Chapter 13
1311 คำ
หลังจากได้ทานข้าวทานยาชายหนุ่มรู้สึกว่าตัวเองสดชื่นขึ้นมานิดหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ต้องทนปวดหัวแทบจะระเบิดแบบนี้ เขาให้เลขาเอากล่องข้าวไปล้างเพื่อจะเอากลับบ้านในตอนเย็น จากนั้นก็ทำงานต่อจนถึงเวลากลับ
ทางด้านของลูกปลาวันนี้เธอจะทำอาหารเย็นเอง และก็จะทำเผื่อแม่บ้านทุกคนด้วยซึ่งในบ้านยิ้มแก้มปริกันทั้งนั้น โดยปกติเธอจะไม่ได้ทำเผื่อเนื่องด้วยวัตถุดิบราคาสูง ถ้าทำเยอะคุณหญิงจะเหนื่อยเกินไปแต่ถ้าทำอาหารไทยก็สามารถทำเยอะได้เพราะงบประมาณไม่ได้สูงมาก
"ทำอะไรคะวันนี้"
"ต้มยำกุ้ง ผัดเปรี้ยวหวาน แล้วก็ปลานึ่งมะนาวค่ะ มีของทอดด้วย"
"น่ากินอีกแล้ว"
"วันนี้ลูกปลาทำเผื่อทุกคนด้วยค่ะ ใกล้เสร็จแล้วตักใส่ชามเลยก็ได้นะคะ เดี๋ยวท่านๆคงจะลงมาทานกันแล้ว"
แม่บ้านพยักหน้าก่อนจะทำตามที่เธอบอก เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยลูกปลาก็ขอตัวไปทำของว่างกลางคืนต่อโดยไม่ร่วมโต๊ะอาหารเย็นด้วย ทางด้านของคุณหญิงก็เพียงแค่ถามหาแต่ก็ไม่ว่าอะไรเพราะเด็กสาวเป็นสไตล์โลกส่วนตัวสูงและอีกอย่างอาจจะรู้สึกอึดอัดในการต้องร่วมโต๊ะกับลูกชายเธอ คงต้องให้ทั้งสองคนปรับความเข้าใจกันซักหน่อยมันอาจจะดีขึ้น
"หนูลูกปลาล่ะคุณ"
วันนี้กลับเป็นสามีเธอเองที่ถาม คงเพราะปกติจะได้ยินเสียงทุกวันแต่เย็นนี้กลับเงียบหายไป ทางด้านของภานุก็อยากจะรู้แต่เขาไม่กล้าถาม อีกอย่างเขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาอีกแล้วอยากจะรีบทานแล้วไปนั่งพักในห้องทำงาน กลัวว่าคุณแม่จะรู้แล้วไม่สบายใจ
"ทำของว่างน่ะค่ะ"
"ไม่เรียกมาทานข้าวล่ะ"
"ยังไม่หิวมั่งค่ะ คุณทานเถอะเดี๋ยวฉันดูแลเอง"
คุณหญิงบอกปัดก่อนจะกันไปมองลูกชายด้วยแววตาเป็นห่วง ดูจากสภาพน่าจะทำงานหนักเกินไปจนไม่พักผ่อน หรือว่าอาจจะอึดอัดที่มีลูกปลาอยู่ในห้องด้วยรึเปล่า ถึงได้ดูไม่ค่อยดีแบบนี้ บางทีมันอาจจะเร็วไปเธอควรจะแยกเด็กออกห่างกันก่อนแล้วค่อยหาวิธีใหม่
"รีบกินแล้วไปพักผ่อนเถอะลูก แม่ว่าอาการลูกไม่ค่อยดีนะไปหาหมอมั้ย"
"ผมไม่เป็นอะไรครับ อีกอย่างมีงานต้องทำ"
"พักบ้างสิ มีลูกน้องไว้ทำไมถ้าจะทำเองทั้งหมดแบบนั้น"
คุณหญิงดุลูกอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก ให้คนอื่นทำงานแต่เช็คทุกอย่างแบบนี้ไม่ใช่ว่ามันไม่ดี แต่บางทีถ้ามันเหนื่อยเกินไปก็ปล่อยไปบ้างก็ได้
"ผมเกรงว่ามันจะผิดพลาดครับ โดยปกติผู้ช่วยผมก็ทำให้ แต่คราวนี้เขาไปเชียงใหม่ล่วงหน้า ผมจึงต้องดูแลทางนี้ด้วยตัวเอง อีกสองสามวันก็กลับมาแล้วครับ"
"ก็หยุดบ้าง เดี๋ยวเป็นอะไรขึ้นมาจะแย่เอานะลูก"
"ครับแม่"
เขาตั้งใจทานอาหารจนอิ่มก่อนจะลุกขึ้นเดินขึ้นไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมานั่งทำงานในห้อง ส่วนลูกปลาวันนี้ทำของว่างเป็นคุกกี้นมสดใส่อัลมอนด์ด้วย เธอจัดใส่จานก่อนจะให้แม่บ้านคนอื่นเอาไปให้คุณภานุพร้อมกับยาแก้ปวดลดไข้ น้ำสมุนไพรใช้จิบจะได้สดชื่น เขาไม่ได้ไอแต่ว่าอาการน่าจะปวดหัวตัวรุ่มมากกว่า
"ฝากให้คุณภานุด้วยค่ะ"
"ไม่ไปเองเหรอคะ"
"ไม่ดีกว่าค่ะ ลูกปลาจะไปอาบน้ำนอนแล้ว"
ลูกปลาเอ่ยออกมาเสียงเบาก่อนจะเดินขึ้นไปยังห้องนอนของภานุแล้วเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน จากนั้นเธอก็ปิดไฟแล้วมานอนตรงโซฟาที่เดิม
ชายหนุ่มมองของว่างในจานก็รู้สึกว่าตัวเองใจร้ายกับเธอมากไป จริงๆแล้วลูกปลาไม่ได้ผิดอะไร อีกอย่างเธอก็นิสัยดีเอาใจใส่คนอื่น เขาไม่เคยมีใครมาดูแลขนาดนี้เลยมันทำให้รู้สึกผิดอยู่ไม่น้อย ชายหนุ่มทานยาก่อนจะนั่งทานขนมของเธอไปพลางๆ จิบน้ำสมุนไพรแล้วรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างจึงมีแรงทำงานต่อ เกือบสี่ทุ่มเขากลับเข้ามาในห้องนอนเปิดโคมไฟสลัวก็เห็นลูกปลานอนขดตัวอยู่ตรงโซฟา เขาจึงตัดสินใจอุ้มเธอมานอนบนเตียงนอน ถือว่าเธอใจดีกับเขาแล้วกันก็เลยอยากตอบแทนบ้าง
เขานอนลงข้างลูกปลาก่อนจะดึงผ้าห่มของตัวเองมาห่มให้เธอด้วย ชายหนุ่มมองใบหน้าของหญิงสาวอย่างพิจารณา เป็นผู้หญิงที่สวยโดยไม่เติมแต่งยิ่งนิสัยด้วยแล้วมันทำให้เธอดูมีเสน่ห์ขึ้นมาอย่างน่าเหลือเชื่อ
"จริงๆเธอก็น่ารักดีนะลูกปลา"
'ถ้ามีคนดีๆเข้ามาในชีวิตคุณลองเปิดใจก็ได้นะคะพลอยไม่ว่าอะไรเลย'
เขานึกถึงคำพูดของพลอยก่อนจะถอนหายใจออกมาเล็กน้อยหันไปปิดโคมไฟแล้วนอนลงข้างๆหญิงสาวก่อนจะเคลิ้มหลับไป
ตกดึกเวลาตีหนึ่งกว่าลูกปลาสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกว่าอยากจะเข้าห้องน้ำ เธอตกใจที่อยู่ๆตัวเองก็มานอนลงบนเตียงแทนที่จะเป็นตรงโซฟา
"มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี้ย"
เธอรีบโดดลงจากเตียงก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพอจัดการธุระส่วนตัวเสร็จหญิงสาวก็เดินออกมาแล้วถือหมอนของตัวเองกลับไปนอนที่เดิม เธอชะงักไปเมื่อได้ยินเสียงนอนหายใจของเขามีอาการที่ผิดแปลกไป ลูกปลาวางหมอนลงก่อนจะเปิดไฟแล้วมานั่งลงข้างๆชายหนุ่ม ภานุในสภาพแก้มแดงตัวสั่นอย่างกับลูกนกนอนขดตัวอยู่บนเตียงนอน ลูกปลาเลิกคิ้วอย่างสงสัยก่อนจะใช้มือแตะไปตรงหน้าผากของเขา
"อย่าบอกนะว่าไข้ขึ้นอีกแล้ว จริงด้วย!"
ลูกปลาตาโตก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไปเอาผ้าขนหนูกับน้ำอุ่นมานั่งเช็ดตัวให้เขา ตัวร้อนขนาดนี้มีหวังช็อคเอาได้เลยนะ เธอค่อยๆเช็ดใบหน้าของเขาไปจนถึงลำคอ ปลดกระดุมแล้วเช็ดตามตัวเขาเพื่อลดไข้ก่อนจะเดินลงไปชั้นล่างเพื่อเอายาลดไข้มาให้เขาทานพร้อมกับน้ำอุ่น
ลูกปลากลับเข้ามาในห้องนอนปลุกให้ชายหนุ่มตื่น เขาค่อยๆลืมตาขึ้นในสภาพสะลึมสะลือแต่ก็พอรู้ว่าใครกำลังทำอะไร
"ลูกปลา..."
"ทานยาก่อนค่ะคุณภานุ ตัวร้อนจี๋เลย"
เธอส่งยาให้ชายหนุ่มพร้อมกับแก้วน้ำ เขารับมาทานยกน้ำขึ้นดื่มจนหมดก่อนจะนอนพิงหลังด้วยท่าทีเหนื่อยล้า ลูกปลาใช้ผ้าขนหนูเช็ดตัวให้เขาต่อ ภานุมองสิ่งที่เธอทำให้ทุกอย่างก็รู้สึกแปลกประหลาดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ทำไมตอนนี้ถึงรู้สึกอบอุ่นสบายใจที่มีใครสักคนอยู่ข้างๆตรงนี้ในยามที่เขาอ่อนแอ ตกลงว่าในชีวิตนี้เขากำลังต้องการอะไรกันแน่
'ต้องการรอผู้หญิงคนหนึ่งอย่างไร้จุดหมาย หรือต้องการคนที่คอยดูแลเอาใจใส่อยู่ใกล้ในทุกๆวัน'
"ขอบคุณนะ"
เขาเอ่ยเสียงเบาก่อนจะหลับตาลงช้าๆ ลูกปลามองเขาก่อนจะยิ้มออกมาบางๆ ก็ยังรู้จักขอบคุณแหะแบบนี้ค่อยน่าช่วยหน่อย
- ผู้เขียน
