Chapter 11
1421 คำ
หลังจากที่ภานุออกจากห้องน้ำมาก็เจอลูกปลานั่งกอดหมอนอยู่ตรงโซฟา เขาวางผ้าเช็ดตัวลงก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วนอนลงบนเตียงนอนโดยไม่สนใจลูกปลาอีก หญิงสาวมองเขาอย่างน้อยใจตัวเองนอนเตียงสบายแต่ทิ้งให้ผู้หญิงนอนโซฟา แต่ก็ไม่ได้แย่หรอกโซฟาก็ดี
"ใจร้าย ชิ!"
ลูกปลาบ่นงึมงำก่อนจะนอนลงตรงโซฟาอย่างช่วยไม่ได้ เตียงออกตั้งกว้างให้เธอนอนด้วยก็ได้ถ้ารังเกียจก็เอาหมอนข้างกั้นไว้สิ ผู้ชายอะไรใจร้ายที่สุด คอยดูเถอะเธอจะแกล้งคืนบ้าง
ภานุที่นอนอยู่แต่ก็ไม่ได้หลับได้ยินหญิงสาวบ่นไม่เสียงดังนักก็อดขำไม่ได้ สมน้ำหน้าถ้าอยากนอนห้องเขาก็นอนแบบนั้นแหละอยากรู้เหมือนกันว่าจะทนได้ซักกี่วัน เขาหลับตาลงด้วยความง่วงพรุ่งนี้มีประชุมตอนเช้าต้องรีบเข้านอนเดี๋ยวจะไม่สดชื่น
เช้าวันต่อมา...
ภานุตื่นนอนในตอนเช้าแต่ก็ไม่ทันหญิงสาวเพราะเธอตื่นไวกว่ามาก นี่หกโมงกว่าแต่ลูกปลาไม่อยู่ที่ห้องนอนแล้ว สงสัยจะตื่นตั้งแต่ตีห้าล่ะมั่ง
เขาเดินเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยจะได้ลงไปหาอะไรทานแล้วรีบเดินทางไปบริษัท
ทางด้านของลูกปลาเธอนอนไม่หลับเพราะโซฟาค่อนข้างเล็กและนอนบิดตัวลำบาก ถ้ากว้างเหมือนตรงห้องรับแขกเธอคงจะนอนสบายกว่านี้เยอะเลย
"หลับสบายมั้ยลูก"
คุณหญิงรีบตื่นเช้าลงมาหาหญิงสาว ว่าจะถามว่าเมื่อคืนนอนกับตาภานุเป็นยังไงบ้าง แต่ดูจากสภาพที่เหมือนคนอดหลับอดนอนแล้วน่าจะถูกแกล้งแน่ๆ
"ไม่ค่ะ คุณภานุให้ลูกปลานอนโซฟาค่ะ"
"ตายจริง! ทำไมแกล้งน้องแบบนี้นะ"
คุณหญิงบ่นออกมาอย่างสงสารหญิงสาวตรงหน้า นอนโซฟาขยับตัวลำบากมันจะไปสบายอะไร อีกอย่างเตียงนอนของลูกชายเกือบสิบฟุตสั่งทำแบบพิเศษนอนสามสี่คนได้สบายเลย น่าจะแบ่งน้องนอนบ้างสิไม่ใช่แกล้งกันแบบนี้
"ไม่เป็นอะไรค่ะลูกปลาจะเอาคืนที่คุณภานุให้ลูกปลาไปนอนโซฟา"
"หนูจะเอาคืนยังไงลูก"
ลูกปลาหยิบลาซานญ่าออกมาจัดจานแต่วันนี้เธอทำแค่ของคุณท่านทั้งสองคนเท่านั้น และจะไม่มีใส่กล่องให้คุณภาณุด้วยโทษฐานที่ปล่อยให้เธอนอนปวดตัวแบบนี้ เขาก็ไม่ควรได้ทานของอร่อย
"ทานเลยมั้ยคะ ลูกปลาทำลาซานญ่าด้วย"
"เมนูนี้ตาภานุชอบมากเลยนะนั้น แล้วทำไมมีแค่สองจานล่ะ"
"ไม่มีของคุณภานุค่ะ"
ลูกปลาส่งจานทั้งสองให้แม่บ้านก่อนจะหันมายิ้มให้คุณหญิง ท่านถึงกับร้องอ่อออกมาแต่ก็สมน้ำหน้านะแกล้งคนอื่นดีนักงั้นก็ไม่ต้องทานของอร่อย
"ร้ายนะเนี้ยเรานะ ปกติเห็นแอบใส่กล่องให้ทุกวัน"
ลูกปลาตาโตอย่างตกใจ ไม่คิดว่าคุณท่านจะรู้ด้วยว่าเธอใส่กล่องให้คุณภานุไปกินทุกเช้า
"คุณท่านรู้เหรอคะ"
"รู้นานแล้วจ๊ะ แต่แม่ไม่ว่าอะไรหรอกนะ แล้วก็ไม่ต้องเรียกคุณท่านสิเรียกคุณแม่เหมือนตาภานุเลยจะได้ชิน"
"ค่ะคุณแม่"
ลูกปลาเอ่ยด้วยรอยยิ้มหวานก่อนจะพาคุณหญิงมาส่งที่ห้องอาหาร ส่วนภานุเมื่อทำทุกอย่างเสร็จก็เดินลงมาแวะที่ห้องอาหารมองจานตรงหน้าคุณแม่มันคือลาซานญ่าของโปรดของเขาด้วย
"กินอะไรแต่เช้าครับแม่"
"ลาซานญ่าไง เราไม่กินข้าวต้มเหรอวันนี้นะ"
"ไม่ครับผมไปก่อนนะ"
เขาเดินหันหลังออกไปก่อนจะจินตนาการว่าตัวเองจะได้กินของชอบ เพราะทุกวันลูกปลาจะเอาใส่กล่องมาให้ในรถ เมื่อมาถึงคนขับรถก็ขับออกไปแต่เขามองหากล่องอาหารไม่เจอเลยสักกล่อง
"มนตรีไม่มีกล่องข้าวเหรอ..."
"ไม่มีนะครับ ผมไม่เห็นคุณลูกปลาเลยนะ"
เขาหลับตาลงก่อนจะพ่นลมหายใจออกมาอย่างเซ็งๆ สงสัยจะโกรธที่เขาให้นอนโซฟาจึงเอาคืนด้วยการไม่ทำอาหารเช้าให้
"ร้ายจริงเด็กคนนี้..."
เขาถึงกับกุมขมับที่ไม่ได้ทานของชอบเหมือนคนในบ้าน ทั้งวันเขาอารมณ์เสียมากที่ถูกเอาคืนด้วยวิธีแบบนี้
"คุณสไมล์สั่งลาซานญ่าให้ผมที่หนึ่ง"
เขาให้เลขาสั่งออนไลน์มาให้ ตอนเช้าเห็นแล้วมันน่าทานมากแต่พอไม่ได้กินมันก็จะเสียอารมณ์แปลกๆ สไมล์รีบไปกดสั่งแต่ร้านประจำมันปิดก็เลยต้องสั่งร้านอื่นมาอย่างช่วยไม่ได้ ใช้เวลารออาหารเกือบยี่สิบนาที เธอใส่จานแล้วถือมาให้เจ้านายในห้องทำงาน
"ลาซานญ่ามาแล้วค่ะ แต่จะบอกก่อนว่าร้านที่สั่งประจำปิดค่ะ วันนี้สไมล์เลยสั่งอีกร้านมาให้ไม่รู้ว่าถูกปากรึเปล่า"
เขาพยักหน้าก่อนจะสั่งให้เธอออกไป เขามองจานก่อนจะใช้ช้อนตักทานแล้วก็ต้องเซ็งเมื่อรสชาติไม่เป็นที่ถูกใจเท่าไหร่
"ไม่อร่อยเลยอ่ะ"
เขาถอนหายใจอย่างเซ็งๆก่อนจะตักทานอย่างช่วยไม่ได้ แต่ยังไงเขาก็ไม่ง้อเด็กนั้นหรอกนะเดี๋ยวไปจองร้านอาหารหรูๆแล้วไปทานเองก็ได้ ไม่ง้อเธอเหรอ เหอะ!
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เป็นพลอยที่โทรเข้ามาผ่านแอพพลิเคชั่น เขารีบกดรับสายทันที
"ว่าไงพลอย"
(ภานุ... คุณเป็นยังไงบ้าง)
"ผมเหรอ.. งานก็ยุ่งๆนะคุณเป็นยังไงบ้างสบายดีมั้ย เงินพอใช้รึเปล่า"
เขาเอ่ยถามตามตรง พลอยไปทำงานต่างบ้านต่างเมืองค่าใช้จ่ายมันเยอะมาก พื้นฐานทางบ้านเธอก็พออยู่ได้แต่ก็ไม่ถึงกับเป็นมหาเศรษฐี เขายอมรับว่าให้เงินเธอบ่อยๆเพราะเป็นห่วงความเป็นอยู่ของเธอนั้นแหละ
(คุณไม่ต้องโอนมามากขนาดนั้นหรอกค่ะพลอยเกรงใจ มาทำงานแทนที่จะมีเงินกลับต้องมารบกวนคุณตลอด)
"ไม่เป็นอะไรเลย ถ้าไม่ไหวก็กลับมาเถอะผมดูแลคุณได้"
พลอยอึกอักไม่รู้จะตอบเขายังไง เธอยังไม่อยากกลับและไม่รู้ว่าจะกลับไปตอนไหน เธอไม่อยากจะให้ความหวังชายหนุ่มเลยยิ่งอายุของเขามากขึ้นแล้วด้วย อีกอย่างที่เธอไม่อยากกลับไปเพราะเธอไม่สามารถมีลูกได้ แต่ครอบครัวของเขาร่ำรวยแถมมีลูกคนเดียวแล้วด้วย คงต้องการมีทายาทสืบสกุล ถึงเขาจะบอกว่าไม่แคร์ก็เถอะ
(พลอยไม่อยากให้คุณรอโดยไม่รู้จุดหมายแบบนี้เลยค่ะ ถ้ามีคนดีๆเข้ามาในชีวิตคุณลองเปิดใจก็ได้นะคะพลอยไม่ว่าอะไรเลย)
"ผมจะทิ้งคุณได้ยังไง เราสัญญากันแล้วไงว่าคุณจะกลับมา"
(พลอยอยู่ที่นี่กำลังไปได้ดีเลยนะคะ ถ้ากลับไปตอนนี้ก็ไม่อยากจะให้คนอื่นดูถูกได้ว่าไปเกาะคุณกิน อีกอย่างพลอยรู้ว่าไม่สมบูรณ์เหมือนผู้หญิงคนอื่น ถ้าคุณแม่คุณอยากมีหลานคุณควรลองเปิดใจให้ผู้หญิงคนอื่นเข้ามาในชีวิต)
"ทำไมถึงพูดแบบนั้น... คุณคงไม่ได้รู้สึกน้อยใจอะไรอยู่ใช่มั้ย"
(ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ พลอยก็แค่คิดว่าการรอคอยมันทรมาน ถ้าวันหนึ่งพลอยกลับไปแล้วคุณยังไม่มีใคร ตอนนั้นเราจะแต่งงานกันเอาแบบนี้ดีมั้ยคะ)
ภานุถอยหายใจออกมาเล็กน้อย นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอพูดแบบนี้ แต่เขารู้สึกว่าเราสองคนผูกพันกันมานานและเขาคิดมาตลอดว่าพลอยเป็นผู้หญิงที่เขาอยากจะใช้ชีวิตด้วย ถ้าจะให้มองหาคนอื่นยังมองไม่ออกเลยว่าจะมีใครได้อีก
"ไว้ถ้าผมเจอเธอคนนั้นเมื่อไหร่ผมจะบอกนะ"
(งั้นพลอยไปทำงานต่อนะคะ คิดถึงคุณนะ)
"ผมก็คิดถึงคุณ ตั้งใจทำงานนะ"
- ผู้เขียน
