เท็น | เจ้าชายน้ำแข็ง

1480 คำ

ผมจับเธอมาซบไหล่ตัวเอง ใช่ผมทำ ผมรำคาญ ทำไมต้องแกล้งทำ แกล้งทำว่าตัวเองไม่เป็นอะไร เฮ้อ! ตอนนี้ลินินซบไหล่ผม และปล่อยน้ำตาไหลลงไหล่ผมด้วย จนสักพักเธอก็เงียบไป ผมได้แต่มองเธอผ่านกระจกหลัง แล้วเห็น ลินินกำลังหลับ ก่อนที่เธอจะงัวเงียขยับตัวลงมานอนที่ตักผมแทน เฮ้อ เรื่องนี้คงเกิดตั้งแต่เมื่อคืน คงจะเป็นเรื่องเดียวกันที่พี่สะใภ้ผมบอกเธอผ่านชีวิตแบบนี้มาได้ยังไงลินิน ผ่านมาแบบยิ้มๆแบบนี้เหรอ เธอทำได้ไงวะ มือถือลินินสั่นไม่หยุด สั่นจนผมรำคาญ เอื้อมไปหยิบมันโยนใส่ลิ้นชัก แล้วปิดแม่ง จากที่ผมฟัง คงจะเป็นปัญหาเรื่องเงิน เรื่องครอบครัว รวมถึงเรื่อง...นอนกับคนอื่น ผมก้มมองหน้าขาวๆของเธอที่กำลังหลับตาพริ้ม มองจนผม อดที่จะจับผมสีน้ำตาลอ่อน ที่เปียกไปด้วยน้ำตา ทัดหูเธอไม่ได้. ลินิน เธอร่าเริง สดใส ทั้งที่ชีวิตมีแต่ปัญหาแบบนี้น่ะเหรอ. “หมอคะ~ ถึงไหนแล้ว ตายจริง ขอโทษค่ะ เปียกน้ำลายไหมเนี่ย” เธอเอื้อมมือมาเช็ดขาผม ที่มันเป็นรอยคราบน้ำตาเธอทันที บ้าจริง! ทำไมต้องถูต้นขาผมแบบนั้นวะ ! เอามือออกไปสักทีเถอะ ! หมับ! ผมเหมือนจะทนไม่ไหว รีบจับมือเธอออกจากขาตัวเอง ก่อนที่ลินินจะทำตาโต ตกใจ “คะ! ขอโทษนะคะคุณหมอ เปียกเลยค่ะ^^” เธอทำท่าจะเอื้อมมือมาเช็ดให้อีก ผู้หญิงคนนี้ไม่รู้เรื่องอะไรเลยรึไง! และ เธอก็เอามือพัดที่ต้นขาผม บ้างก็เอาแขนเสื้อตัวเองเช็ดมันไม่หยุด เวรเถอะ! น้องผมเหมือน..จะตื่น ผมไม่ไหว!ตบไฟเลี้ยวจอดข้างถนน มือสองข้างบีบพวงมาลัยรถแน่น ส่วนลินินเธอยังไม่หยุดพัด หยุดเช็ดขาผม แถมหน้ายังดูเป็นกังวล คงคิดว่าผมกำลังโกรธเธอ ..แต่ไม่ใช่ “พอได้แล้ว...” ผมพยายามกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หวังว่ามันจะผ่อนคลาย และสงบลง แต่มันคงจะสงบไม่ได้..เมื่อมือเล็กๆกำลังเอื้อมมาเช็ดเหงื่อผมอีก! “คุณหมอร้อนเหรอคะ.. แอร์ในรถก็เย็นนะคะ เป็นอะไร ไม่สบายแน่ๆ ไปหาหมอมั้ย? เอ้ย ไม่สิ คุณหมอเป็นอะไรคะ ซักประวัติตัวเองเลย ด่วนๆ เวียนหัวไหมคะ!” เธอรีบเช็ดเหงื่อ เอามือพัดหน้าให้ผม ลินินเธอเครียดอยู่ไม่ใช่เหรอ จะมาห่วงอะไรผม แล้วผม..เวรเถอะ!! ผมดันรู้สึกกับเธอแบบนั้นอีก! นิ่งไว้ นิ่งไว้.. ลินินมองผมด้วยความเป็นห่วง มองทั้งที่ดวงตาโตๆคู่นั้นยังคงมีคราบน้ำตาอยู่ “โถ่เว้ย..!” ผมไม่ไหว รีบเปิดประตูรถ ออกมายืนทำใจข้างนอก และลินินก็ลงจากรถตามผม เธอเดินอ้อมมาหา แล้วเอามือเล็กๆเดิม มาอังหน้าผากผมอีก! ให้ตายเถอะ ผู้หญิงคนนี้! ผมรีบจับมือเธอ พยายามห้ามใจตัวเองไว้ “ขึ้นรถ...มีเรื่องคุย” ลินินมอง งงๆ แต่ยอมเดินกลับไปขึ้นรถแต่โดยดี ผมรีบขึ้นรถตาม นั่งถอนหายใจอยู่สักพัก กำลังทำใจกับทุกเรื่อง ทั้งอารมณ์ ทั้งความรู้สึก ที่มัน.. มันบ้าไปหมดแล้ว “เป็นอะไร....” ลินินไม่ตอบ แต่ส่งยาดมให้ผม “ดมก่อนค่ะ เดี๋ยวเป็นลม^^” เธอกลับแกว่งยาดมใกล้จมูกผมไม่หยุด “เธอห่วงตัวเอง...บ้างสิ” ลินินหยุดยื่นยาดมมา ก่อนที่เธอจะนั่งเงียบ แล้วก้มมองนิ้วตัวเอง “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ลินินไม่ได้เป็นอะไร เป็นห่วงเหรอคะ^^” เธอยังยิ้มให้ผม ผมชักจะรำคาญแล้ว ทำไมต้องทำเป็นเข้มแข็งขนาดนี้วะ “พอเถอะ! อย่าให้โมโห...” “คุณหมอดุลินินทำไมเนี่ย..โมโหอะไร” ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ “ใครทำไรเธอ....” “ป่าวค่ะไม่มี^^” “ลินิน!....” เวร ทำไมผมหงุดหงิดขนาดนี้วะ “ขาที่รัก^^” นั่นไง ผมควรทำยังไงกับเธอดี ผู้หญิงคนนี้เป็นบ้าอะไรเนี่ย “ฉันถามว่าใครทำอะไรเธอ....” ลินินเงียบไปสักพักก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ “ไม่มีนิคะ กลับเถอะค่ะ ลินินมีงานทำนะ^^” ผมไม่ไหวแล้ว! อุป~! ผมดึงเธอมาจูบทันที ผมไม่ไหว ผมรำคาญ ผมพยายามส่งลิ้นเข้าไปทักทายเธอ อยากให้ปากเล็กๆนี้มันยอมเผยความรู้สึกตัวเองสักที ผมบดจูบเธอไม่หยุด จนเธอนิ่งอยู่ชั่วครู่ และสุดท้าย..เธอก็จูบตอบผม หวานเหมือนเดิม ตาโตๆที่เลอะคราบน้ำตานั้นหลับพริ้ม.. ผมจึงค่อยๆส่งนิ้วโป้งตัวเองแอบไปเช็ดมันเบาๆ อื้ม.. สักพักผมก็ค่อยๆถอนจูบออกมา เพราะตัวเองเริ่มจะไม่ไหวแล้ว ดวงตากลมโตตรงหน้าเบิกกว้าง เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาเห็นหน้าผม ก่อนที่หน้าขาวๆที่ผมสัมผัสเมื่อกี้..จะเริ่มแดงระเรื่อ เออนะ ตลกดี “บอกมาเถอะ...” ผมหันมองทางอื่น แล้วถามเธอเรียบๆ “เอ่อ...” ผมหันไปมองลินินอีกครั้ง จนเธอตกใจพยักหน้ารัว “ค่ะ บอกแล้ว...เรื่องเงินทองๆค่ะ น้องชายเอาเงินค่าเทอมไปซื้อกระเป๋าให้แฟน เอาเงินค่าเช่าไปบ้านไปด้วย พ่อก็...” เธอนิ่งไปสักพัก...จนผมถอนหายใจใส่ “เงียบทำไม..” “อ่อค่ะ พ่อติดพนันเป็นหนี้..แล้วให้ลินินไปคบกับ..ผู้ชายคนนึง ใช้หนี้” เวรเถอะ นี่มันละครหลังข่าวรึไงวะ พ่อทำแบบนี้กับลูกสาวตัวเองได้ไง “เธอว่าไง....” ลินินส่ายหน้าเบาๆ “ไม่ค่ะ ขนลุก.. คิดๆอยู่ว่าจะทำยังไง ยังคิดไม่ออก^^” ยังจะยิ้มให้ผมอีก รำคาญชิบ! “เท่าไหร่...” “อะไรคะ? อะไรเท่าไหร่” “หนี้พ่อเธอ...” ลินินนิ่งไป ก้มหน้า และตอบออกมาเบาๆ “เยอะมากค่ะ สองล้านเลย เฮ้อ” ....เยอะมากงั้นเหรอ ? “แค่สองล้าน...” เธอหันมองผม แล้วทำหน้าตกใจ “เยอะมากค่ะ ใช่สิคุณหมอรวยนิคะ สองล้านคงเหมือนสองบาท เหอะ” “อืม สองบาท ...” ผมเปิดลิ้นชักในรถ หยิบสมุดบัญชีโยนใส่ตักลินิน “อะไรคะ ! อ้าวมือถือลินิน อยู่ในลิ้นชักได้ไง “ เธอเปิดลิ้นชักในรถผมอีกครั้ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองออกมา “ไม่ต้องยุ่งกับโทรศัพท์ ...” ลินินหยุดชะงัก แล้วมองผมด้วยความสงสัย ผมรำคาญชิบ ยิ่งเห็นโทรศัพท์มือถือเธอ ผมยิ่งหงุดหงิด “อ้าว! ให้ทำไงล่ะคะ แล้วนี่โยนมาทำไม “ ลินินเปิดลิ้นชัก หยิบสมุดบัญชีผมเก็บเหมือนเดิม “เอาไปเบิกเงินสะ....” “บ้าแล้ว คุณหมอ พูดเป็นเล่น!! “ มันจะอะไรนักหนากับเงินแค่สองล้าน ผมตัวคนเดียวหาเงินมาผมไม่ได้ใช้อะไรอยู่แล้ว “เอาไป รำคาญ” ลินินยังตกใจ แล้วปฏิเสธผมไม่หยุด ครืน ครืน ~ มือถือลินินสั่นอีกแล้ว... เธอมองสายเข้า แล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พ่อเธอโทรมาอีกสินะ ผมรีบกดเปิดกระจกรถ ก่อนจะดึงโทรศัพท์มือถือจากมือเธอ โยนออกไป เคร้ง! “ว้าย! คุณหมอ!! ทำอะไร นั่นมือถือลินินนะคะ ~! เฮ้ย พังแน่ๆ โยนทำไมคะเนี่ย” เธอทำท่าจะเปิดประตูรถไปเก็บ แต่ผมดึงข้อมือเธอไว้ก่อน “ช่างแม่ง..ซื้อใหม่” ลินินเบิกตากว้างทันที จะตกใจอะไรนักหนาวะ! “คุณหมอเป็นอะไร ลินินขอโทษนะคะที่ทำให้อารมณ์เสีย ไม่เล่าแล้วค่ะ กลับๆ” ผมหงุดหงิดชิบ จะขอโทษผมทำไมวะ! “พอเถอะ...” ผมถอนหายใจใส่เธอ ก่อนจะออกรถอีกครั้ง แล้วขับไปธนาคาร ผมดึงสมุดบัญชีจากลิ้นชัก ลงไปถอนเงินออกมาสามล้าน ให้เธอเอาไปเคลียร์ให้จบทุกอย่าง จบๆสักที ผมหงุดหงิด ส่วนลินินได้แต่นั่ง งง ปฏิเสธ โวยวาย พูด และบ่นไม่หยุด “คุณหมอไม่เอาแบบนี้ อย่าเลยค่ะ มันมากไป เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ไม่ต้องช่วยลินินขนาดนี้ก็ได้ ...จะคืนยังไงไหว นี่มันเงินเป็นล้านเลยนะคะ กว่าจะทำงานได้ไม่ใช่เวลาแปปเดียว อย่าเลยค่ะ ...นะคะ” เธอรีบโบกมือปฏิเสธผม “เงียบสักที...” “ให้เงียบได้ไงมันมากไปค่ะ ลินินต้องผ่อนคืนยังไง ดอกเท่าไหร่คะ คิดมาเลย เครียดค่ะเครียด” “ถ้าไม่เงียบจะโดน...” “โดนอะไรคะ... แค่สงสัย แค่ถาม โอ้ยเครียด ! คุณหมอบอกมาเลย ต้องผ่อนเดือนเท่าไหร่ อย่าคิดดอกเบี้ยโหดนะคะ มีสัญญาไหมอ่ะ ทำสัญญามาเลย ตั้งหลายล้าน !” “โดนจูบ...” ลินินเม้มปากทันที ตลกชิบ เธอคงจะกลัว “เอ่อ ก็ดีนะคะ^^” บ้าจริง สรุปเธอเครียด หรือเธอป่วนผมวะ

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more