สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

ตบล้างน้ำ

จูเหมยลี่รีบกลับมาเพราะไม่อยากทิ้งเซียวผิงผิงไว้คนเดียวนาน แต่พอมาถึงก็ได้ยินเสียงบุตรสาวร้องไห้จ้า มีชาวบ้านมามุงดูกัน

ภายในลานบ้านสตรีคนหนึ่งแต่กายงดงาม หน้าตาสะสวยกำลังกระชากลากแขนเซียวผิงผิงอยู่ ชาวบ้านรีบวิ่งมาดูทันที ทุกคนคิดว่าจูเหมยลี่ตบตีลูกเลี้ยง แต่พอมาเห็นกลายเป็นหงซิ่วแม่ของเด็กคนนี้กำลังหยิกกำลังตบตีนาง

"ร้องทำไม ไอ้พ่อสารเลวอัปลักณษ์ของเจ้าไปไหน ทิ้งอีมารหัวขนอย่างเจ้าเอาไว้กับนังเด็กอัปลักษณ์บ้านจูนั่นสินะ บอกมา!!! มันไปไหน"

"หงซิ่ว เสี่ยวผิงเป็นบุตรสาวเจ้านะ เจ้าหนีตามชู้ไปแล้วมีสิทธิ์อะไรมาทุบตีนางกัน"

จางลู่เหลียนเข้าไปคว้าเซียวผิงผิงมา แต่ถูกหงซิ่วให้คนของเหลียงเถี่ยต้านจับนางไว้

"หงซิ่ว นางแพศยาปล่อยเด็กนะ"

ชาวบ้านทำท่าจะเข้ามาช่วย แต่ถูกคนของเหลียงเถี่ยต้านยืนจังก้าไม่ให้เข้ามา ไม่รู้ว่าจูเหมยลี่กับเซียวจ้านเป่ยไปไหนถึงทิ้งลูกสาวเอาไว้คนเดียว

จูเหมยลี่ที่เพิ่งมาถึง เห็นชาวบ้านมุงอยู่หน้าบ้านตนพร้อมกับเสี่ยงร้องไห้บุตรสาวก็รีบแหวกฝูงชนเข้ามาทันที

เมื่อเข้าบ้านตนเองได้ก็เห็นสตรีคนหนึ่งกำลังใช้มือฟาดตามตัวเซียวผงผิง สติของนางขาดลงทันที ตรงเข้าไปกระชากหงซิ่วแล้วตบไม่นับ จนหงซิ่วร้องครวญครางอย่างน่าเวทนา

"กล้าดียังไงมาตีลูกสาวข้า เจ้าเป็นใครกัน นางผู้หญิงอัปลักษณ์นิสัยไม่ดี ข้าจะตีเจ้าให้ตาย"

"ข้าเป็นแม่ของมัน ทำไมจะตีมันไม่ได้ เจ้าคือจูเหมยลี่ อีเด็กบ้านจูที่แย่งสามีข้าหรือ"

"ถุย สามีเจ้าหรือ นังโสเภณีชั้นต่ำ เจ้าคบชู้สู่ชาย คนอย่างเจ้าใครก็ขี่ได้ทั้งนั้นแหละ" พูดจบจูเหมยลี่ก้ลงมือทันที

ผั๊วะ ๆๆๆตุบตับๆๆๆ หงซิ่งถูกจูเหมยลี่ตบล้างน้ำจนหน้าบวม เฉิงอี้ที่ยินอยู่ตรงนั้น ตะลึง นางเรี่ยวแรงเยอะเขารู้ แต่ไม่คิดว่านอกจากทำนาแล้วนางจะตบคนจบปางตายได้ขนาดนี้ ก่อนจะชี้มือสั่งมือปราบที่จับตัวจางลู่เหลียนไว้

"พวกเจ้าปล่อยพี่ลู่เหลียนซะ อย่าให้ข้าพูดซ้ำสอง"

"ฮ่าๆๆๆๆ แหม่แม่นางน้อยเซียวจ้านเป่ยอัปลักษณ์เช่นนั้น มาสนุกกับพวกพี่ดีกว่านะ อยู่กับใต้เท้าของเราเจ้าจะยิ่งกว่าขึ้นสวรรค์ โอ๊ย"

ไม่ขาดคำมือปราบคนที่พูดมากก็กระเด็นลอยไปกระแทกกำแพงหินสลบทันที ชาวบ้านหันไปก็เห็นบุรุษรูปงามเดินมาจากทางหลังบ้าน บนหลังมีฟืนฟ่อนใหญ่

เซียวจ้านเป่ยวางกองฟืนลงสายตามองมาที่หงซิ่วอย่างมีไอสังหาร จูเหมยลี่รีบเข้าไปถีบคนของเหลียงเถี่ยต้านที่จับจางลู่เหลียนไว้กระเด็นทันที

เฉิงอี้ที่เห็นหน้าบุรุษรูปงามก็ริษยาทันที ไอ้สารเลวนี่หน้าตาดียิ่งนัก อีกทั้งยังได้เชยชมจูเหมยลี่ไปแล้วอีกด้วย นางเคยเป็นคู่หมั้นของข้าวันนี้จะให้เจ้าขอร้องข้าเลยทีเดียว

"นี่จูเหมยลี่ เซียวจ้านเป่ยไม่อยู่ เจ้าก็ถึงกับคบชู้สู่ชายพาไอ้คนนี้มาอยู่กินกับเจ้าถึงในบ้าน ทุกท่านคนๆนี้คือชายชู้ของนาง"

ชาวบ้านหันมาหาเซียวจ้านเป่ย จากนั้นก็มองไปที่จูเหมยลี่ แม้แต่หงซิ่วเองก็ถูกรูปงามของเขาทำให้ตะลึงเช่นกัน นางไม่เคยเห็นบุรุษใดรูปงามเท่านี้อีกแล้วนางหลงรักเขาทันที จนเฉิงอี้เอ่ยอีกรอบ

"นี่ ไอ้ชายชู้เจ้าเป็นใคร แอบมาคบชู้กับสตรีในหมู่บ้านเราเด็กๆพวกเจ้าจับทั้งสองคนไปศาลาว่าการให้ใต้เท้าลงโทษเสีย"

มือปราบกรูกันเข้ามาหมายจับซียวจ้านเป่ยกับจูเหมยลี่ เซียวจ้านเป่ยไม่ออมฝีมือสักนิด เขาโบกมือทีเดียวมือปราบทั้งหมดก็กระเด็นคนละทิศละทาง จูเหมยลี่ส่งสายตาก่อนจะพูดกับเขาช้าๆ

"ท่านพี่ ข้าไม่อยากให้ลูกเราเห็นสิ่งที่ท่านจะทำ ข้าจะพาลูกไปบ้านพี่ลู่เหลียนก่อน ทางนี้ท่านสะสางเถอะ ส่วนเมียเก่าท่านคนนี้เก็บนางไว้ให้ข้า"

เซียวลี่ผิงกอดคอจูเหมยลี่แน่น กำลังจะไปบ้านของจางลู่เหลียน ก็มีรถม้าเข้ามาพอดี มีทหารมาด้วยเกือบยี่สิบนาย คังหยุนลงมาจากรถม้าเห็นเหตุการณ์ตรงหน้าก็แสร้งถอนหายใจเบาๆ แล้วเอ่ยกับคนบนรถม้า

"ใต้เท้าหลัว อำเภอท่านคึกคักดีนัก มารดาตบตีบุตรตนเอง แล้วพาชู้ตนเองมาจับผิดว่าคนอื่นคบชู้ น่าสนุกๆฮ่าๆๆๆ"

หลัวสือลงมาจากรถม้า สั่งให้ทุกคนแยกย้าย ทหารของอำเภอยืนคุมอยู่ ในมือมีไม้พลองอันใหญ่น่ากลัว หงซิ่วไม่กล้าทำอะไร

เพราะว่าเหลียงเถี่ยต้านเป็นมือปราบต่างอำเภอ หากรู้ว่านางนำคนของเขามาสร้างเรื่องแล้วถูกนายอำเภอหลัวจับได้ นางได้ถูกขายชายแดนแน่ๆ

"ว่ามานี่มันเรื่องอะไรกัน ใครก็ได้พูดมา"

"เรียนใต้เท้าหลัว ข้าคือเฉิงซิ่วไฉ วันนี้พาคนมาจับกุมตัวจูเหมยลี่และชายชู้ของนาง"

"อ้อ คนไหนคือจูเหมยลี่ก้าวออกมาสิ" จูเหมยลี่วางเซียวลี่ผิงลงก่อนจะ ก้าวออกมาคาราวะหลัวสือ

"ข้าน้อยจูเหมยลี่คาราวะใต้เท้าเจ้าค่ะ เรียนใต้เท้าเฉิงซิ่วไฉกล่าวเท็จ คนผู้นี้คือสามีข้าเซียวจ้านเป่ยมิใช่ชายชู้แต่อย่างใดเจ้าคะ"

ทันทีที่คังหยุนเห็นหน้าจูเหมยลี่ถึงกับตะลึง งามเหลือเกินนางช่างงามนัก เซียวจ้านเป่ยกระแอมเสียงดัง เขาถึงรู้ตัวว่าเสียมารยาทแอบมองภรรยาผู้อื่นอยู่

"โกหก เซียวจ้านเป่ยเป็นพวกสกปรก หนวดเครารุงรังเจ้าเห็นว่านายอำเภอหลัวไม่เคยพบเจอเขาจึงสร้างเรื่องสินะ"

เฉิงอี้ไม่ยอมแพ้ จูเหมยลี่คนนี้เขาต้องการ ไอ้หน้าหล่อคนนี้เขาต้องกำจัด

"พอๆๆๆเฉิงซิ่วไฉ เจ้าหรือข้าเป็นนายอำเภอ หรือคิดว่าไม่ต้องคุกเข่าให้ข้าแล้วจะอยู่เหนือกฎหมายกฎระเบียบหรือ เจ้าบอกว่าเจ้าคือเซียวจ้านเป่ย ใครยืนยันได้บ้าง"

"ท่านปู่ใต้เท้า นี่คือท่านพ่อเจ้าค่ะ ท่านแม่บอกว่า หากท่านไม่โกนหนวดห้ามนอนกับข้า ห้ามจูบ ห้ามรักข้าด้วย ท่านพ่อกลัวท่านแม่ไม่ให้รักเลยต้องโกนหนวดเจ้าค่ะ ข้าได้ยินท่านแม่พูดแบบนั้น"

จูเหมยลี่หน้าแดง นางพูดออกไปโดยลืมว่าเซียวผิงผิงอยู่ด้วย อายจังเว้ย

ชาวบ้านฮือฮา เซียวจ้านเป่ยที่แท้รูปงามเพียงนี้ หงซิ่วถึงกับตกใจนางไม่ยอมไม่มีทางยอมให้นั่งเด็กนี่ได้เขาไป นางจะทิ้งเหลียงเถี่ยต้านแล้วกลับมาอยู่กับเขาเคยเป็นสามีนางมาก่อนย่อมต้องมีเยื่อใย

"ฮือๆๆ ท่านพี่ท่านหายโกรธข้าเถอะนะเจ้าคะ จูเหมยลี่คืนสามีกับลูกสาวให้ข้าเถอะข้าโขกศีรษะให้เจ้าแล้ว ฮือๆๆท่านพี่เมียถูกคนบังคับไม่ได้เต็มใจสักนิด ใต้เท้าสามีข้าถูกคนแย่งไป ท่านช่วยทวงความเป็นธรรมให้ข้าด้วยนะเจ้าคะ"

หงซิ่วอาศัยคลานไปหาหลัวสือกอดขาเขาแน่น หน้าอกเบียดกับท่อนขาเขาจนหลัวสือขนลุก สตรีคนนี้ทำบ้าอะไร

"ไม่เอาๆๆ ฮือๆๆท่านพ่อนางใจร้ายข้าไม่ต้องการนางข้าจะเอาท่านแม่เหมยลี่ ข้าไม่เอาท่านแม่คนเดิม ไม่เอาฮือๆๆนาด่าข้ามารหัวขน นางตบหน้าข้าเวลาท่านไม่อยู่ นางจับข้ากดน้ำด้วย ข้าเกลียดนางๆ"

สิ้นคำเซียวลี่ผิง จูเหมยลี่ก็กระชากผมของหงซิ่วลากไปหลังบ้านทันที แล้วกดนางลงลำธารจนหงซิ่วตาเหลือก นางไขว่คว้าหาอากาศ หลัวสือเห็นท่าไม่ดีรีบให้คนไปห้าม แต่เซียวจ้านเป่ยไวกว่า เขากระชากหงซิ่วจากมือจูเหมยลี่โยนนางมากลางลานบ้านก่อนจะเอ่ย

"อย่าจับนางกดน้ำที่นี่ ลำธารมีไว้เพื่อเราสองคนมิใช่หรือ น้องหญิงอย่าทำสกปรกสิ เดี๋ยวก็คันอีกหรอก หรืออยากให้ข้าทายาให้อีก หืม"

ชาวบ้านและคังหยุนกับมือปราบทั้งหลายถึงกับสำลักน้ำลาย ลำธารของเราสองคน นี่พวกเจ้าไม่มีที่อื่นให้ทำกันหรือไง

"เด็กๆ ลากสตรีผู้นี้ไปศาลาว่าการ บอกสามีนางเหลียงเถี่ยต้านด้วยกล้ามาอวดเบ่งในพื้นที่ปกครองข้า คงต้องคุยกันหน่อยแล้ว ส่วนเจ้าซิ่วไฉผู้นี้ ให้ร้ายคนอื่นทำลายชื่อเสียงสตรีจับไปด้วย พ่อหนุ่มเซียว อาซ้อเซียวข้าไม่รบกวนแล้ว เอ่อคุณชายคังท่านจะกลับเลยหรือไม่ขอรับ"

หลัวสือจะบ้าตาย หลานชายเสนาบดีคนนี้เอาแต่ใจนัก ลากเขามาจากที่นอนข้าวก็ยังไม่ได้กินสักเม็ด

"ข้ามีเรื่องจะคุยกับนายพรานเซียวน่ะ ท่านกลับไปก่อนเถอะ เฉิงอี้คนนั้นจำไว้จัดการให้หนัก"

ชาวบ้านกลับไปแล้วแต่ยังคงเหลืออีกคนเดียวยืนหันรีหันขวางอยู่จนจูเหมยลี่ต้องเอ่ย

"พี่ลู่เหลียน วันนี้ขอบคุณท่านมากนัก ผิงผิงโชคดีที่ท่านมาทัน ไม่เช่นนั้นไม่รู้ว่านางจะทำอะไรกับผิงผิงบ้าง"

"อืม ไม่เป็นไร น้องเหมยลี่ข้ายืนยันคำเดิมนะ อยู่กับข้าเจ้าจะไม่ต้องเดือดร้อน อีกทั้งไม่ต้องเหนื่อยใจด้วย ข้าปกป้องเจ้าได้ อยู่กับคนอัปลัณษ์นั่นเจ้าต้องลำบาก เจ้าคิดดีๆนะข้าไปล่ะ"