“คือ...” ถ้าไม่บอก ถ้าไม่พูด เขาก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจ ขืนเธอยังฝืนนั่งอยู่กับเขาต่อไป เขาอาจจะเข้าใจผิดไปกันใหญ่ว่า เธอไม่เต็มใจมาทำงานด้วย บอกแหละ...เธอต้องบอกว่า
“คือว่า...นมคัดค่ะ เจ็บมาก”
คิ้วเข้มขมวดมุ่นครู่เดียวก่อนจะคลายออก
“งั้นก็กลับ” คนที่เข้าใจอะไรง่าย ๆ หันไปหยิบกระเป๋าถือของหญิงสาวมาส่งให้เธอ เขาวางเงินลงบนโต๊ะ แล้วโอบเอวเธอพาเดินออกจากร้าน
แม้อยากจะขืนตัวออกจากวงแขนของเขา แต่ความอยากกลับบ้านมีมากกว่า ดังนั้น เธอจะไม่เสียเวลากับการสะบัดสะบิ้งเพราะไม่พอใจเขา นาทีนี้ขอแค่ได้กลับถึงบ้านโดยเร็วที่สุด เขาจะทำอะไรก็ตามใจเลย เธอยอมทุกอย่าง
“ทำไมรถติดขนาดนี้นะ”
คนนมคัดจนแทบระเบิดบ่น จารวีสูดปากเบา ๆ น้ำตาคลอเต็มหน่วย
“ผมขอโทษ ลืมนึกไปเลยว่าคุณต้องปั๊มนมออก”
“ไม่เป็นไรค่ะ จาทนได้”
“รถติดขนาดนี้ แถมฝนยังตกหนักด้วย กว่าจะถึงบ้านคุณคงอีกนาน ปั๊มนมบนรถก่อนดีไหม”
จารวีหันขวับไปมอง
