แสงแดดยามสายปลุกให้ฉันตื่นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อคืนฉันกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ เพราะเรื่องร้ายเมื่อหลายปีก่อนตามมาหลอกหลอนกัน นอกจากแม่แล้ว ฉันก็ไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟัง คนอื่นมองมาอาจคิดไปได้ว่าฉันเป็นเด็กไม่ดี หนีไปเรียนเชียงใหม่ไกลบ้าน วันหยุดก็ไม่ยอมกลับมากรุงเทพฯ พอกลับมาแล้วก็ขอแม่ออกไปอยู่คอนโดนอกบ้านแทน
แม่เข้าใจ แต่คนอื่นไม่เข้าใจ
พี่ทองไม่เข้าใจ จนกระทั่งเมื่อคืนที่ผ่านมา
พี่ทองคนดีจูบหน้าผากของฉัน เขากอดปลอบใจฉัน
เขาไม่ถามอะไรมาก คงเดาได้แล้วว่าเพราะอะไรฉันถึงสติหลุดไปแบบนั้น พอพี่ทองบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อน ฉันก็กระวีกระวาดจัดหาผ้าห่มและหมอน แถมชงชาให้เขาอีกต่างหาก ฉันลืมนึกไปเลยว่าเขาก็เป็นผู้ชาย พอนึกได้ก็เริ่มกังวลขึ้นมา จนกระทั่งแม่โทร. มาหานั่นแหละ ฉันถึงได้สบายใจขึ้นบ้าง
‘แล้วดาวกลับมาบ้านทำไม รู้ทั้งรู้ว่าป้ามาลีไม่อยู่’
‘พี่ทองให้กลับมากินข้าวเป็นเพื่อนคุณป้
