เพียงนางยื่นต้นโสมเข้าใกล้เขา ชายหนุ่มก็ถึงกับกระอักเลือดทั้งยังรู้สึกถึงร่องรอยบาดแผลที่เริ่มดีขึ้นเกิดการขยับตัวดั่งกับมีสิ่งมีชีวิตชอนไชอยู่ใต้ผิวหนังอีกครั้ง
“ท่านอ๋อง! แม่นางหม่า! ท่านทำอะไรน่ะขอรับ ทำไมท่านอ๋องจึงกระอักเลือดอีกแล้ว!” องครักษ์เการีบขยับตัวเข้าไปประคองทั้งหันมาเอ่ยปากคาดคั้นกับหญิงสาว แต่นางกลับยื่นยาในมือให้องครักษ์หนุ่มสั่งให้เขารีบป้อนยาสกัดพิษให้อ๋องสามก่อนที่จะตอบคำถามของเขา
”ข้าพอจะรู้แล้วล่ะเจ้าค่ะ ว่าสิ่งใดเป็นตัวกระตุ้นพิษที่อยู่ในกายของท่านอ๋อง”
”อะไรหรือขอรับ หรือว่าเป็นต้นโสมนี้งั้นหรือ จะเป็นไปได้อย่างไรขอรับ นี่เป็นของพระราชทานจากไทเฮาเชียวนะขอรับ อีกทั้งพระองค์ยังทรงเป็นพระมารดาแท้ๆของท่านอ๋อง แล้วพระนางจะทำร้ายท่านอ๋องได้อย่างไรกัน แม่นางเข้าใจผิดแล้วล่ะขอรับ”
”มิใช่ต้นโสมเจ้าค่ะ แต่เป็นผงของดอกระบำจันทร์ที่โปรยอยู่รอบๆต่างหากล่ะเจ้าคะ”
ได้ยินคำพูด
