ว่ายามหลับหรือตื่น”
“กรเชื่อผมแล้วหรือ ว่าผมไม่ได้ทำอย่างนั้น”
คำพูดของเขาห้วนขึง กรามแ
