“หนูดีไม่ใช่สินค้านะคะ” ดรุณีพูดออกมาด้วยปากคอสั่นเทา
“โตเป็นสาวก็ต้องมีผัว จะอายอะไรนักหนา” จินตนาด่าว่าลูกเลี้ยง ดรุณีรู้สึกอับอายพจน์เป็นอันมาก ที่มีมารดาเลี้ยงแบบนี้
“อ้อ... เหรอครับ ก็ลองเอาไปใส่ตะกร้าล้างน้ำดูสิ เผื่อจะมีใครสนใจอีก” ประโยคของพจน์เจ็บเข้าไปถึงทรวงใน ดรุณีรู้สึกว่าปมปร่าในปาก เมื่อคนทั้งสองกำลังโต้เถียงกันเหมือนเธอเป็นสินค้าไร้ค่าไร้ความหมาย เธอก็เป็นคนมีชีวิตจิตใจ
“แกเห็นไหมล่ะ ถ้าแกเชื่อฉันแต่แรกก็สบายไปแล้ว เสี่ยไกรน่ะเขายินดีให้ทั้งบ้านทั้งรถและส่งเสียให้แกเรียนหนังสือ ไม่รู้จะมาดักดานอยู่ในสวนลำไยแบบนี้ไปทำไมกัน”
“พอเถอะค่ะน้าจิน” ดรุณีแทบร้องไห้ จินตนาจะพูดให้เธอดูไร้ค่าไปมากกว่านี้อีกทำไมกัน พจน์คงประณามหยามเหยียดและดูถูกเธออยู่ในใจ ดรุณีก้มงุดๆ ทั้งอับอายทั้งอดสูใจในเวลาเดียวกัน
“พี่ดรัณคงนอนตายตาไม่หลับที่มีเมียแบบคุณ และคงไม่คิดว่าคุณจะเป็นแบบนี้ไปได้”
