เมธาพัฒน์จ้องมองเรือนร่างบอบบางของสตรีที่เขาช่วยชีวิตไว้เมื่อวานที่กำลังเดินลงมาจากบันไดอย่างตื่นตะลึง ร่างสมส่วนกลมกลึงอยู่ในชุดอยู่บ้านเข้ากันกับเรือนร่างงามนั้นอย่างพอเหมาะ เสื้อแขนตุ๊กตาสีส้มกำลังพอดีตัว กับกระโปรงสีเดียวกันกับเสื้อ ยาวลงแค่เข่า ส่งให้ประกายความงามที่เคยซ่อนอยู่ภายในของบทมากรเปล่งประกายสะท้อนออกมา
ติญญานนท์เห็นสายตาที่น้องชายต่างบิดามองศัตรูตัวร้ายของเขาแล้ว ก็รู้สึกหงุดหงิดหัวใจขึ้นมาโดยไม่มีสาเหตุ ความหวงแหนเริ่มแทรกซึมเข้าไปในความรู้สึกเขาทีละนิด
บทมากรขาสั่นแทบเดินต่อไม่ไหว เมื่อเห็นสายตาของบุรุษแปลกหน้าจ้องมองหล่อนมาอย่างเผยความในใจ แต่ผู้ชายอีกคนนั้นเล่า ที่หล่อนอยากให้เขามองหล่อนแบบนี้กลับจ้องมองหล่อนราวกับหล่อนคือกิ้งกือไส้เดือน หญิงสาวพยายามฝืนตัวเองจนเดินไปหยุดตรงหน้าพวกเขาได้
“นั่งลงซิ กอบัว”
น้ำเสียงนุ่มนวลที่ขัดกับสีหน้าและแววตาของติญญานนท์ ทำให้หญิงสา
