ร่างบอบบางของหญิงชราที่เส้นผมทั่วทั้งศีรษะกลายเป็นสีขาวเกือบหมดแล้ว นั่งเหม่อมองไปยังลานพื้นสีเขียวของสนามหญ้าในบ้านของตนเอง ความหลังในอดีตที่ไม่เคยลืมเลือนไปจากใจ มันยิ่งทวีความรุนแรงขึ้น เมื่อได้พบหลานสาวที่หายไปนานร่วมยี่สิบปี
“กอบัวหลานย่า ย่าผิดเองที่ทำร้ายเจ้าตั้งแต่ยังเล็ก” ความผิดที่หล่อนไม่เคยลืมมันได้ ความผิดที่ทำให้หล่อนอยู่ก็เหมือนตายทั้งเป็น
“ตากลางแม่ขอโทษ เพราะแม่รักตัวเองมากเกินไป จนไม่ได้คิดถึงจิตใจของลูก” น้ำตาแห่งความเสียใจ เจ็บปวดแสนทรมานไหลรินออกมาจากนัยน์ตาคู่หมอง
ภาพบุตรชายกับสาวใช้ในบ้านของตนเองหยอกเย้ารักใคร่กัน ทำให้หล่อนรับไม่ได้ หล่อนขัดขวางทุกวิถีทาง และในที่สุดหล่อนก็สามารถบังคับให้บุตรชายคนรองกลับมาแต่งงานกับผู้หญิงที่หล่อนเห็นว่าเหมาะกับเขาที่สุด โดยใช้ชีวิตของตัวเองเป็นเครื่องต่อรอง
“คุณแม่คะ” เสียงของบุตรสาวคนสุดท้องดังขึ้น หญิงชรารีบปาดน้ำตาทิ้ง ก่อ
