Chapter 12
1727 คำ
ลูกปลาอยู่ในครัวกำลังทำเมนูรอบดึกของคุณหญิงอยู่ เธอขอไม่ทำอาหารเย็นเพราะไม่อยากทำให้คุณภานุทาน และคุณหญิงก็สนับสนุนให้ทำแบบนั้นเพราะจะแกล้งลูกชายตัวเองไปด้วย ลองให้เล่นสงครามจิตวิทยากันซักตั้งจะได้รู้ว่าใครจะชนะ
"คุณหญิงให้มาตามคุณลูกปลาไปทานข้าวเย็นค่ะ"
"ขออีกนิดนะคะ ลูกปลาขอทำของว่างเสร็จก่อนไม่เกินสิบนาทีค่ะ"
"ได้ค่ะ"
วันนี้เธอทำขนมไทยเป็นลูกชุบแล้วก็ทำทองหยิบทองหยอด แต่ว่าไม่ทำหวานหรอกเพราะคนบ้านนี้ไม่ทานหวานมาก และต่อจากนี้เธอจะทำเมนูที่เป็นของโปรดของคุณภานุทุกวัน แต่ไม่ให้ทานนะ... แกล้งคนเล่นสนุกดี
พอทุกอย่างเรียบร้อยเธอก็เอาไปแช่ไว้ในตู้เย็นแล้วเดินเข้าไปในห้องอาหาร คุณหญิงหันไปเห็นเด็กสาวก็เรียกให้มานั่งลงข้างๆ
"มานี่สิหนูลูกปลามานั่งกับแม่"
ลูกปลาเดินไปนั่งลงข้างๆก่อนจะเหลือบสายตามองชายหนุ่มเล็กน้อยแล้วหันไปยิ้มหวานให้ผู้ใหญ่ทั้งสองคน
"วันนี้ลูกปลาทำลูกชุบกับทองหยิบทองหยอดด้วยค่ะ ถ้าจะทานบอกแม่บ้านเลยนะคะแช่ใส่ในตู้เย็นแล้วค่ะ"
"ตั้งแต่หนูลูกปลามาอยู่บ้านนี้ ลุงอ้วนขึ้นมากเลยนะ"
คุณพ่อเอ่ยออกมาพร้อมกับหัวเราะร่า เขาเจริญอาหารขึ้นเยอะเพราะหญิงสาวทำอาหารเก่งมากและขนันทำนั้นทำนี่ตลอด
"คุณก็หยุดกินบ้างสิ หนูลูกปลาทำอะไรคุณก็ทานหมด"
"ก็มันอร่อยนี่นา จริงมั้ยหนู"
"ถ้าคุณลุงชอบลูกปลาจะทำให้เยอะๆเลยค่ะ"
ภานุที่กำลังทานข้าวได้ยินเมนูของว่างเป็นของที่ชอบก็ชะงักไปเล็กน้อยก่อนจะปรับสีหน้าให้ปกติทำเป็นไม่สนใจอะไรทั้งนั้น อยากกินก็ไปซื้อเองไม่เห็นจะง้อเลย
"ดีๆ งั้นคืนนี้ลุงขอเยอะๆเลยนะ"
"ได้ค่ะ ขอบคุณค่ะป้าพิม"
ลูกปลายกมือไหว้ป้าพิมที่ตักข้าวให้ก่อนจะหยิบช้อนส้อมมาทานอาหาร แต่เธอเป็นคนทานน้อยไม่กี่คำก็อิ่มแล้ว
"ทำไมหนูทานน้อยจังเลยลูก"
"ลูกปลาอิ่มแล้วค่ะ"
"ทานน้อยแบบนี้จะแข็งแรงเหมือนอย่างคนอื่นเค้ามั้ย เห้อ! เรานี่นะ"
ลูกปลายิ้มแห้งก่อนจะนั่งอยู่เป็นเพื่อนคุณหญิงจนทุกคนทานเสร็จ ลูกปลาไปช่วยป้าพิมล้างจานก่อนจะเอาขนมทั้งหมดที่ทำไปให้คุณท่านทั้งสองจนหมดไม่เหลือให้คุณภาณุเลยสักชิ้นเดียว
"แล้วอาหารว่างรอบดึกของคุณภาณุล่ะหนูลูกปลา"
ป้าพิมเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ ปกติจะมีของรอบดึกของคุณภาณุทุกวันแต่วันนี้กลับไม่มี
"คุณภานุไม่ได้สั่งให้ทำค่ะ เพราะฉะนั้นไม่ต้องทำค่ะ"
"อ่อ จ๊ะเข้าใจแล้ว"
ลูกปลาส่งจานของหวานไปให้ก่อนจะขึ้นห้องไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดเพื่อนอนหลับ เธอต้องอดทนนอนโซฟาทั้งอย่างนั้นเพราะไม่อยากจะแพ้คุณภานุ
นี่ก็สี่ทุ่มกว่าแล้วแต่เขาก็ไม่เห็นใครเอาของว่างมาให้ มีแค่แม่บ้านเอานมอุ่นๆมาให้ตอนสามทุ่มกว่าเท่านั้น
"นี่จะเล่นสงครามกับฉันใช่มั้ยลูกปลา"
เขาเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์เสียก่อนจะวางเอกสารลงเพราะไม่มีอารมณ์ทำงานต่อแล้ว ชายหนุ่มกลับมาถึงห้องนอนก็เจอลูกปลานอนกอดหมอนหลับอยู่บนโซฟา เด็กสาวบิดตัวไปมาแต่ก็ขยับได้ไม่มากเพราะโซฟาค่อนข้างจะเล็กเกินไป ไม่ใช่ว่าไม่สงสารแต่เขาหมั่นไส้ที่เธอไม่ยอมพูดอะไรจนเราสองคนต้องตกมาอยู่ในสถานะผัวเมียแบบนี้
"ทนไหวก็ทนไปสิ"
เขาเดินไปนอนลงบนเตียงนอนก่อนจะหลับตาลงไม่สนใจหญิงสาวอีก และเช้ามาลูกปลาก็ยังทำเหมือนเดิมคือไม่ทำอาหารเผื่อชายหนุ่มเช่นเคยเป็นอย่างนี้หลายวันแล้ว
"ท่าทางจะไม่ได้ผลมั่งหนูลูกปลา ถ้าไม่ไหวก็ง้อภานุดีมั้ย ไม่อย่างนั้นหนูจะต้องนอนปวดตัวแบบนี้มันไม่คุ้มนะลูก"
คุณหญิงเริ่มรู้สึกสงสารหญิงสาว เธอคิดว่าภานุได้เห็นหน้าลูกปลาก่อนนอนทุกคืนแล้วจะเปลี่ยนใจ แต่เธอคิดผิดภานุใจแข็งกว่าที่คิด
"ไม่ค่ะ ทำไมลูกปลาต้องง้อด้วยไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด"
ถึงแม้ว่าทุกอย่างที่เป็นแบบนั้นเธอรู้อยู่แก่ใจก็เถอะ แต่ว่าแกล้งกันแบบนี้เธอก็ไม่โอเคเหมือนกัน
"เห้อ! แม่ไม่รู้จะช่วยยังไงแล้ว"
"ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ยังไงลูกปลาก็ต้องทำเพื่อจุดประสงค์แค่เพียงมีหลานให้คุณแม่เท่านั้น ส่วนคุณภานุเขาไม่สนใจลูกปลาอยู่แล้ว อดทนอีกซักหน่อยค่ะถ้าไม่ไหวเราค่อยหาวิธีอื่น"
คุณหญิงเริ่มรู้สึกว่าตัวเองเห็นแก่ตัวมากเกินไป เอาเด็กสาวผู้ใสซื่อมาเจอกับความรู้สึกเจ็บปวดแบบนี้เหมือนเล่นกับความรู้สึกของคนอื่น ลูกปลาควรจะเจอผู้ชายที่ดีและรักเธอ ไม่ใช่รอคอยวันที่ลูกชายเธอยอมนอนด้วยแต่สุดท้ายก็ไม่ได้รับผิดชอบ
"หนูอยากจะยกเลิกมั้ย แม่ไม่อยากบังคับจิตใจหนูเลย ถ้ามันไม่ได้จริงๆแม่ก็จะถือว่าเด็กไม่มีบุญได้มาเกิด"
ลูกปลาหันไปมองหน้าคุณหญิงก่อนจะยิ้มออกมา
"ลูกปลารับปากแล้วค่ะยังไงก็ต้องทำให้ได้ คุณแม่ไม่ต้องห่วงนะคะลูกปลาจัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้"
หญิงสาวยิ้มออกมาอีกครั้งก่อนจะจัดจานอาหารเช้า แต่วันนี้เธอต้องไปเดินตลาดกับป้าพิม ก็เลยขออนุญาตคุณท่านไม่ทานข้าวเช้า
ภานุตื่นนอนเช้าเป็นปกติแต่เขาก็ไม่เจอลูกปลาและไม่ได้คุยกันเลยหลายวันแล้ว ส่วนอาหารเธอก็ไม่ยอมทำเผื่อเขาซึ่งพอทำใจได้ล่ะ
"ภานุมาทานข้าวสิ ทำไมสีหน้าดูไม่ดีเลยลูก"
ผู้เป็นแม่เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง หลายวันมานี้เขาทำงานหนักมากเพราะยิ่งสาขาใกล้เปิดเท่าไหร่เขายิ่งต้องเร่งงานมากขึ้นเท่านั้นจนไม่มีเวลาได้พักผ่อน
"ผมนอนดึกหลายวันน่ะครับ รู้สึกปวดหัวนิดหน่อยแต่ว่ากินยาเดี๋ยวคงหาย"
"พักผ่อนบ้างนะลูก ควรจะทานของบำรุงร่างกายหน่อย กลางวันทานอะไรบ้าง"
"ก็ทานบ้างไม่ทานบ้างครับ ไม่มีเวลาเลย"
เขาพูดไปตามตรง งานยุ่งวุ่นวายแทบไม่มีเวลาจะไปทำอะไรเลย แม้กระทั่งทานข้าวยังไม่มีเวลาออกไปข้างนอก พอสั่งออนไลน์มากว่าจะได้กินก็ใกล้ประชุม เป็นแบบนี้หลายวันแล้วจนเขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองไม่ค่อยสบาย แต่ยังฝืนตัวเองอยู่
"ทานข้าวต้มมั้ยลูก"
"ไม่ดีกว่าครับ ผมไปทำงานก่อนเย็นนี้เจอกันนะครับ"
ภานุเดินออกไปขึ้นรถเพื่อเดินทางไปบริษัท ลูกปลาที่อยู่ข้างนอกได้ยินทุกอย่างก็อดเห็นใจชายหนุ่มไม่ได้ ถึงแม้ว่าเขาจะใจร้ายกับเธอแต่เธอไม่ใช่คนแบบนั้น
ลูกปลาจึงขอเวลาไปทำอาหารใส่กล่องเพื่อไปให้เขาทานตอนกลางวัน ถือว่าทำบุญแล้วกันอย่างน้อยเขาจะได้มีอะไรทาน ไม่อย่างนั้นป่วยขึ้นมาบริษัทแย่หมดลูกน้องที่ต้องดูแลอีกตั้งกี่คน...
"หนูลูกปลาทำอะไรจ๊ะ"
ป้าพิมมองหญิงสาวกำลังทำข้างกล่องอยู่ เหมือนว่าจะทำสองกล่องนะ
"ทำข้าวกล่องค่ะ สปาเก็ตตี้ผัดขี้เมากับลาซานญ่าค่ะ"
"ทำไปไหน"
"ทำไปให้คุณภาณุที่บริษัทค่ะ"
ลูกปลาเอ่ยเพียงแค่นั้นก่อนจะเก็บของทุกอย่างใส่กล่องแล้วถือติดมือไปด้วย เธอจะไปเดินตลาดในตัวเมืองก็เลยถือโอกาสแวะไปที่บริษัทของเขาด้วย
เมื่อมาถึงลูกปลาก็เดินเข้ามาหน้าล็อบบี้ก่อนจะส่งกล่องข้าวไปให้พนักงาน
"สวัสดีค่ะ ติดต่ออะไรคะ"
"กล่องข้าวของคุณภานุค่ะ ช่วยรบกวนฝากให้เขาหน่อยนะคะ"
ลูกปลาส่งกล่องไปให้พนักงานพร้อมกับกล่องยาอีกชุดที่เธอเตรียมมาด้วย
"นี่เป็นยาแก้ปวดลดไข้ ยังไงฝากให้เขาด้วยนะคะ"
เธอยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปจากตรงนั้นทันที พนักงานดูจะงงในการกระทำของเธอแต่ก็โทรศัพท์ไปหาเลขาว่ามีคนฝากของมาให้ท่านประธาน พนักงานขึ้นลิฟต์เอาของไปส่งให้เลขาตรงหน้าห้อง เธอถือของทั้งสองอย่างไปให้เจ้านายที่ห้องทำงาน
"มีคนฝากของมาให้ค่ะคุณภานุ"
เขากุมขมับตัวเองแน่นหัวแทบจะระเบิด วันนี้ตั้งแต่ตื่นมารู้สึกตัวรุมๆแล้วก็หนักหัวแปลกๆ
"อะไรนะแกะดูสิ"
สไมล์ค่อยๆแหะกล่องเปิดออกก่อนจะมองสำรวจทั้งสองกล่องแล้วหันไปมองหน้าเจ้านาย
"ลาซานญ่ากับสปาเก็ตตี้ผัดขี้เมาค่ะ"
เขาชะงักไปก่อนจะดึงกล่องข้าวมาดู หน้าตาแบบนี้ไม่ต้องเดาว่าใครทำมาให้ เขาแปลกใจอยู่ไม่น้อยที่เธอทำอาหารมาให้ถึงที่นี่ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังไม่ยอมทำอะไรให้ทานอยู่เลย
เขาใช้ช้อนตักชิมทั้งสองเมนูก่อนจะยิ้มออกมาเล็กน้อยเพราะมันคือรสชาติที่ถูกใจ สไมล์ส่งกล่องยามาให้เขาก่อนจะเอ่ยพร้อมรอยยิ้มกว้าง
"อ่อ มีกล่องยามาให้ด้วยค่ะเห็นว่าเป็นยาแก้ปวดลดไข้"
เขามองกล่องยานั้นอย่างประหลาดใจ ทำไมเด็กคนนั้นถึงรู้ว่าเขาไม่ค่อยสบายอยู่ บางทีก็น่าแกล้งมากบางทีก็ทำตัวน่ารักเหลือเกิน....
"เธอกำลังคิดอะไรอยู่ลูกปลา..."
- ผู้เขียน
