บทที่ 20
ผู้ใดก็ไม่สามารถรังแกเจ้า
ส่วนหนี่งในนิยายที่คนอ่านอย่างนางก็ไม่รู้รายละเอียดกำลังเกิดขึ้น ซึ่งเป็นเรื่องที่เข้าใจได้หากนิยายที่นางอ่านจะเน้นไปทางฉากรักและอุปสรรค์ระหว่างคู่พระนางเสียส่วนใหญ่ คนอ่านจึงไม่มีทางรู้เลยว่าตัวละครอื่นกำลังทำสิ่งใด หากทว่า..
“ข้าขอคัดค้าน ถึงท่านได้อนุญาต แต่ข้ากลับไม่เห็นด้วยว่าควรให้ลี่เซียนปะทะกับพวกเขา”
พ่อพระเอกได้เสนอตัวเข้ามาคัดค้านเป็นคนแรกและหน้าตาบ่งบอกว่าไม่สบอารมณ์อย่างมาก แต่สิ่งที่สวี่ลี่เซียนเพิ่งฉุกคิดได้ว่า ทำไมพระเอกถึงมาอยู่ตรงนี้!!! ไม่ใช่ว่าเขาต้องแอบลอบตามหาที่ซ่อนของโอสถวิญญาณหรอกหรือ สวี่ลี่เซียนเริ่มเคร่งเครียด มันชักจะเปลี่ยนไปจากที่นางเคยอ่านไปมากเสียแล้ว นางไม่อาจคาดเดาเส้นเรื่องข้างหน้าได้อีกเลย..
ด้านเว่ยอู่ฉางขมวดคิ้วอารมณ์คุกรุ่นเปรยตามองอวี้เหิงอย่างไม่เข้าใจ ก่อนประโยคหลังจะกระซิบเสียงเบาให้พอได้ยินเพียงอวี้เหิงแ
