ยามเช้าที่จวนอ๋องช่างแตกต่างจากที่เรือนหลังเล็กเสียนี่กระไร เพียงพระจันทร์ลับขอบฟ้า เหล่าบ่าวไพร่ผู้มีหน้าที่แตกต่างก็พากันเดินให้ขวักไขว่ หม่าเหลียนเฟยก้าวออกจากห้องเล็กที่อยู่ไม่ไกลจากจวนเล็กที่อ๋องหนุ่มพำนักอยู่
จะว่าไปที่นี่ก็น่าอยู่ไม่น้อยด้วยการตกแต่งจวนอย่างร่มรื่นมีเหล่าพรรณไม้สวยงามที่แข่งกันออกดอกชูช่อเบ่งบาน อีกทั้งมีต้นไม้เล็กใหญ่ขึ้นสลับกันอยู่รอบๆ ถัดไปด้านในเห็นเป็นศาลากลางน้ำที่มีบริเวณกว้างขวางทั้งยังมีเหล่าดอกบัวเบ่งบานรับน้ำค้างยามเช้า ช่างเป็นสถานที่ๆน่าอยู่ยิ่งนัก แต่น่าเสียดายยิ่งที่สถานที่ๆสวยงามเยี่ยงนี้กลับปะปนไปด้วยอันตรายที่มองไม่เห็น หญิงสาวยืนสูดอากาศสดชื่นเข้าจนเต็มปอด ก่อนจะออกเดินไปตามทางจนถึงหน้าจวนที่มีทหารยามยืนเฝ้าอยู่อย่างเข็งขัน เมื่อเห็นหญิงสาวหยุดอยู่ตรงหน้าจึงกล่าวทักทายพร้อมกับเปิดทาง นางกล่าวขอบคุณก่อนจะก้าวเข้าไปในห้อง
”ถวายพระพรเพคะ “กล่าวพร้อ
