ลินิน | สัญญาเงินกู้
1519 คำ
ฉันนั่งถอนหายใจอยู่หลายครั้ง
พรึบ...ทิชชู่เปียก? อยู่ๆหมอเท็น ก็โยนทิชชู่เปียกใส่ตักฉัน แล้วไม่พูดอะไร
“ให้ลินินเหรอคะ ทำไมเหรอ..” เขามองตรง ก่อนจะมองกระจกข้าง แล้วตบไฟเลี้ยว จอดรถข้างถนน
“เช็ดคาง..กับปากสะ” คางกับปาก? ฉันรีบดึงที่บังแดดลงมาส่องกระจก เอ๊ะ ก็ไม่มีอะไรติดนี่น่า
“ไม่มีอะไรติดหนิคะ...หรือว่าเป็นปากกับคางคุณหมอ ไหนคะๆ ลินินดูให้ค่ะ^^” ฉันดึง ทิชชู่เปียกออกมาแผ่นนึง ก่อนจะรีบเอามันไปเช็ดคางให้เขา แต่หมอเท็นมองฉัน แล้วดึงทิชชู่เปียกอีกอันมาแปะไว้ที่ปากฉันแทน
“เลิกยิ้ม และเช็ดปากตัวเองสะ!” ทำไมต้องขึ้นเสียงใส่ฉันด้วยเนี่ย ฉันดึงมันออกมาเช็ดปากเบาๆก่อนจะส่องกระจกดู
อะไรติดปากฉัน
“คางด้วย...” คางด้วยงั้นเหรอ? คางฉันมีอะไรเนี่ย ฉันเอียงหน้าดูซ้ายขวาก็ไม่มีอะไรนี่น่า แต่เช็ดก็ได้ หมอสกินเขาสั่งมา
หมอเท็นถอนหายใจซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนที่เขาจะขับรถไปจอดที่ร้านอาหารร้านนึง จริงสิฉันลืมไป ว่าเขายังไม่ได้กินข้าว
โอ้ย~! แล้วร้านกาแฟล่ะ ฉันเป็นห่วงร้านมาก ฉันอยากกลับไปทำงาน ทำงาน ทำงาน ทำมันให้ลืมทุกอย่างสะ
“หมอคะ หิวเหรอ^^ ขอยืมโทรศัพท์ก่อนได้ไหมคะ เป็นห่วงร้านค่ะ ไม่รู้จะยุ่งแค่ไหน นะคะ”
“เลิกยิ้มสักที” อ้าว! ฉันยิ้มไม่ดีตรงไหน เขาถอนหายใจใส่ฉันทีนึง ก่อนจะเปิดประตูลงจากรถไป ฉันจึงรีบลงไปตามเขา แต่เมื่อก้าวขาลงจากรถ ก็มีอะไรบางอย่างจากตักฉันหล่นลงพื้น
ฟรึบ อ้าว!! ซองสีน้ำตาลที่ใส่เงินนี่น่า ฉันหยิบมันมาดู แล้วค่อยๆเปิดมันออก เออใช่.. ฉันยังไม่ได้ดูสัญญากู้เงินที่เขาเขียนเลย
สัญญากู้ยืมเงิน
ทำตามคำสั่ง
สั่งอะไรต้องทำ
ไม่ต้องคืน ไม่ต้องถาม รำคาญ
Dr.Ten
ลายเซ็นยาวๆ
เอ่อ...ไม่ต้องคืน ไม่ต้องถาม นี่มันสัญญากู้เงิน จริงๆ เหรอเนี่ย?
ฉันถือมันเข้าไปหาเขาในร้าน เข้ามาก็เห็นหมอเท็น เขากำลังนั่งดูเมนูอาหารอยู่
“คุณหมอคะ ไม่ให้ค*****นไม่ได้นะ ให้ลินินผ่อนเถอะ ลำบากใจอ่ะ”
“อ่านสัญญาให้ฟังสิ...” ฉันเลื่อนเก้าอี้นั่งตรงข้ามเขา ก่อนจะเปิดซองนั้นอ่านอีกรอบ
“ทำตามคำสั่ง ไม่ต้องคืน ไม่ต้องถาม...”
“แล้วเธอถามทำไม....” ?!
“คุณหมอออออออ ไม่เอาแบบนี้สิคะ ไหนมีอะไรกินบ้าง หิวจัง” เขาเงยหน้าขึ้นมองฉัน งงๆ
“เธอไม่เป็นไรนะ?...”
“ไม่ค่ะ^^ หิวอ่ะ เลี้ยงหน่อยนะคะ หมดตัวแล้ว ^[]^” หมอเท็นถอนหายใจใส่ฉันเป็นรอบที่ล้าน เขาคงแปลกใจ ว่าทำไมฉันไม่เศร้า ไม่เครียด ฉันพยายามยิ้มให้เขา พยายามทำตัวปกติ ฉันไม่อยากให้เขามานั่งอมทุกข์ด้วย ถึงในสมองฉันมันแทบจะระเบิดออกมาแล้วก็ตาม
“ฉันโทรบอกที่สะใภ้แล้ว...”
“อะไรคะ^^”
“เรื่องร้านกาแฟ..เธอพักเถอะ” พักเถอะ?! ฉันรีบวางเมนูลงโต๊ะ และโบกมือปฏิเสธเขาทันที
“ไม่ๆ ไม่เอาค่ะ อยากทำงานค่ะ ต้องกลับไปนอนที่นั่นอีก ไม่พักๆ ยิ่งพักยิ่ง.. ไม่สิ อยากทำงานค่ะ!^[]^”
“....” เขาถอนหายใจอีกแล้ว!
“พอแล้วค่ะ ไม่ต้องถอนหายใจแล้ว อย่าเครียด กินข้าว หิวมากๆ พี่คะๆสั่งอาหารค่า^[]^” ฉันรีบโบกมือให้พนักงานมารับออเดอร์ และหมอเท็นเขาก็สั่งอาหารมาจัดเต็ม...จัดเต็มจนฉันไม่รู้จะสั่งอะไรแล้ว
“กินให้หมด..”
“กินหมดนี้ ลินินอาจจะตายได้ค่ะ ท้องแตกตาย^^” เขาดันจานอาหารให้ฉันทีละจาน กินไป มองฉันไป มองฉันด้วยสายตาเย็นชา กึ่งๆบังคับ
จนฉันเริ่มเครื่องช้า..ฉัน อิ่ม
“กินให้หมด..” ฉันกินไม่หมดจริงๆ พยายามยัดสุดๆ จนตอนนี้ ฉันแน่นท้องไปหมดแล้ว แต่หมอเท็นยังดันอาหารมาให้อีก ฉันไม่ไหวแล้ว!
สรุป..กับข้าวเหลือบาน ฉันได้แต่ขึ้นมานั่งอืด นอนอืดอยู่บนรถ และเราก็นั่งเงียบกันมาตลอดทาง ฉันพูดไม่ไหว ไม่ไหวจริงๆ หายใจยังลำบากเลย ออกรถมาสักพัก เสียงโทรศัพท์หมอเท็นก็ดังไม่หยุด เขาหยิบมันขึ้นมาถอนหายใจใส่ ก่อนจะยื่นให้ฉันแทน
“อะไรคะ”
“พี่สะใภ้ฉัน..”
น้ำหวานโทรมาสินะ..
Namwan Calling ~
“ฮัลโหลน้ำหวาน” น้ำหวานเงียบไป
(เอ่อ ใครอ่ะ ลินินเหรอ?! รับโทรศัพท์หมอเท็นได้ยังไง แต่ดีเหมือนกัน ฉันโทรหาเธอไม่ติด เป็นยังไงบ้าง ไปนอนที่ร้านเลยนะ อยู่นั่นล่ะ เดี๋ยวฉันสั่งคนทำห้องชั้นสามให้ ถือเป็นสวัสดิการพิเศษ ห้ามปฏิเสธ และห้ามลาออกนะย๊ะ!! ) น้ำหวานจะรู้เรื่องรึป่าวเนี่ย ฉันจำได้ ว่าฉันยังไม่ได้เล่าอะไรให้น้ำหวานฟังเลยนะ
“มือถือฉันไปเกิดแล้ว ...ไม่ต้อง ฉันนอนไหนก็ได้ นอนบนเก้าอี้ก็ได้ ^[]^”
(เฮ้ย โจรงัดร้านเข้ามาข่มขืนไม่คุ้มนะ เสียแล้วเสียเลย เอาคืนมาไม่ได้นะ นอนในห้องดีกว่า ปลอดภัย )
ทำไมดีกับฉันจัง ..
“ขอบใจนะ ^^ “
(อย่าคิดมาก ไม่ไหวก็พัก ฉันดูกล้องสั่งงานได้)
“ฉันไม่ได้คิดมากเลย ไม่ได้เป็นอะไร กำลังกลับไปทำงาน ^^” น้ำหวานถอนหายใจใส่โทรศัพท์เสียงดัง
(ยิ่งเธอเป็นแบบนี้ ฉันยิ่งเป็นห่วง ลินินเธออยากร้องไห้ไหม...) ฉันเม้มปาก
“มะ ไม่ เธออย่าพูดสิ..^^ “
(ร้องเถอะ..ร้องให้หมด แล้วอย่าร้องอีก เลือกสิ่งดีๆให้ตัวเองนะ ผู้ชายเหมือนกัน อย่างอื่นเราอาจจะเลือกไม่ได้..แต่ผู้ชายเราเลือกได้)
“ฉันกำลังจะร้องอยู่แล้วเชียว...แต่เจอประโยคสุดท้ายแล้วสะใจดีจัง เธอพูดอย่างกับฉันมีผู้ชายให้เลือกเยอะแยะอย่างงั้นหล่ะ ฮ่าๆ”
(เอาน่า มีให้เลือกก็ดีแล้ว แค่นี้นะ) ฉันกดวางแล้วยื่นโทรศัพท์คืนเขา
มาถึงร้าน ฉันก็ทำงานปกติ หมอเท็นไปเข้าเวรต่อมั้ง ฉันไม่เห็นเขาแล้ว เฮ้อ..พอได้ทำงานฉันก็ลืมทุกอย่างหมดจริงๆ ฉันสนใจแต่งาน ทำงานจนหัวหมุนเนี่ยมันช่วยฉันได้มากเลย
และตอนนี้ร้านก็จะปิดแล้ว พนักงานหลายคนต่างทำความสะอาด และฉันก็รีบทำสรุปยอด รายรับรายจ่ายรายงานน้ำหวาน แต่พอจะส่งรายละเอียดให้น้ำหวานเท่านั้น อ้าว! มือถือหล่ะ ?!โอ้ย มือถือฉันไม่มีแล้วนี่น่า! ฉันจะทำยังไงดี...
ฉันจึงส่งตารางรายรับที่มีในคอมไปให้น้ำหวานทางเมล์ รวมถึงเอาเอกสารรายการที่เขียนไว้จ่อไปที่กล้องวงจรปิด....ขอทำแบบนี้ไปก่อนนะน้ำหวาน มันฉุกละหุกจริงๆ เมื่อปิดร้านทำความสะอาดเสร็จ ฉันก็รีบอาบน้ำนอน ฉันเหนื่อยมาก ฉันเองไม่อยากนอนดึกด้วย ฉันกลัวฉันคิดมากอีก...
แกร๊ก
ฉันเหลือบดู ก็เห็นหมอเท็นเขากำลังไขกุญแจเข้ามา เขาคงเพิ่งออกเวร ฉันจึงไม่สนใจ รีบนอนต่อให้หลับ พรุ่งนี้ค่อยเจอกันนะหมอ พรุ่งนี้ค่อยกวน วันนี้หมดแรงจริงๆ
“ไปนอนหน้าห้อง...” อยู่ๆก็ได้ยินเสียงเย็นๆดังข้างๆ
“งื้อ ไม่เอาค่ะ จะหลับแล้ว ฝันดีนะคะ^^” ฉันนอนหลับตา แล้วส่งยิ้มให้เขา ก่อนจะรู้สึก..ว่ามีกล่องอะไรบางอย่างมาวางบนท้อง
ฉันรีบเปิดตามอง กล่อง? โทรศัพท์?
“พี่สะใภ้ฉันฝากมา..” น้ำหวานงั้นเหรอ ฉันรีบหยิบกล่องนั้นมาดู ก่อนจะดันตัวลุกขึ้นเปิดมัน
ไอโฟนรุ่นใหม่ล่าสุด
มันใช้ยังไงเนี่ย? ฉันพลิกมันดูงงๆ น้ำหวานใจดีกับฉันเกินไปแล้ว
“น้ำหวานใจดีมาก น่ารักจัง ค่อยให้น้ำหวานหักเงินเดือนนะคะคุณหมอ^^” เขาพยักหน้าเบาๆ ไม่ยิ้มไปกับฉันเลย
“ขึ้นไปนอนหน้าห้อง...”
“นอนนี่ล่ะค่ะ คุณหมอไปนอนเถอะนะ จุปๆ^^” ฉันโบกมือแล้วส่งจูบให้เขา ก่อนจะหันมาสนใจโทรศัพท์มือถือต่อ มีซิมด้วย แหะ มีเคสด้วย
หมอเท็นยืนมองฉันแปปนึง แล้วหันหลัง กำลังจะเดินไปขึ้นลิฟต์...
“คุณหมอคะ ^^ “
เขาหยุดเดิน...
“ขอบคุณมากๆค่ะ วันนี้น่ารักมากเลย ถึงจะขึ้นเสียงใส่ลินินบ้าง แต่ไม่เป็นไร ขอบคุณที่ช่วยลินินนะคะ ^[]^”
หมอเท็นนิ่งไปสักพัก ก่อนจะตอบกลับมาว่า...
“ฝันดี....” เขาพูดโดยไม่หันมามอง รีบก้าวยาวๆขึ้นลิฟต์ไปเลย
เอ๊ะ ฝันดีงั้นเหรอ ออกมาจากปากหมอเท็นเนี่ยนะ? น่ารักจัง...คุณหมอน้ำแข็ง
- ผู้เขียน
