ลินิน | ลูกเลี้ยง?
2356 คำ
หมอเท็นเขาคงไม่จูบฉันอีกหรอก เพราะเขาคิดผิดมาสองครั้งสองคราแล้ว! หลังจากที่ฉันแกล้งเขาไป เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรฉัน เอาแต่นั่งเงียบ เห็นไหมที่เขาจูบฉัน เขาคิดผิด!
ฉันนั่งมองซองสีน้ำตาลที่มีเงินเป็นปึกๆ พอเปิดมันแง้มดู เหมือนใจหายใจคว่ำ ทำไมมันเยอะขนาดนี้ ! ในชีวิตฉัน..ตั้งแต่เกิดมาฉันไม่เคยได้ถือเงินเป็นฟ่อนๆแบบนี้เลย เฮ้อ! ฉันเครียดจัง ทำไมมีแต่คนสร้างปัญหาให้ฉันแก้อยู่เรื่อย แล้วเงินนี่ก็เป็นเงินหมอเท็นอีก...ฉันจะหามาคืนเขายังไงไหว
คุณหมอสกิน..เขาขับรถเรื่อยๆ พร้อมกับถอนหายใจออกมาเรื่อยๆ
ส่วนฉันพยายามเก็บน้ำตาไว้อยู่ ฉันอยากจะร้องไห้ แต่ยิ่งร้องยิ่งทุกข์ ยิ่งร้องยิ่งคิดอะไรไม่ออก ให้ฉันหาเลี้ยงครอบครัวงกๆ ฉันโอเค แต่ให้ฉันไปคบกับเจ้าของบ่อนอะไรของพ่อ...ฉันรับไม่ได้จริงๆ ทำเหมือนฉันไม่ใช่ลูก ทำเหมือนฉันไม่ใช่คน...
“บ้านเธออยู่ไหน..” ฉันต้องหลุดออกจากภวังค์ เมื่อหมอเท็นพูดขึ้นมา
“คะ คุณหมอจะไปบ้านลินินทำไม เอ่อ แล้วเงินนี่ทำยังไงดีคะ ดอกยังไง เท่าไหร่ เรามาทำสัญญาเงินกู้กันก่อนไหม จะได้สบายใจกันทั้งคู่”
เขาถอนหายใจใส่ฉันอีกแล้ว
“บ้านเธออยู่ไหน..” ถามฉันเสียงเย็นๆ เย็นจนฉันขนลุก
“เอ่อ...” ทำไมฉันพูดไม่ออกไปสะดื้อๆ ฉันเครียดนะกับปัญหานี้ แต่ฉันไม่อยากให้หมอเท็นเขามาเครียดกับปัญหาฉันด้วย
“เธอ....” เขาเรียกฉันเสียงแข็ง โอ้ย~! ฉันอึดอัด อึดอัดกับชีวิตตัวเองชะมัด ฉันอยากจะร้อง อยากจะกรี๊ด อยากจะซัดมันทิ้งให้หมด ...เอ่อ ยกเว้นเงินในซองนี้นะ!
“ค่ะบอกแล้ว ...ที่นี่ที่ไหน อ้อ กลับรถๆเลยค่ะ “ ฉันไม่อยากเจอหน้าพ่อเลยจริงๆ ฉันกลัวฉันตบะแตกร้องไห้ออกมาต่อหน้าเขา เฮ้อ! ฉันบอกทางเขา จนถึงบ้าน พอจอดรถหน้าบ้านปุ๊บ เขาก็นั่งนิ่ง มองตรง ไม่ได้หันมองบ้านฉัน หรือ มองหน้าฉันเลย
“เธอจะนั่งอีกนานไหม...” ฉันมองเงินในซองสลับกับเขา
“คะ แล้วสัญญาเงินกู้หล่ะคะ คุณหมอ คือ...ทำสัญญากันก่อนไหม เนี่ยๆเขียนเลย เขียนมันบนซองก็ได้ ดอกเท่าไหร่ เซ็นรับรอง สองคนตรงนี้ “ ฉันยกซองสีน้ำตาลขึ้นมาชี้นิ้ว พยายามอธิบายเขา ให้เขารีบเขียนสัญญาเงินกู้มา เพราะฉันไม่สบายใจ
แล้วเขาก็ดึงซองสีน้ำตาลไปจากมือฉันไป....
ก่อนจะหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้อไปเขียน ... ฉันปล่อยให้เขาเขียนสักพัก แล้วมองเข้าไปในบ้านตัวเอง ที่ตอนนี้ พ่อกำลังยกคอมตั้งโต๊ะของฉันออกมากับไอ้เนล และนั่น..กล่องขิมฉันนิ นี่พ่อจะเอาไปขายจริงๆเหรอเนี่ย! ขิมนี้ฉันเก็บเงินซื้อเกือบปี และ มันก็เก่ามากด้วย!
ฉันเห็นไอ้เนลมองมาที่รถสงสัย ก่อนที่มันจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปไม่หยุด มันจะเห็นฉันมั้ย แล้วนั่นถุงแดงๆ ในมือพ่อ ตายแล้ว! ทองของฉัน
ฉันไม่สนใจหมอเท็นแล้ว ฉันรีบเปิดประตูรถลงไป และก้าวยาวๆไปหา พ่อกับไอ้เนล ที่ยกของอยู่
“พ่อ พ่อเอาทองนินคืนมา พ่อจะขายทองนินไม่ได้นะ นั่นมันสร้อยข้อเท้านินตอนเด็กนะ!” ฉันรีบไปแย่งมันจากมือพ่อ แต่พ่อกลับส่งมันไปให้ไอ้เนลถือ
“ฉันอุตส่าห์เลี้ยงแกมา แต่แกไม่จะคิดตอบแทนบุญคุณฉัน แกจะทิ้งพ่อกับน้องให้ลำบากงั้นเหรอ” อะไรมันจะโอเวอร์ขนาดนั้น ฉันไม่อยู่บ้านแค่คืนเดียว!
“พ่อ นินไม่ได้นอนบ้านแค่คืนเดียว พ่อคิดเอาสิ! ที่ผ่านมา นินปล่อยให้พ่อลำบากเหรอ!”
“แกตัดสาย แกปิดเครื่องหนี ฉันหมดหนทางแล้วนิน ของแกฉันจะเอาไปขายให้หมด ทองบ้าๆนี้ด้วย แกแค่คบคุณเดช จะยากอะไรนิน”
นี่พ่อฉันใช่ไหมวะ
“พ่อเห็นแก่ตัว ! “
“แกต่างหากนิน! นี่พ่อกับน้องแกนะ แกจะปล่อยให้เขากระทืบพ่อหรอนิน”
“พ่อทำตัวเอง! แล้วจะให้นินมารับผิดชอบเหรอ! นินเป็นคนบอกให้พ่อเข้าบ่อนเหรอ! พอเป็นหนี้มา ก็จะให้นินใช้ให้ ให้นินไปคบ...ไปนอนกับเสี่ยเหรอ คนเห็นแก่ตัวอ่ะ คือพ่อ! รู้ไหม”
“นินเขาไม่ใช่เสี่ย ไม่ได้แก่อะไรมาก หน้าตาดีด้วย เขาแค่ควงแกกินข้าว ดูหนัง ไม่ได้ให้นอนด้วย! คิดมากทำไม!”
“อย่าโกหกดีกว่า กินข้าวดูหนัง แล้วจบที่เตียงใช่ไหม!”
พ่อหายใจหอบ เหมือนกำลังโมโหฉัน...
“แกมากับใครนิน ...” ฉันหันไปมอง เห็นหมอเท็นยืนล้วงกระเป๋า พิงรถ และ มองมาที่ฉันนิ่งๆ
“เจ้านาย”
“ยืมเจ้านายแกก่อนสินิน” ฉันกัดฟันแน่น พยายามบีบมือตัวเองหวังผ่อนคลาย ใจเย็นลินิน! อย่าโมโหไปมากกว่านี้ สติ ตั้งสติ!
“เขาไม่มีหรอกพ่อ ! “
อยู่ๆ ไอ้เนลก็เดินถอยหลัง..เบิกตากว้าง
“พ่อ ใครมาอีก....” ฉันหันไปมองหน้าบ้าน ก็เห็นรถตู้สีดำขับมาจอดหลังรถหมอเท็น หมอเท็นเขาเปรยตาไปมองนิดหน่อย ก่อนจะกอดอกยืนพิงรถ..มองฉันต่อ
“ชิบหายแล้ว นิน..แกช่วยฉันด้วย!” โอ้ย! อะไรอีกวะ
“มาเก็บดอก!” ผู้ชายหน้าโหดสามคนเดินลงมาจากรถ ฉันได้แต่ยืนนิ่ง พ่อกับน้องวิ่งมาหลบหลังฉัน...แล้วจับแขนฉันแน่น
“นินแกมีเงินเท่าไหร่ ให้มันไปก่อนนะ ช่วยพ่อด้วยนะลูก” ฉันดึงแขนตัวเองออกจากมือพ่อ และไอ้เนลทันที
“ไม่มีหรอก! จ่ายค่าเทอม และโดนขโมยไปหมดแล้ว!!”
“นิน ให้มันไปก่อน ฉันรู้แกมี! “ เห็นฉันเป็นอะไรวะ ธนาคารรึไง!
“เห้ย!! จะเกี่ยงกันทำไมวะ นายกูมีธุระ” พ่อและไอ้เนลสะดุ้ง ฉันได้แต่กัดฟันจ้องสองคนนั้น ก่อนจะหยิบเงินในกระเป๋าออกมา ฉันมีเงินแค่สองพันเอง !
“ไม่พอ ดอกวันละห้าพัน มึงจำไม่ได้รึไง!” หะ ดอกห้าพัน!!
“นี่พ่อต้องจ่ายดอกวันละห้าพันเลยเหรอ!!” ฉันหันไปมองพ่อที่ยืนตัวสั่น พ่อพยักหน้าเบาๆ และกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ
พ่อทำอะไรลงไปเนี่ย!
“อะไรวะ!! ทำไมช้า” อยู่ๆผู้ชายใส่สูทสีดำก็ลงมาจากรถตู้คันนั้น เขาถอดแว่นกันแดดราคาแพงออก ก่อนจะจ้องมองฉันหัวจรดเท้า
“น่ากินว่ะ” ฉันถอยหลังกรู ฉันกลัว ทำไมเขามองฉันน่ากลัวแบบนี้ และเขาก็ไม่ได้แค่มอง...เขากลับเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน แล้วค่อยๆจับปลายผมฉันขึ้นไปดม
“หอมว่ะ เงินกูไม่เอาละ กูเอาลูกสาวมึงนี่ล่ะ ถ้าได้สักคืน..กูจะยกหนี้ให้หมดเลย” สักคืน! ฉันเบิกตากว้าง ก่อนจะสะดุ้งตกใจ เมื่อมีซองสีน้ำตาลมากระทุ้งที่แขนฉัน
หมอเท็น
เขามองฉันสลับกันคนอื่นเรียบๆ ไม่แสดงสีหน้าอะไร ยืนหน้านิ่งๆ นิ่งจนทุกคนหันไปมอง
“คืนสะ รำคาญ” ฉันรับซองนั้นมา มีข้อความมากมายอยู่หน้าซอง คงจะเป็นสัญญาเงินกู้ที่ฉันให้เขาเขียน
“อะไรวะ..” คนพวกนั้นเริ่มหันมองหน้ากัน ฉันจึงรีบเปิดซอง แล้วหยิบเงินให้พวกผู้ชายหน้าโหดทีละปึก
“โอ้โห นิน แกมีเงินขนาดนี้เลยเหรอ” พ่อฉันเบิกตากว้าง
“ขอบ้างดิ!” ไอ้เนลได้แต่มองเงินที่อยู่ในซองตาเป็นประกาย ฉันไม่ตอบ ฉันรีบนับเงินให้ทีละปึกจนครบ ยี่สิบปึก...สองล้าน
“ไม่พอ ดอกอีกห้าแสน!” ชายหน้าโหดเร่งฉันมาอีก ทำไมมันเยอะขนาดนี้!
หมอเท็นดึงซองที่มีเงินเหลือสิบปึกจากมือฉันไป ก่อนที่เขาจะหยิบมันให้พวกนั้นอีกห้าปึก
“เสียดายชิบ !” เจ้าของบ่อนได้แต่สบถด่าออกมา พร้อมกับมองฉันไม่หยุดแล้วมัน...ก็ส่งมือสกปรกๆมาจับคางฉันอีกครั้ง
“ชาติมึงมาเล่นอีกนะ...กูมีทุนให้ ไม่มีจ่าย ก็เอาลูกสาวมึงมานอนกับกูสักคืน ให้กูสมใจหน่อย น่าเอาชิบ ฮ่าๆ” ฉันรีบปัดมือมันออกจากคางตัวเอง
“อย่ามาแตะต้องตัวกู”
“ปากดี กูอยากชิม..” มันเอามือสากๆ มาเขี่ยริมฝีปากฉันเบาๆ ฉันรีบปัดมือมันออกอีกครั้ง ก่อนจะเช็ดปากตัวเองไม่หยุด เจ้าของบ่อนยิ้มกว้าง แล้วหันไปสั่งลูกน้องด้านหลังแทน
“บอย มึงไปเอาสัญญามันมา..” เอกสารสัญญากู้ยืมถูกยื่นให้ฉัน
ฉันอ่านมันถี่ถ้วน ก่อนจะส่งให้พ่อเซ็น ..ให้มันจบๆสักทีเถอะ!
เมื่อจัดการชำระหนี้เสร็จ ไอ้เจ้าของบ่อนก็เดินยิ้มไปขึ้นรถ ก่อนที่รถตู้สีดำสนิทจะรีบขับออกไปด้วยความรวดเร็ว
“รำคาญชิบ....” หมอเท็นพูดเบาๆ หลังจากที่เงียบมานาน ฉันเห็นแบบนั้น จึงหันกลับไปเคลียร์กับพ่อและน้อง ที่ตอนนี้ทั้งสองคน ยังยืนตัวสั่นไม่หาย
ตอนทำไม่มีใครคิด ไม่มีใครคิดสักคน!
“ถ้าพ่อกลับไปเล่นอีก พ่อก็ไปนอนกับมันเองแล้วกัน อย่าเอานินไปเกี่ยวด้วย! นินจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว เพราะนินไม่มีเงินให้พ่อไถแล้ว!”
“นิน แกจะไปไหน!” พ่อเบิกตากว้างตกใจ
“อ๋อ อยากได้เงิน ไม่มีใครจ่ายค่าเช่าบ้าน ค่ากับข้าว ค่าน้ำ ค่าไฟ ค่าเทอม!” ฉันไล่นิ้วนับดู นี่ที่ผ่านมาฉันจ่ายมาเยอะขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย ไม่น่าล่ะ เงินเดือนฉันมันถึงเหลือไม่กี่บาท
“เอ่อ ตอนนี้เหลือแค่ค่าเทอม..นิน” ฉันหันไปมองไอ้เนลทันที มันเอาแต่ยืนก้มหน้า ไม่กล้าสบตาฉัน แล้วพ่อก็เอาแต่โอบไหล่มัน บีบไหล่มันไม่หยุด
ให้กำลังใจลูกชายหัวแก้วหัวแหวน
“พ่อ...ขอถามหน่อย นินใช่ลูกพ่อใช่ไหม” ฉันอัดอั้นมานาน อยากถามให้แน่ใจสักที เพราะความรู้สึกฉัน..มันเริ่มบอกว่าไม่ใช่ ทั้งการกระทำ ทั้งคำพูดพ่อ มันดูต่างจากที่ทำกับไอ้เนลโดยสิ้นเชิง
“ใช่สิพ่อเลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก”
“พ่อเลี้ยงมา! แล้วทำนินออกมาด้วยมั้ย! หรือแค่เลี้ยง บอกหน่อย นินจะได้หายโง่ จะได้ทำตัวถูก!”
“นิน ..”
“อะไรคะ !”
“พ่อเลี้ยงแกมานะ..”
“แค่เลี้ยงใช่ไหม..ไม่ได้ให้กำเนิดใช่ไหม?!”
พ่อนิ่งแล้วกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ
“แกรู้อะไร..”
“ตอนแรกไม่รู้ ตอนนี้รู้แล้ว รู้เพราะพ่อถามนินว่า แกรู้อะไรนี่ล่ะ! ทำไมพ่อเห็นแก่ตัวแบบนี้อ่ะ สรุปนินใช่ลูกพ่อไหม ทำไมพ่อทำแบบนี้กับนิน นินเหนื่อยนะพ่อ! “
ฉันยืนกำมือแน่น ทั้งกัดปาก ทั้งกัดฟัน ฉันโมโหมากจริงๆ...โมโหจนทนไม่ไหวแล้ว!
“นิน ฉันอุตส่าห์เลี้ยงแกมานะ ฉันเห็นแก่ตัวตรงไหน ฉันเลี้ยงแกมา แกต้องตอบแทนบุญคุณฉัน มันถูกแล้ว” ตัวฉันเริ่มสั่น น้ำตาเริ่มไหลลงมาอาบแก้ม พ่อเอาแต่บอกว่าเลี้ยงฉันมา มันหมายความว่ายังไง ฉันไม่ใช่ลูกแท้ๆ ?!
“พ่อ..นินใช่ลูกแท้ๆพ่อมั้ย บอกมาเถอะ”
“นิน...”
“บอกมา!!”
“ไม่...คือ...นิน แกเป็นลูกติดแม่มา แกเป็นลูกเลี้ยงพ่อ แต่พ่อรักแกเหมือนลูกแท้ๆเลยนะ ตั้งแต่แม่ตายพ่อก็หาเลี้ยงลูกๆมาคนเดียว พ่อ...” ฉันรีบยกมือปราม ฉันไม่อยากฟัง ไม่อยากรู้อะไรให้มันปวดใจกว่านี้
“พอค่ะ! ขอบคุณที่อุตส่าห์เลี้ยงนินมา” หมอเท็นเดินมายืนข้างๆฉัน ก่อนจะถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“ให้ไปให้หมด..” ฉันหันไปมองเขาทั้งน้ำตา เงินในซองยังคงมีเหลืออีกห้าแสน จะให้ทั้งหมดเลย มีหวังพ่อเอามันไปเข้าบ่อนอีกแน่ๆ
“ไม่ค่ะ ไม่ได้ “ พ่อกับเนล มองฉันสลับกับหมอเท็นทันที
“ลินิน..” หมอเท็นหันมองทางอื่น ก่อนที่จะคว้าซองในมือฉัน แล้วเดินไปที่โต๊ะม้าหินอ่อน เขาเทเงินจากซองออกมาหมด แล้วเดินกลับมาหน้านิ่งๆ พับซองสีน้ำตาลส่งคืนให้ฉัน
“กลับ..” มือนุ่มของคุณหมอสกิน รีบคว้าข้อมือฉัน ก่อนที่เขาจะก้าวยาวๆ ดึงฉันออกมา
ฉันหันกลับไปมองที่บ้านตัวเอง ก็เห็นพ่อและไอ้เนลกำลังเอาเงินแต่ละปึกขึ้นมานับอยู่ เขาไม่ได้หันมาสนใจฉันหรอก ว่าฉันจะไปไหน กลับบ้านไหม เขาสนใจแต่เงิน เงิน และก็เงิน นี่ฉันถูกเลี้ยงไว้ใช้งานจริงๆ เหรอเนี่ย..
ฉันอยู่กับครอบครัวนี้มาได้ยังไงวะ มีแต่คนเห็นแก่ตัว เอาแต่ได้ ฉันสู้มันอยู่คนเดียว เหมือนตัวคนเดียว ฉันพยายามคิดแล้วนะ ว่าฉันจะไม่เศร้า ไม่อ่อนแอ จะได้มีแรงสู้มันต่อ แต่นี่มันเกินจะทนแล้วจริงๆ ฉันเหนื่อย!
ถึงภายนอกฉันจะร่าเริงแค่ไหน แต่ความรู้สึกในใจตอนนี้..มันป่นปี้ไปหมดแล้ว
แต่ฉันจะเก็บมันไว้แบบนี้ล่ะ ไม่ก็ลืมมันไปสะ! ฉันไม่อยากให้มันมาทำลายความสุขในชีวิตฉัน ฉันอายุแค่นี้ ฉันยังต้องเจออะไรอีกเยอะ! แล้วฉันจะเก็บเรื่องที่มันทำให้ฉันทุกข์ มาทำร้ายตัวเองอีกทำไม!
ยิ้มนะลินิน เธอต้องยิ้มสู้กับมัน...
- ผู้เขียน
