ร่างบอบบางถูกดึงกึ่งลากให้เดินตามร่างสูงของคนที่หล่อนอยากจะอยู่ให้ไกลที่สุดไป ช่วงขาสูงเพรียวของเขาก้าวฉับ ๆ ด้วยความเร็ว และแต่ละก้าวก็แสนจะยาว ทำให้หญิงต้องเดินบ้างวิ่งบ้างถึงจะเดินทันเขา
หนทางที่ผ่านไปไม่คุ้นตาสักนิด และมันก็ห่างจากบ้านพักออกไปทุกที หญิงสาวเริ่มใจคอไม่ดี กลัวว่าเขาจะพาหล่อนเดินออกไปนอกอาณาเขตไร่เหมือนที่เขาเคยหลงออกไป
“คุณจะพาฉันไปไหนคะ หยุดเดินเถอะค่ะ”
ร่างสูงหยุดเดินกะทันหันพร้อมทั้งหันหน้ากลับมา ทำให้ร่างบางที่รีบเดินตามมาหยุดไม่ทัน ร่างของหล่อนปะทะเข้ากับร่างของเขาอย่างจัง มือใหญ่ของเขาได้โอกาสโอบรัดร่างของหล่อนไว้ไม่ให้ห่างกายไปไหน
“ต้องการแบบนี้เหรอ ถึงเรียกให้ฉันหยุด”
ทั้งใบหน้าและคำพูดของเขาแสนจะเย็นชา แต่หล่อนก็ยังแอบเห็นแววตากรุ้มกริ่มที่เจ้าตัวพยายามซ่อนไว้แต่ก็ไม่มิด
“คุณต้องบ้าไปแล้วแน่ ๆ ฉันแค่เห็นว่ามันออกมาไกลแล้ว เดี๋ยวกลับไม่ถูก”
“ฉันโง่ขนาดจะพา
