“เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้แหละค่ะพี่ต้น กอบัวขอโทษด้วยที่ต้องโกหก แต่มันมีความจำเป็นหลายอย่างที่บีบคั้นให้ต้องทำแบบนี้ลงไป กอบัวขอโทษพี่ต้นด้วยนะคะ”เรื่องราวต่าง ๆ ตั้งแต่ต้นจนจบถูกร้อยเรียงออกมาให้ผู้ชายที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ฟังจนหมดเปลือก
“กอบัวรักพี่ติญญ์หรือเปล่า”
เมธาพัฒน์จ้องมองใบหน้างามของสตรีที่นั่งอยู่ข้าง ๆ แม้เขาจะรู้คำตอบของหล่อนอยู่แก่ใจ ว่าหล่อนนั้นรักพี่ชายของเขาขนาดไหน แต่เขาก็ยังอยากจะถามออกไป อยากได้ยิน ไม่ใช่แค่รู้สึกเท่านั้น เพราะถ้าได้ยินจากปากของหล่อนตอนนี้ มันก็จะทำให้เขาตัดใจได้ง่ายขึ้น
“ค่ะ กอบัวรักเขา รักทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าจะได้คืนมาหรือเปล่า”
ใบหน้าเศร้าหมองลงถนัดตา เมื่อพูดถึงเรื่องหัวใจของตนเอง เมธาพัฒน์อดสงสารหล่อนไม่ได้ แม้ตัวเองจะเจ็บแต่เขาก็ไม่อยากให้หล่อนเจ็บปวดไปด้วย
“เสียดายเราเจอกันช้าไป ไม่งั้นกอบัวคงเลือกไม่ถูกแน่”
คำพูดของเขาเรียกรอยยิ้มของหล่อนออกม
