“แต่เดินไม่ระวัง”
“จาจะระวังให้มากขึ้น” จารวีบิดตัวหนีวงแขนที่โอบเอวเธออยู่ แต่กลับถูกเขากอดกระชับแน่นขึ้น
“อย่ามัวโอ้เอ้ได้ไหม ลูกค้ารออยู่”
เมื่อเขาเอาลูกค้ามาอ้าง แถมยังมองเธอด้วยสายตาดุ ใบหน้าก็เคร่งขรึมจริงจัง จารวีจึงจำยอมให้เขาโอบเอวเดินเข้าไปในร้าน
แสงไฟสลัวและเสียงเพลงฟังสบาย ๆ ที่เปิดในร้าน ทำให้จารวีสูดลมหายใจลึก บรรยากาศเดิม ๆ ที่เคยมายิ่งทำให้เธอนึกย้อนไปถึงคืนนั้น
“ลูกค้ายังไม่มาหรือคะ” จารวีถาม เมื่อเขาปล่อยเธอให้นั่งลงบนโซฟา แล้วเขาก็ตามมานั่งลงข้าง ๆ
“ไม่รู้จะมาไหม นั่งรอไปก่อน”
อะไรคือไม่รู้ว่าจะมาไหม ผู้บริหารบริษัทใหญ่โต เขานัดลูกค้าประสาอะไรถึงไม่กำหนดเวลานัดที่แน่นอน นี่ถ้าลูกค้าไม่มา เธอไม่ต้องนั่งรอเป็นเพื่อนเขาจนร้านปิดเลยเหรอ
“อยากกินอะไรก็สั่งเลยนะ”
ศิรภพเลื่อนแผ่นพับเมนูอาหารไปตรงหน้าหญิงสาว เขามองไปรอบ ๆ ร้าน พลางแกะกระดุมแขนเสื้อแล้วพับขึ้นไว้ใต้ศอ
