กำหราบรักยัยตัวแสบ

อาหารอีเลิฟ

หลังจากที่แอนนี่รู้แล้ว่าพ่อของเธอปลอดภัยเธอก็ทำท่าจะกลับออกมาจากโรงพยาบาล แซนวิสกับคุณหญิงดารุณี ก็เข้ามาพูดกับเธอด้วยท่าทางที่เป็นมิตรแต่คนที่ไม่เป็นมิตรหน้าจะเป็นแอนนี่มากกว่า รายนี้ชิบหายไม่ว่าเสียหน้าไม่ได้โดยเด็ดขาด

“ หนูแอนป้ามีเรื่องจะคุยกับหนู ป้ากับพี่แซนขอรบกวนเวลาหนูไม่นานหรอกนะจ๊ะ” คุณหญิงดารุณีเดินเข้ามาพูดกับแอนนี่ที่กำลังทำท่าจะกลับ แอนนี่พอได้ยินเสียงของคนที่ทำให้เธอเป็นกำพร้าตั้งแต่เกิด เธอก็หันมามอง ด้วยสายตาเอาเรื่อง คนที่สู้ชีวิตปากกัดตีนถีบมาด้วยตัวเองตั้งแต่เกิดไม่เคยกลัวใครหรอกขอบอก แซนที่เห็นสายตาเอาเรื่องของหญิงสาวแบบนั้นก็รู้สึกไม่พอใจกับเด็กสาวที่ไม่รู้จักผู้ใหญ่

“ ฉันคงไม่มีอะไรจะคุยกับคุณหรอกคะ ในเมื่อตาแก่นั้นไม่ตายแล้วฉันก็คงต้องขอตัวกลับก่อนนะคะเพราะเวลาของฉันเป็นเงิน

เป็นทองฉันคงไม่มีเวลามากพอที่จะมานั่งดราม่ากับคนที่ไม่เคยเลี้ยงหรือว่ามาหาฉันตอนที่ฉันลำบากอยู่คนเดียวหรอกนะคะ” แอนนี่พูดจบเธอก็ทำท่าจะเดินออกไปคุณหญิงดารุณีเมื่อเห็นว่าหญิงสาวจะเดินออกไปไม่ยอมฟังเธอว่าเธอจะพูดอะไร ดารุณีก็นั่งขลุกเข่าลงอย่างกับคนที่ทิ้งศักดิ์ศรีของตัวเองลงแล้ว แซนวิสและไบอั้นเมื่อเห็นแม่ของตัวเองยอมลดศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อคนที่มีพระคุณของตัวเองแบบนั้นสองพี่น้องก็รู้สึกโมโหและโกรธหญิงสาวที่โง่งมดักดานเกินคน

“ ฮือ…..ฮือ….หนูแอนป้าขอร้องละนะอย่าทิ้งคุณท่านไปไหนอีกเลยคุณท่านรอหนูกลับมาทุกวัน ป้าขอร้องละนะถ้าคุณท่านหายดีออกจากโรงพยาบาลแล้วหนูจะไปที่ไหนก็เรื่องของหนูเลย ฉันขอความกรุณาละนะหนูแอน ฮือ…” คุณหญิงดารุณีก้มกราบเด็กสาวด้วยความออ่นล้าในจิตรใจเมื่อคนที่มีพระคุณของเธอกำลังจะตาย แซนวิสและไบอั้นเมื่อเห็นแบบนั้นทั้งคู่ก็วิ่งเข้ามาประคองคุณหญิงด้วยความตกใจเพราะท่านไม่เคยก้มหัวขอร้องใครขนาดนี้ แอนนี่เมื่อเห็นแบบนั้นต้องยอมรับว่าเธอก็ตกใจมากแต่จะทำยังไงได้ในเมื่อคนพวกนี้เป็นคนทำให้เธอกับแม่ของเธอต้องไปลำบาก ลำบนอยู่ที่อังกฤษกันเพียงสองคนแม่ลูกโดยที่หากินตามมีตามเกิด ภาพที่เธอเห็นแม่ของเธอเดินฝ่าหิมะไปทำงานทุกวันจนกระทั้งเธอตายเพียงลำพังและเธอก็เป็นคนเผ่าแม่เงียบๆเพียงลำพังเช่นเดียวกัน ภาพที่แสนหดหู่และทรมานของเธอกับแม่ยังเต็มอยู่ในหัวของเธอไม่รู้ว่าวันไหนเธอจะลบมันออกไปได้ แอนนี่เธอไม่พูดหรือว่าทำท่าทางรู้สึกอะไรสักนิดเธอหันหน้าหนีแล้ทำท่าจะเดินหนี แซนก็อ้าปากพูดออกมาอย่างห้ามไม่ได้อีกต่อไป

“ นี้หยุดเดี๋ยวนี้นะอีเด็กไม่รู้จักบาปบุญคุณโทษ” แซนวิสอดทนกับพฤติกรรมอวดดีของเด็กคนนี้อีกต่อไปไม่ได้อีกต่อไปอีกแล้ว เมื่อแอนนี่ได้ยินแบบนั้นเธอก็หันหน้ามาเผชิญหน้ากับแซนและสองคนอีกครั้งแต่ครั้งนี้เธอหันมาด้วยสายตาที่เอาเรื่องอย่างไม่ยอมเช่นเดียวกัน เพราะคนที่ทำลายชีวิตเธอกล้าดียังไงมาอ้าปากเรียกเธอแบบนั้น

“ เมื่อกี่เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ “ แอนนี่เดินเข้าหาแซนอย่างเอาเรื่องแซนที่คิดว่าตัวเองเป็นต่อพอเห็นท่าทางเอาเรื่องของแอนนี่เธอก็รู้สึกหวาดกลัวขึ้นมา ไบอั้นที่เก็บอาการอยู่นานก็ทนต่อไปไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เขาเข้ามาหาหญิงสาว พร้อมกับจับแขนของหญิงสาว ก่อนจะหันมาหาแม่ของตัวเอง

“ คุณแม่ครับผมฝากบอกคุณพ่อด้วยนะครับว่าน้องแอนนี่ อยู่กับผมคุณพ่อไม่ต้องเป็นห่วงบอกให้คุณพ่อหายไวๆนะครับ “ เมื่อไบอั้นพูดจบเขาก็ฉุดกระชากลากถูร่างบางออกมาจากโรงพยาบาล คุณหญิงดารุณีกับแซน ต่างก็ร้องห้ามไบอั้นกันจ่าระหวันเพราะรู้ว่าคนเลือดร้อนอย่างไบอั้นถ้าหญิงสาวขัดใจเจ้าวายร้ายนี้รับรองได้ว่า เธอได้ไปอยู่ในท้องของเจ้าเลิฟจระเข้ลูกรักของไบอั้นแน่นอน ด้วยความที่นี้

เป็นโรงพยบาลคุณหญิงดารุณีกับแซนก็ทำอะไรมากไม่ได้ นอกจากต้องปล่อยให้แอนนี่ไปกับมัจจุราชอย่างไบอั้นแล้วสองสาวก็ภาวะณาให้หญิงสาวปลอดภัยแค่นั้น

“ ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อย “ เพลี้ยะ แอนนี่ทั้งดิ้นทั้งทุบทังตีชายหนุ่มเพื่อให้เขาปล่อย แต่ด้วยความที่วุ่นวายมากเกินไปฝ่ามือของเธอก็เลยฝาดไปโดนหน้าของชายหนุ่มอย่างแรงจนหน้าเขาหัน ไบอั้นที่ไม่เคยโดนไ

ใครตบหน้ามาก่อน เมื่อโดนแบบนั้นความรู้สึกเดือดดาลของเขาก็ผุดออกมา เขาค่อยๆหันมาจ้องหน้าหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง แอนนี่ที่ไม่ได้ตั้งใจเธอเห็นสายตาแบบนั้นของชายหนุ่มเธอก็รู้สึกหนาวเหน็บเข้ามาในหัวใจแปลกๆ ไบอั้นเมื่อโดนตบหน้าจนหัน เข้าก็กระตุกแขนเรียวของหญิงสาวอย่างแรงจนเธอเซถลาเข้าหาเขาจนหน้าอกใหญ่ของเธอเบียดกับหน้าอกแกร่งของเขา

“ กูบอกว่ายังไงถ้าไม่ฟัง กูจะสับมึงให้ไอ้เลิฟแดก กูบอกเลยมึงคิดผิดแล้วที่มายั่วโมโหคนอย่างกูผู้หญิงแบบมึงมึงกูสับเป็นชิ้นๆไปอยู่ในท้องอีเลิฟมาหลายคนแล้ว เข้าไปนั่งอยู่เชยๆซะแล้วก็อย่าคิดหนี เพราะถ้าฉันจับได้เธอได้รับรองว่าจะไม่มีการพูดอะไรอีกแน่ “ ไบอั้นหมดความอดทนเขากัดกรามแน่นพร้อมกับพูดกับหญิงสาวอย่างใช้ความอดทนเป็นอย่างมาก แอนนี่ที่ไม่เคยกลัวใครมาก่อน แต่ด้วยสัญชาตญาณบางอย่างบอกเธอว่า ให้เธอทำอย่างที่ชายตรงหน้าบอกไม่อย่างนั้นเธอต้องเป็นอาหารของอีเลิฟอย่างแน่นอน เมื่อไบอั้นเห็นว่าร่างบางสงบปากสงบคำแล้ว เขาก็ดันหัวของเธอให้เข้าไปอยู่ในรถหรูของเขาจากนั้นรถหรูของเขาก็ขับออกมาจากโรงพยาบาลด้วยความเร็วสูง เพราะเขาโมโหมากเลยอยากหาที่ระบาย แต่ไม่รู้จะระบายที่ไหน ภาพที่แม่ของเขานั่งขลุกเข่าก้มกราบหญิงสาวคนนี้ก็หมุนวนอยู่ในหัว ภาพของพ่อเลี้ยงที่ขอร้องให้เขาดูแลยัยแสบนี้อีก ไบอั้นไม่รู้จะทำยังไงอยากฆ่ายัยบ้านี้ก็อยากแต่ก็ทำไม่ได้เพราะผู้มีพระคุณได้ขอร้องเขาเอาไว้

บรื้น….บรื้น…บรื้น

“ จะรีบไปตายหรือไง ไอ้บ้านี่ “ แอนนี่เธอนั่งตัวเกร็งพร้อมกับเอามือจับที่เข็มขัดให้มั้นและก็บ่นอุบออกมาเบาๆเพราะกลัวว่าไอ้บ้านี้จะฆ่าเธอ ด้วยความกลัวตายเธอไม่รู้จะทำยังไง เมื่อความคิดที่จะเอาตัวรอดของเธอก็เริ่มคิดออกเพื่อหาทางเอาตัวรอดจากไอ้เลวนี้

“ คุณ คุณ ฉันรู้ว่าคุณโกรธฉันนะ เอาเป็นว่าฉันขอโทษก็แล้วกัน คุณอย่าโกรธฉันเลยนะฉันขอโทษ คุณอยากให้ฉันทำอะไรฉันก็จะทำทุกอย่างแต่ตอนนี้คุณช่วยจอดให้ฉันฉี่ก่อนได้ไหมคะ” แอนนี่คิดออกแล้วว่าเธอจะต้องทำยังไงถึงจะหนีจากไอ้เล้วนี้ได้ เมื่อคิดได้แบบนั้นผู้ชายทั้งโลกไม่ว่าใครก็ตามต้องตายเพราะความขี้ออ้นของผู้หญิง แอนนี่คิดได้แบบนั้นเธอก็พูดออกมาอย่างออดออ้น ไบอั้นเมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็ค่อยๆลดความเร็วลง ก่อจะค่อยหันมามองเธอด้วยสายตาเรียบนิ่ง แต่สายตาที่หญิงสาวหันมามองเขานั้นเป็นสายตาที่ขี้ออ้นอย่างกับลูกแมว ด้วยความสวย น่ารักของหญิงสาวทำให้ไบอั้นตกอยู่ในภวังค์อย่างห้ามใจตัวเองไม่ได้