ร่างสูงใหญ่ของเมธาพัฒน์กำลังเดินอย่างเร่งรีบไปที่รถยนต์ส่วนตัวของเขา โทรศัพท์จากครูใหญ่ที่พยายามบอกเล่าพฤติกรรมอันแสนเกเรของเด็กสาวที่เขาอุปการะอยู่ มันทำให้เขาใจเย็นอยู่ไม่ได้ หล่อนก่อเรื่องเดือนหนึ่งไม่น้อยกว่า 3 ครั้ง ไม่ทะเลาะตบตีกับเพื่อน ก็พากันหนีออกจากโรงเรียนไปเที่ยวเตร่ คิดแล้วมันน่าจับมาทำไร่ซะให้เข็ด
ชายหนุ่มกำลังคิดถึงวิธีกำหลาบเด็กดื้อยังไม่ทันได้ จู่ ๆ สายตาของเขาก็เหลือบไปเห็นร่างบางของผู้หญิงที่นั่งอยู่ในหัวใจเขาตลอดเวลากำลังนั่งซึมเศร้าอยู่ที่โต๊ะนั่งเล่นในสวนหลังบ้าน ความคิดที่จะรีบไปมีอันต้องพับเก็บไปทันที เพราะหัวใจของเขาแล่นไปที่ร่างบางนั้นเรียบร้อยแล้ว
“มีอะไรให้พี่ช่วยหรือเปล่า กอบัว”
เสียงเข้มที่ดังขึ้นข้างหลังทำให้ร่างบางสะดุ้งน้อย ๆ หญิงสาวรีบป้ายน้ำตาของตัวเองที่ไหลออกมาทิ้งอย่างรีบร้อน กลัวจริง ๆ ว่าเมธาพัฒน์จะเห็น แต่เขาก็เห็นซะแล้ว
“เสียใจเรื่องอะไร พี่ติ
