บทที่ 21
เริ่มตกลงไปทีละน้อย
ดวงตาคู่คมมองตามร่างเล็กวิ่งแจ้นหนีออกไปพร้อมกับใบหน้าแดงก่ำ มือใหญ่ยกขึ้นลูบริมฝีปาก นัยน์ตาของเขาเอาแต่จับจ้องอยู่ที่ดวงหน้างามตลอดเวลา จวบจนเมิ่งหรานยังยืนอยู่ไม่ไกลทว่าไม่ได้ยินบทสนทนาทั้งคู่ คงเป็นเพราะอวี้เหิงสร้างม่านกำบังเอาไว้
ร่างบอบบางแต่สูงโปร่งกว่าสตรีทั่วไปเดินเหินงดงามตรงมายังชายหนุ่มผู้เป็นประมุข ใบหน้ามีเสน่ห์เผยอารมณ์ขุ่นมัวไม่ปิดบัง มือตบลงบนโต๊ะ ขณะเปรยตาไปยังฮูหยินผู้มีใบหน้างดงามราวกับตุ๊กตากระเบื้อง มือเล็กของนางกำลังม้วนผมตัวเองไปเหมือนไม่มั่นใจ “ไม่ได้มาเห็นกับตาคงไม่รู้เลยว่า ท่านประมุขเอาใจใส่สตรีอื่นถึงเพียงนี้”
อวี้เหิงขยับตัวนั่งในท่าที่สบายระหว่างยกจอกสุราขึ้นดื่ม “นางเป็นภรรยาข้า มิใช่สตรีอื่น หากไม่ใส่ใจนางแล้วควรเป็นผู้ใด เจ้าหรือ?”
ไม่ว่าจะพบเจอกันกี่ครั้งบุรุษผู้นี้ยังคงมีใบหน้าหล่อเหลาแต่เย็นชาไม่เปลี่ยนในสายตาเมิ่งหร
