สามีพรานป่ากับภรรยาสามตำลึง

อาหารมื้อแรก

เซียวจ้านเป่ยเห็นจูเหมยลี่ที่อาบน้ำสะอาดสะอ้านแล้วก็ตะลึง ขนาดใส่ชุดบุรุษของเขาอยู่นางยังงามถึงเพียงนี้

เหมือนเขาจะได้ของดีนะ ถ้าป้าสะใภ้นางรู้กว่าหลานสาวตัวเองขัดสีฉวีวรรณแล้วงามเพียงนี้คงเสียดายแน่ๆ เด็กนี่หากขายให้ขุนนางอย่างน้อยๆค่าสินสอดคงมากกว่าห้าหกร้อยตำลึง

จูเหมยลี่เดินมาเกาะแขนเขาหน้าอกที่มีน้อยนิดเบียดกับต้นแขนแกร่ง เด็กนี่จงใจกลั่นแกล้งเขากับจางลู่เหลียนนางคงได้ยินที่จางลู่เหลียนดูถูกนาง

"พี่ลู่เหลียน ข้าขออภัยที่มื้อเที่ยงวันนี้รบกวนท่านแล้ว เมื่อคืนดึกไปหน่อยเลยตื่นสาย พอตื่นมาไปซักผ้าเกิดก้าวพลาดตกน้ำลำบากท่านพี่ต้องมาดูแลอีก ท่านพี่ข้าหิวแล้วขอกินข้าวก่อนนะเจ้าคะ ไม่เช่นนั้นคืนนี้จะมีแรงปรนนิบัติท่านได้อย่างไร"

ไม่พูดเปล่ายังเงยหน้าช้อนสายตายั่วยวนคนตัวสูงอีก จางลู่เหลียนน้ำตาคลอ กำมือแน่นกำลังจะเดินออกไป ก็ได้ยินเสียงหวังดีประสงค์ร้ายตามหลัง

"พี่ลู่เหลียนที่บ้านท่านไว้ทุกข์ให้ผู้ใดหรือ ใส่ชุดขาวทั้งตัวแบบนี้มาบ้านข้าคงไม่ได้มาแช่งสามีข้าหรอกนะ"

จางลู่เหลียนปิดหน้าร้องไห้วิ่งกลับบ้านไม่หันกลับมาอีกเลย เมื่อก่อเรื่องเสร็จแล้วก็ไม่มีอะไรให้ทำจูนเหมยลี่ก็ปล่อยมือเขาทันที แถมยังสะบัดหน้าใส่เดินไปหลังบ้านซักชุดตนเองมาตาก เซียวจ้านเป่ยเดินตามไปที่ลำธารก่อนจะเอ่ยเสียงเข้ม

"เหตุใดต้องทำเช่นนี้ ลู่เหลียนเป็นเด็กดีอ่อนหวาน ไม่ใช่สตรีกร้านโลกอย่างเจ้าซักผ้าเสร็จแล้วไปขอโทษนางซะ อาหารที่นางนำมาไม่มีส่วนของเจ้า อยากกินก็ทำเอง เจ้าเพิ่งจะบอกว่าไม่อยากรบกวนนางงั้นก็อย่ากิน"

จูเหมยลี่ไม่ตอบซักเสื้อเสร็จก็ลุกขึ้นสะบัดแรงๆ จนน้ำกระเซนโดนใบหน้าเขา สะบัดแรงไปหน่อยเสื้อเลยขาดเป็นรู ไม่สนใจเขาถอนหายใจนั่งลงบนก้อนหินบ่นงุ้งงิ้งคนเดียว

"เปื่อยขนาดนี้ใส่กี่ปีแล้ววะเนี่ย ยายป้ามหาภัยนี่เลวขั้นเทพเลย รอให้แม่ฟื้นกำลังได้ก่อนนะ ทั้งผัวทั้งเมียแม่จะเตะเรียงตัวเลยพับผ่าสิโอ๊ยย"

จูเหมยลี่ถูกเซียวจ้านเป่ยกระชากขึ้นมาเผชิญหน้า

"หูตึงหรือไง ข้าพูดให้เจ้าฟังยังทำไม่ได้ยิน อยากโดนตีก้นอีกหรือเด็กดื้อด้าน"

อกแกร่งกระเพื่อม ไม่เคยมีใครทำให้เขาโกรธได้ขนาดนี้มาก่อนเด็กคนนี้ช่างกล้านัก

"นี่ลุง แม่น้องนางนั่นดีขนาดนั้นแทบจะถวายตัวให้อยู่แล้วทำไมเจ้าไม่แต่งกับนางแต่มาแต่งข้า ทำไมพี่ชายนางเรียกสินสอดแพงไปไม่มีปัญญาหรือ ให้ข้าขอโทษนางรอตะวันขึ้นทิศตะวันตกก่อนเหอะ ปล่อยข้าได้แล้วข้าจะไปหาอาหาร ข้าวบ้านลุงมันกินไม่ได้นี่เชิญกินให้ติดคอตายไปคนเดียวเถอะ"

จูเหมยลี่กระชากแขนกลับมา ข่มเหงรังแกฉันเหรอไม่รู้ไงพ่อเจ๊เป็นมาเฟียนะย่ะ ร้านอาหารร้านเสื้อผ้าบังหน้าย่ะ ฉันนี่เจ้าของบ่อนนะไม่โหดจะอยู่ได้หรือ

แต่ต้องมาตายเพราะปืนปากกาเนี่ยนะ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น บุตรสาวขาใหญ่ถูกปืนปากกาเด็กนักเรียนยิงตาย ทุเรศเกิน จูเหมยลี่ตากเสื้อก่อนจะเดินไปยังเชิงเขาติดกับกระท่อม

"เหอะ ง้อที่ไหนไม่กินของนายก็ได้ ตาแก่บ้า"

กำลังหาว่ามีอะไรกินได้เซียวลี่ผิงก็วิ่งมาหาในมือมีซาลาเปาก้อนนึงมาให้

"ท่านแม่กินสิเจ้าคะ ผิงผิงอิ่มแล้ว ท่านแม่พาข้านอนกลางวันแล้วตื่นมาข้าจะเจอท่านอีกไหม ท่านจะไม่หนีไปเหมือนท่านแม่ของข้าใช่ไหมเจ้าคะ"

เซียวลี่ผิงน้ำตาคลอ เซียวจ้านเป่ยที่เดินตามบุตรสาวมาก็ยืนนิ่ง นางฝังใจเรื่องที่ถูกทิ้งสองเดือนข้างหน้าเขาต้องทิ้งนางไปเป็นทหาร หากผู้หญิงคนนี้หนีไปอีกบุตรสาวของเขาจะทำเช่นไร

"ไม่หนีหรอก ผิงผิงของแม่น่ารักขนาดนี่จะหนีได้อย่างไร อืมซาลาเปาแข็งเกินไป นี่คืออาหารที่พี่ลู่เหลียนทำมาให้หรือ"

เซียวผิงผิงพยักหน้า

จูเหมยลี่แปลกใจตั้งแต่ฟื้นขึ้นจมูกกับสายตาดีผิดปกติ นางได้กลิ่นหอมของบัวหิมะมาแต่ไกล จึงอุ้มเซียวลี่ผิงมาคว้ามีดในบ้านก่อนจะอุ้มเด็กน้อยเดินไปชายน้ำริมลำธารอีกด้านไกลจากบ้านห้าจั้ง

"หืม บัวหิมะนี่ผิงผิงอยู่นี่นะแม่จะขุดของอร่อยให้กิน ซาลาเปานั่นแม่กินไม่ไหวจริงๆ เอาไว้เขวี้ยงหัวหมาพอได้"

"คิกๆๆๆท่านแม่ตลกเจ้าค่ะ"

เซียวจ้านเป่ยอยากรู้ว่านางจะทำอะไรจึงยืนดูอยู่ห่างๆ จูเหมยลี่ค่อยๆขุดต้นบัวหิมาทีละกอไม่นานก็ได้บัวหิมะสิบกว่าหัว

จากนั้นก็นำมาล้างโคลนออกจนสะอาด ปอกเปลือกจนเห็นเนื้อสีเหลืองข้างใน ก่อนจะหั่นชิ้นเล็กๆนั่งกินกับเด็กน้อยอย่างอร่อย

"ผิงผิง ลูกกินของส่งเดชไม่ได้นะคายทิ้งไปเดี๋ยวนี้"

เซียวจ้านเป่ยไม่เคยเห็นใครกินของเหล่านี้ นางกล้าดีอย่างไรมาให้บุตรสาวของเขากินมัน ก่อนจะใช้เท้าเตะสิ่งที่ที่จูเหมยลี่ขุดมาได้อย่างลำบากลงน้ำหมดเลย

"ไม่ไหวแล้วโว๊ย แม่งเอ๊ยขอสักทีเหอะ"

จากนั้นจูเหมยลี่ก็ยกเท้าเตะเข้าที่สีข้างเซียวจ้านเป่ยทันทีสองครั้ง เขาไม่ตั้งตัวเด็กบ้านนี้เตะแรงจริงๆ เซียวลี่ผิงร้องไห้จ้าเซียวจ้านเป่ยก้มลงจะอุ้มลูกสาวนางก็ไม่เอาชักดิ้นชักงอ จนจูเหมยลี่มาอุ้มถึงยอมเงียบแล้วกอดคอมารดาไม่สนใจพ่ออย่างเขาสักนิด

"ฮือๆๆ ท่านแม่ลงน้ำหมดเลย ข้าอยากกินอีกหวานอร่อยมากข้าไม่เคยกินเลยฮือๆๆๆๆ"

น้ำตานองหน้าสะอื้นจนน่าสงสาร จูเหมยลี่เคยถูกแม่ทิ้งมาแต่งงานใหม่มาก่อนนางเข้าใจความหว้าเหว่เช่นนี้ดี

"ไปกันเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้แม่ขุดให้ใหม่ ไปนอนก่อนแม่จะทำความสะอาดบ้าน ดุสิเนื้อตัวแดงหมดแล้วบ้านสกปรกเกินไป"

สองแม่ลูกเดินเข้าบ้านไม่สนใจคนตัวสูงที่ยืนโมโหจนจะบ้า ลูกสาวเขาแปรพรรคตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ปกติเซียวลี่ผิงไม่เอาใครนอกจากเขา เห็นได้ชัดว่าตอนนี้บุตรสาวไม่ต้องการเขาเลย

เซียวจ้านเป่ยเดินเข้ามาก็ได้ยินเพลงกล่อมเด็ก ไพเราะเหลือเกินเขาไม่เคยได้ยินทำนองเหล่านี้มาก่อน แต่ฟังแล้วไพเราะนัก เผลอยืนฟังอยู่นาน ประตูห้องเปิดออกมา สองคนมองหน้ากันจูเหมยลี่เอ่ยก่อน

"นี่ตาแก่ บ้านท่าสกปรกเกินไป บุตรสาวท่านเนื้อตัวมีแต่แมลงกัด มาช่วยข้าทำความสะอาดหน่อย ผ้าปูเตียงผืนใหม่มีหรือใม่ เงินมีไหมไปหาซื้อมา บวกรวมไปกับค่าตัวของข้าตอนไถ่ตัวแล้วกัน"

พูดจบก็ไม่รอคำตอบ คว้าไม้กวาดมากวาดหยากไย่ทันที พื้นบ้านเป็นพื้นดินเวลาฝนตกมีน้ำไหลเข้ามาบ้างจะเฉอะแฉะ อยู่ไปได้อย่างไรกัน จูเหมยลี่เปิดหน้าต่างทุกบานเพื่อระบายความอับชื้น

ยามเซินก็ทำความสะอาดบ้านเสร็จ ห้องนอนของนางเตียงนอนพื้นที่นอนแข็งชะมัดต้องเอาฟางมาปูแล้วปูผ้าทับอีกทีแก้ขัดไปก่อน ตาบ้านี่มีแค่ผ้าห่มผืนเดียวมาให้จริงๆ

"ท่านลุงในครัวมีเสบียงหรือไม่ ข้าจะทำมื้อเย็น"

"เลิกเรียกข้าว่าลุงได้แล้ว ข้าอายุยี่สิบหกไม่ใช่ลุงหรือตาแก่"

เซียวจ้านเป่ยอยากหักคอคนตรงหน้านักเมื่อกลางวันอาบน้ำหมดโอ่งจนเขาต้องไปตักน้ำอีก

"ในครัวมีข้าวสารกับแป้งสาลีอยู่เล็กน้อย เครื่องปรุงมีอยู่เพราะข้าไม่ค่อยได้ทำอาหาร มีไข่อยู่ห้าฟอง"

" มีแค่นี้หรือ เนื้อสัตว์หรือผักละมีอะไรบ้างไหม ในหมู่บ้านพอมีร้านค้าไหม ท่านเป็นนายพรานแบบไหน เนื้อสักชิ้นยังไม่มีให้ลูกกิน จ่ายค่าอาหารเดือนละหนึ่งตำลึงได้มาแต่ซาลาเปาแข็งๆ ข้าจะไปจับปลาที่ลำธาร ไปปลุกผิงผิงด้วยเดี๋ยวคืนนี้นอนดึก "

"ข้าไปจับปลาเองเจ้าไปปลุกลูกเถอะ"

จากนั้นเซียวจ้านเป่ยก็เดินออกไป ในใจก็คิดถึงคนที่จากไปแล้ว ท่านปู่หลงเป็นคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ แม้จะเปลี่ยนฮ่องเต้แล้วแต่พวกเขาก็ไม่อยากกลับไปรับใช้ราชสำนักแล้ว

แต่กลับต้องถูกเกณฑ์ไปเป็นทหารช่างเถอะก็ดีกว่าเป็นซื่อจื่อจวนอ๋อง ที่มีแต่การแก่งแย่งชิงดีปล่อยให้นางกับบุตรชายครอบครองอำนาจเหล่านั้นไปเถอะ ตอนนี้เขามีบุตรสาวที่แม้ว่าจะไม่ได้ตั้งใจให้นางเกิดแต่นางก็คือสิ่งล้ำค่าที่สุดที่เขามี