“มานอนทำอะไรตรงนี้” พจน์เอ่ยถามขณะทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาตัวยาวด้วยอาการมึนศีรษะพอสมควร
“หนูดีมานั่งรออาพจน์ค่ะ” เธอรีบกุลีกุจอไปหาผ้าเช็ดมาเช็ดใบหน้าให้เขา พร้อมด้วยเอาน้ำเย็นๆ มาให้เขาดื่ม แต่เขาปัดมันออกอย่างรำคาญ
“อาพจน์ควรจะเช็ดตัวนะคะจะได้รู้สึกสบาย”
“ไม่ต้องมาแกล้งเอาอกเอาใจฉันนักหรอก ฉันรู้ว่าเธอคิดจะทำอะไร” ประโยคของเขาทำให้ดรุณีถึงกับอึ้งไป
ยอมรับว่าแผนการที่ตัวเองทำกับมารดาเลี้ยงมันคือเรื่องไม่ดี แต่ความห่วงใยที่เธอมีให้เขานั้นคือความจริงแท้แน่นอนที่เธอเองก็อยากให้เขาได้รับรู้
“อาพจน์เมาแล้ว ขึ้นไปนอนไหมคะ เดี่ยวหนูดีช่วยประคองไปเองค่ะ”
“ถ้าจะนอน นอนตรงนี้ก็ได้” พจน์กดร่างเด็กสาวไปกับโซฟาตัวยาวก่อนที่เขาจะขึ้นคร่อมทับเอาไว้
“อาพจน์เมาแล้วนะคะ”
“ฉันเมาแล้วทำไม”
“เมาก็ควรไปนอนนะคะ”
“ก็กำลังจะนอนอยู่นี่ไง นอนกับเมีย”
“ตรงนี้มันในห้องรับแขกนะคะ”
“ห้องรับแขกแล้วทำไม” คนเมา
