บทที่ 9 นางเองก็สู้คน!
2103 คำ
บทที่ 9
นางเองก็สู้คน!
ฮึบ! แล้วสวี่ลี่เซียนต้องหลับตาปี๋กลั้นหายใจ เมื่ออีกคนยกมือขึ้นมา ในหัวนางไม่อาจคิดเรื่องดี ๆ ต่อตัวร้ายผู้นี้ได้เลย หากเขาไม่ร้ายตบตีนางก็คงสังหารนางให้กลายเป็นอาหารสัตว์อย่างที่เขาว่าไว้ตอนแรกก็เป็นไปได้!
“เจ้ากลั้นหายใจทำไม”
“!”
แต่เพราะสัมผัสอบอุ่นแผ่วเบาบนหน้าผากและเสียงไม่มีแววความโกรธทำให้สวี่ลี่เซียนต้องลืมตาขึ้น หญิงกะพริบตาปริบ ๆ เมื่อไม่เกิดสิ่งใดขึ้นกับนาง เห็นเพียงอวี้เหิงที่กระตุกยิ้มกดลึกมุมปากเหมือนว่าเยาะเย้ยนางส่งมาให้
ไอหล่อนี้ กัดเสียดีหรือไม่จะได้รู้ว่านางสู้คน!
“ข้าเข้าใจว่าเจ้าหิว แต่ข้าไม่ใช่อาหาร เจ้าจะอ้าปากแยกเขี้ยวใส่ข้าไม่ได้”
“อุ้ย..” เผลอตัว
มือใหญ่ถอนออกจากหน้าผากเล็กมน ได้เห็นรอยปูดนูนบนหน้าผากนางทุเลาลงบ้างแล้ว อวี้เหิงจึงหยัดกายลุกขึ้นนำมือไขว่หลัง
ส่วนคนตัวเล็กผงะรีบเก็บปากเก็บฟันเข้าที่ ความหมั่นไส้มันสุมอกจนทำให้นางเผลอตัวไป จะขยับก็ลืมไปเสียสนิทว่าตัวเองถูกม้วนตัวเก็บมือเก็บเท้าไว้อยู่ หาไม่แล้วนางคงได้วิ่งแจ้นหนีออกไปจากที่นี่จริง ๆ ด้วยทำความเข้าใจใหม่ได้แล้วว่า ต่อให้นั่งรอผ่านไปแต่ละบทก็ใช่ว่าจะไม่เสี่ยงตาย ทางที่ดีอย่าไปข้องเกี่ยวกับพวกตัวหลักเลยจะดีกว่า!
แต่จะว่าแปลกมันก็แปลก นางฝังรอยเขี้ยวไปขนาดนั้นน่าจะต้องโกรธหรือโมโหสติหลุดบ้างแล้ว แต่นี่เขากลับดู.. ไม่โกรธเคืองอะไร?
สวี่ลี่เซียนไม่สามารถคาดเดาความคิดพ่อตัวร้ายได้ตอนนี้จึงลวงถามวัดเชิงอารมณ์คนตรงหน้าสักหน่อย
“ไม่ทราบว่าท่านประมุขมาหาผู้น้อยถึงที่นี่มีเรื่องเร่งด่วนอะไรหรือเจ้าคะ หากมาเพื่อย้ำเตือนความหวาดกลัวให้ข้าอีก ข้าเพียงแต่บอกได้ว่าสวี่ลี่เซียนได้สำนึกแล้วไม่คิดต่อต้านท่านแม้แต่น้อย” ขณะพูดก็เหลือบมองรอยแผลบนนิ้วท่านประมุข เห็นว่าเป็นรอยเขี้ยวฝังไว้จริง ๆ ก็รีบเบือนสายตาหนี นางแน่ใจว่ากัดไปเต็มแรงน่าเสียดายที่มันไม่ขาด ฮึ่ย! “ไม่กล้าทำผิดต่อท่านแน่ การพบกันครั้งแรกของเราไม่ค่อยน่ายินดีสักเท่าไหร่ แต่ภายหลังจากนี้ท่านประมุขไม่ต้องกังวลใจ สวี่ลี่เซียนจะอยู่เงียบ ๆ ถึงท่านเคยได้ยินเกี่ยวกับตัวข้ามาเช่นไร แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าท่านผู้เป็นถึงประมุขเผ่ามารในยามนี้แล้วก็เหมือนกับข้าเป็นเพียงลูกไก่ในกำมือ สวี่ลี่เซียนไม่กล้าแน่ ๆ!” นางพูดยาวเหยียดไม่หยุดพักหายใจ แล้วต้องส่งสายตาออดอ้อนน่าสงสารด้วยเพื่อให้เขารู้ว่านางจริงใจ! แต่อีกคนกลับ..
“อืม”
สวี่ลี่เซียน “...”
สายตาไร้อารมณ์กับดวงตาคล้ายเหม่อลอยมองผ่านเหนือหัวนางเลยไป ทำเอาสติน้อย ๆ ของนางเกือบจะขาดผึง! นั่นเขาฟังนางบ้างหรือเปล่าหา!!
อวี้เหิงส่งเสียงหัวเราะต่ำในลำคอ ถึงสวี่ลี่เซียนจะพยายามซ่อนอารมณ์ไว้ภายใต้สีหน้าเป็นมิตรได้อย่างแยบยล กระนั้นไม่อาจรอดสายตาอวี้เหิงไปได้ ทั้งเสียงพ่นลมหายใจดังฮึ่ม ๆ อยู่ตอนนี้จะไม่มีผู้ใดบ้างไม่รู้ว่านางมีอาการขุ่นเคือง
ถึงอย่างนั้นเขากลับไม่ได้โกรธเคืองนางแม้แต่น้อย กลับรู้สึกสำราญใจที่ได้เห็นแมวน้อยตัวนี้ลำพองขนใส่เขาทั้งที่หวาดกลัวจนตัวสั่นแต่ก็ไม่ระวังลอบแยกเขี้ยวใส่โดยที่ไม่ได้รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเขามองเห็นตั้งแต่แรก หึ
“เห็นเจ้ามีแรงพูดจาเรื่อยเปื่อยก็วางใจ หากอ่อนแอแล้วตายไปเสียก่อนทางนั้นจะตำหนิข้าเอาได้ที่ดูแลสตรีคนสำคัญไม่ดี”
“!”
นั่นปากหรอนั่น! สวี่ลี่เซียนชักสีหน้าลงพื้น ก่อนพ่นลมหายใจออกมาสองสามที พยายามตั้งสติคนตรงหน้าใช่ว่าจะเจรจาไม่ได้เขาเป็นถึงประมุขมารปกครองคนนับร้อยการที่อวี้เหิงเห็นประชาชนสำคัญกว่าการก่อสงครามเพียงพอให้เห็นแล้วว่าเขาเองก็ไม่ใช่คนจิตใจต่ำช้าขนาดนั้น หากนางหว่านล้อมเขาสักนิดเขาต้องยอมนางแน่
คิดได้เช่นนั้น นางก็แสร้งทำเป็นก้มหน้าก้มตา ก่อนจะเหลือกตาเบิกกว้างให้ลมมันตีเข้าลูกตาจนตาแสบปวดน้ำตาไหลพราก ๆ เมื่อน้ำใสไหลแหมะลงมา ขั้นตอนแรกสำเร็จแล้วมุมปากสวยได้รูปก็ยกยิ้มมุมปากน้อยเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นเปลี่ยนสีหน้ารวดเร็วและร้องไห้โฮ!
“ฮึก.. ฮึกกก ฮืออออ”
“!!”
จากตอนแรกอวี้เหิงกำลังรอว่านางจะมาไม้ไหน ได้เห็นใบหน้างดงามเงยขึ้นมาพร้อมกับดวงตาแดงก่ำจนน่ากลัวทำเอาทั้งสองบุรุษยามนี้ถึงกับสะดุ้งขยับถอยหลังไปหนึ่งก้าวด้วยความตกใจ
ฮูหยินตาแดงน่ากวอย่างมาก!!
แต่อีกคนไม่สนใจภาพลักษณ์งดงามแล้ว อะไรที่ทำให้นางรอดนางจะทำให้หมด!
“ทะ...ท่านประมุข ข้ารู้ว่าท่านไม่พึงใจในตัวข้า ข้าเป็นสตรีที่เคยมีความรักมีหรือจะไม่สามารถคาดเดาได้ ว่าตัวท่านมีสตรีในดวงใจอยู่ก่อนแล้ว แต่เป็นเพราะข้าเข้ามาแทรกกลางความรักระหว่างท่านและนาง ท่านเลยไม่พอใจอย่างมาก ฮึก.. เรื่องนี้ ถึงแม้ว่าจะทำให้ข้ากลายเป็นสตรีมีมลทินก็ตาม แต่ข้าก็ไม่โกรธท่าน”
นางลอบมองบุรุษอีกสองคนเล็กน้อย แล้วปล่อยโฮครั้งยิ่งใหญ่อีกรอบแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ถึงเป็นราชโองการอภิเษกจากไห่หวงเทียนจวินไม่อาจปฏิเสธได้ แต่เพื่อให้ท่านและนางได้ครองคู่กัน ข้าที่เป็นเพียงขวากหนามขวางทางจะถอยให้แก่ท่านทั้งสองเอง ฉะนั้นหากท่านเขียนหนังสือหย่าให้แก่ข้า ข้าก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะเจ้าคะ ฮึก”
ร่างเล็กสะอึกสะอื้นจนตัวสั่นไหล่สั่นเมื่อกล่าวคำว่าหย่า หากใครที่มองมาต้องรู้สึกสงสารฮูหยินจับใจโดยเฉพาะเสี่ยวเหยียนผู้แพ้น้ำตาสตรีมากกว่าสิ่งใด ที่ปรึกษาเผ่ามารหนุ่มตอนนี้ตาขวางแยกเขี้ยวส่งสายตาประนามใส่ประมุขผู้เป็นนายข้าง ๆ ไปแล้ว..
ฮูหยินตัวเล็กบอบบางน่าสงสารเพียงนี้ ท่านยังปล่อยให้ข่าวลือเรื่องฮุ่ยซิ่วทำร้ายนางอีกหรือ!!
อวี้เหิงยืนนิ่งสีหน้าไม่บ่งบอกอารมณ์แต่ภายในใจกำลังสับสนถึงกับไปไม่ถูก สตรีหรือก็เคยรับมือมาทุกรูปแบบแต่สำหรับสวี่ลี่เซียนที่เปลี่ยนไปรวดเร็วเหมือนมีสิบอารมณ์ในร่างเดียวอวี้เหิงไม่เคยพบเจอ ยิ่งนางทำให้คนของเขาเข้าข้างได้มันทำให้รู้สึกไม่เป็นธรรมอยู่บ้าง เพราะผู้ที่ถูกหักหน้าตั้งแต่แรกคือเขามิใช่หรือ!
แท้จริงที่นางหาหนทางหนีออกไปคงไม่ใช่เพราะบุรุษหน้าขาวผู้นั้นหรอกหรือ ชายผู้นั้นเพียงยังไม่รู้ใจตัวเองก็เท่านั้น หึ
ท่าทางหยุดครุ่นคิดของอวี้เหิงทำให้สวี่ลี่เซียนเกิดความหวัง อีกฝ่ายไม่ชอบขี้หน้านางอย่างกับอะไรดี หากนางขอหย่าแล้วจากไปเงียบ ๆ เขาต้องเห็นดีเห็นงามหากโชคดีหน่อยจะต้องตบรางวัลให้แก่นางเป็นแน่! ทว่าเหมือนสวี่ลี่เซียนจะคิดผิด นางดีใจได้เพียงครู่เดียวเมื่ออีกคนก้มหน้าลงมาสบตาแสยะยิ้มแล้วพูดว่า
“ไม่ ข้าไม่หย่ากับเจ้า”
“0^0” นิ่งกริบไปล้วเพราะช๊อคอย่างมาก..
“ไม่ใช่ว่าเจ้าบอกกับปากเองหรือ ว่าลุ่มหลงข้า บอกลีลาของข้าถูกใจไม่ใช่หรือ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นเรื่อย ๆ ริมฝีปากเม้มแน่นจนเป็นเส้นตรง ยิ่งร่างสูงเคลื่อนกายเข้ามาหาจนใบหน้าหล่อเหลาถูกใจนางห่างเพียงหนึ่งคืบ ลมหายใจอุ่นร้อนคนตรงหน้ารวยรินระยะใกล้จนน่าใจหาย คนตัวเล็กเกือบเผลอกัดลิ้นตัวเองเพราะอกสั่นขวัญกระเจิง!
คิ้วเรียวขมวดแต่จะย่นคอถอยหนีก็พบว่าด้านหลังเป็นผนังสุดทางแล้ว สุดท้ายต้องเผชิญหน้าหล่อเหลาร้ายกาจของอวี้เหิงไม่อาจหลีกเลี่ยง พลางร่ำร้องในใจ
ใครใช้ให้ยื่นหน้ามาใกล้ ใครใช้ให้ทำน้ำเสียงแบบนี้ ใครใช้ให้พูดแบบนี้ กรี๊ด!!
“อ้ะ!!” จู่ ๆ คนตรงหน้าก็ดีดหน้าผากนางจนเกิดเสียง หญิงสาวหน้ามุ่ยด้วยความเจ็บ ถึงไม่เจ็บมากแต่มันก็ตกใจ!!
“หึ ข้าบอกว่าอย่ากลั้นให้หายใจ ต่อให้เจ้าประท้วงข้าด้วยวิธีการเช่นนี้ ข้าก็ไม่หย่าให้เจ้า อย่าเสียเวลาเลย อีกอย่างหย่าไม่ได้ เจ้าไม่ได้อยู่ในฐานะที่ขอร้องให้หย่าได้สวี่ลี่เซียน”
“นี่! ถึงอย่างนั้นข้าเลือกเจรจากับท่านดี ๆ เหตุใดจึงไม่ฟังข้า ถึง ถึง.. ถึงแม้ว่าข้าจะชอบลีลาบนเตียงของท่าน แต่ท่านมีสตรีอื่นในใจแล้ว ข้าเองก็พูดแล้วว่ายินดีหลีกทางให้ท่าน ทำไมถึงไม่ปล่อยข้าไปเล่าเจ้าคะ!!”
“ข้าไม่ใคร่ตอบคำถามเจ้า เอาล่ะ ฟังเจ้าพอแล้ว” อวี้เหิงยักไหล่ก่อนหยัดกายลุกขึ้นยืนเต็มความสูง กระชับเสื้อคลุมด้านนอกก่อนจะหันไปทางเสี่ยวเหยียนที่ยืนอ้ำอึ้งนิ่งเป็นอากาศมาสักพักใหญ่ “เสี่ยวเหยียน”
“ขอรับท่านประมุข”
“ดะ..เดี๋ยวก่อนเจ้าคะ!”
อวี้เหิงชะงักฝีเท้ามองกลับมาสีหน้ารำคาญเล็กน้อยเป็นเชิงคำถามว่าที่เขาพูดไปมีสิ่งใดนางไม่เข้าใจ สวี่ลี่เซียนกัดฟันแน่น รู้สึกสิ้นหวังหลังจากหนทางที่คิดว่าเป็นทางเลือกสุดท้ายถูกปฏิเสธลงง่ายดาย คราแรกนางมั่นใจว่าหากพูดตามตรงและหลีกทางให้ตัวร้ายผู้นี้จะต้องชอบใจแน่ ถึงนางจะอ่านไปได้เพียงสิบบทแรก ไม่อาจรู้เส้นทางเรื่องหลังจากนั้น แต่ภายในสิบบทก็พอทำให้รู้ว่าแม่นางเอกมีน้ำหนักภายในใจเขาเพียงใด และเขาไม่พอใจแค่ไหนที่ต้องแต่งกับนางร้ายคนเก่า!
เป็นเช่นนี้ สวี่ลี่เซียนไม่สามารถคาดเดาได้เลยว่ามันเกิดบ้าอะไรขึ้น นอกเสียจากว่า! “ท่านจงใจกลั่นแกล้งข้าอยู่หรือเจ้าคะ”
และสวี่ลี่เซียนก็ได้รู้คำตอบ เพราะริมฝีปากที่แสยะยิ้มกว้างกว่าครั้งไหนและใบหน้าไม่รู้ร้อนใด ๆ เผยออกมาอยู่เบื้องหน้านางขณะนี้! “ไม่ ข้าไม่ได้ว่างขนาดนั้น”
แล้วไอรอยยิ้มชั่วร้ายตอนนี้มันคืออะไรกันล่ะ หากไม่ใช่ต้องการแกล้งนาง! นางทำผิดอะไรขนาดนั้นกัน!! แต่สวี่ลี่เซียนต้องตัวหดเล็กลีบลง ใบหน้าเผยอาการตื่นตระหนกจนเผลอกลั้นหายใจ เมื่อประโยคถัดมาของอวี้เหิงเป็นดั่งระเบิดลูกใหญ่ทุ่มใส่หัวนาง
“แต่กับเจ้าไม่ใช่ เจ้าว่างมากพอถึงขนาดยอมเป็นวิญญาณตามติดข้าทุกเช้ายามสายยามเย็นกระทั่งยามข้าปลดทุกข์เลยไม่ใช่หรือ” อวี้เหิงเคลื่อนกายประชิดตัวนาง ใบหน้าโน้มลงกระซิบข้างใบหูเล็กแผ่วเบา กระนั้นสวี่ลี่เซียนได้ยินทุกถ้อยคำอย่างชัดเจน
“!!”
สวี่ลี่เซียนตอนนี้ใจตุ้ม ๆ ต่อม ๆ เรื่องที่เขากล่าวมานั้นไม่ค่อยน่าตกใจมากเท่าไหร่ แต่สิ่งที่นางกังวลไม่ให้เกิดขึ้นมากที่สุดเห็นทีจะไม่เป็นอย่างที่หวัง.. เมื่ออีกคนค่อย ๆ ถอยหน้าออกมาอยู่ในระดับสายตาของนาง นางอยากเอามืออุดปากเขาไว้แต่ก็ไม่อาจทำได้เพราะถูกมัดไว้อยู่
“เสี่ยวเหยียนทำงานอย่างหนักเลยทีเดียว แต่เผอิญว่าข้าเองก็ไม่ใช่ผู้ไม่มีความรู้ สิ่งที่เจ้าสาปแช่งข้า ไอนั่นของข้า...”
“...”
“อยากจะบอกเจ้าว่า มันแข็งแรงมากเจ้าไม่มีทางสมหวังหรอกสวี่ลี่เซียน”
ฮึก แล้วเขาได้ยินได้ยังง๊ายยยยยยยย!!
- ผู้เขียน
