แล้วไง! ก็ไม่อยาก Move on น่ะสิ
2661 คำ
ลภัทร์ จงอมรกุล บุตรชายคนเล็กในบรรดาพี่น้องสี่คนซึ่งประกอบไปด้วยพี่สาวคนโตผู้ตั้งใจครองสถานะโสดชั่วชีวิตเพื่อคอยดูแลบุพการีสุดที่รัก พี่ชายคนรองมีธุรกิจส่วนตัวและมีหลานชายให้พ่อแม่ได้ชื่นมื่น พี่สาวคนกลางผู้เป็นฝั่งเป็นฝากับญาติของปาราวตี
บุตรชายคนเล็กวัยยี่สิบเก้าปีย่อมถูกคาดหวังให้เป็นผู้นำตระกูลอีกคน เขาถูกเลี้ยงอย่างตามใจมาแต่วัยเยาว์ยิ่งมีผลการเรียนดีเยี่ยมตามมาด้วยก็ยิ่งได้รับความเอ็นดูเป็นพิเศษ
เทอมนี้อยากได้อะไรเป็นรางวัลแค่ยื่นสมุดพกโชว์เกรดเฉลี่ยสวย ๆ สิ่งนั้นก็มากองอยู่ตรงหน้าแล้ว
ลภัทร์สามารถเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยชื่อดังอันดับหนึ่งของประเทศได้ คอนโดโครงการหรูใจกลางเมืองติดรถไฟฟ้าคือรางวัลของคนเก่ง ในเวลาต่อมาลภัทร์ได้พบกับปาราวตีโดยบังเอิญหน้าสถาบันกวดวิชาย่านสยามสแควร์ สาวมัธยมปลายหน้าสวยโดดเด่นแบบลูกครึ่งในชุดนักเรียนหญิงโรงเรียนเอกชนชื่อดัง
รักกุ๊กกิ๊กตามแบบฉบับวัยรุ่น รุ่นพี่เจ้าเสน่ห์กับสาวรุ่นน้อง ทั้งคู่คบหากันหลายปีความสัมพันธ์ดูราบรื่นดี เพราะอดีตแฟนสาวยอมเอาหูไปนาเอาตาไร่ตลอดมา
“แจ้ต้องช่วยปิงนะ ตี้ไม่ยอมคุยกับปิงเลย ไม่เจอกันปีเดียวใจแข็งเป็นหินไปได้”
“เขาเรียกว่าเจ็บแล้วจำนะยะ แกก็ทำเขาเจ็บแสบพอตัวนะ นึกจะคืนดีก็ตื้อ ๆ มันไม่ง่ายขนาดนั้นหรอกนะ” พี่สาวคนกลางส่ายหน้า ถอนหายใจเฮือกใหญ่สุดจะเหนื่อยหน่ายกับคนนิสัยเอาแต่ใจตัวเอง
“ไม่รู้ล่ะ เตี่ยกับม้าอยากให้ปิงแต่งงานมีครอบครัวสักที แกอยากมีหลานเพิ่ม...หมายถึงหลานในนะ ปิงไม่อยากแต่งกับผู้หญิงคนไหนนอกจากตี้คนเดียว จำได้หรือเปล่าล่ะเตี่ยกับม้าชอบตี้จะตายไป”
หลานในคือหลานที่เกิดกับบุตรชายของตระกูล ส่วนหลานนอกคือหลานที่เกิดกับบุตรสาวนับเป็นคนของบ้านฝ่ายชายไป พิมพ์ผกาตั้งครรภ์อ่อน ๆ ได้ไม่กี่เดือน ดวงตาแฝงความน้อยเนื้อต่ำใจที่ไม่มีใครสังเกตเห็น เธอยกมือลูบท้องตนเองเบา ๆ ธรรมเนียมปฏิบัติเช่นนั้นยิ่งทำให้เธอกับลูกเหมือนเป็นคนนอกอย่างแท้จริง
‘อาพิม อย่าเถียงแจ้ใหญ่กับเฮียต้าเขาล่ะ พวกอีเป็นพี่ลื้อนะ ส่วนอาปิง...อีก็เอาแต่ใจอย่างนั้นแหละ ยอมให้มันจบ ๆ ไปเถอะ’
แล้วต้องยอมไปถึงเมื่อไหร่กัน ขนาดออกเรือนแล้ว ลภัทร์ยังไม่วายวิ่งโร่มาหาเธอ
“แจ้ไปคุยกับตี้ให้หน่อยสิ บอกว่าปิงเปลี่ยนไปแล้ว ปิงขอโอกาสเริ่มต้นใหม่กับคนที่ใช่ ตี้คือคนที่ใช่ของปิง ช่วยปิงหน่อย”
“แล้วสาว ๆ สวย ๆ ที่แกควงไม่ซ้ำหน้าล่ะ ไม่ใช่เลยสักคนว่างั้น”
“ควงเล่น ๆ กับแม่ของลูก มันไม่ใช่มาตรฐานเดียวกันนะแจ้ ใครจะเอาผู้หญิงวันไนท์สแตนมาทำเมียกันล่ะ”ก็ควรคิดเช่นนี้ให้ได้นานแล้ว
“ไหนปิงตอบแจ้หน่อย จำตอนเด็กได้มั้ยเวลาเตี่ยกับม้าซื้อของเล่นใหม่ให้ ปิงก็ทิ้งขว้างของเก่าทันทีทั้งที่มันยังดีอยู่จนเราต้องขนไปบริจาคกันอยู่ตลอด แจ้ไม่เคยเห็นปิงนึกเสียดายอะไรมาก่อนแล้วมันเกิดอะไรขึ้นทำไมปิงถึงมานั่งโอดครวญอยากจะคืนดีกับตี้ล่ะ”
“ไม่เทียบกันไม่ได้นะแจ้ สำหรับปิงตี้ไม่ใช่แฟนเก่าที่ผ่านมาปิงก็คิดตลอดนะ คิดทบทวนเรื่องของตี้ ตอนนี้ปิงรู้แล้ว ปิงทำงานหนักแค่ไหนก็ลืมตี้ไม่ได้ อีกอย่างปิงไม่ไว้ใจให้ใครมาช่วยงานที่ร้าน นอกจากตี้คนเดียว”
ลภัทร์ยืนยันหนักแน่น
“สรุปว่า...ตี้คือทุกอย่างของปิงใช่มั้ย”
“ใช่เป็นทุกอย่างและขาดไม่ได้ ปิงว่าตี้น่าจะยอมฟังแจ้นะเพราะแจ้เป็นญาติกับตี้แล้ว”
“จะคุยนำให้ก่อนแล้วกันแต่แจ้ไม่รับประกันผลให้นะ ท้ายที่สุดตี้ต้องเป็นคนตัดสินใจ”
“ต้องอย่างนี้สิ ปิงรักแจ้ที่สุดเลย รักมากกว่าแจ้ใหญ่กับเฮียต้าอีกนะ”
คนอะไรทั้งปากหวาน ขี้อ้อน ประจบประแจงเก่งเช่นนี้ พิมพ์ผกาต้องเป็นฝ่ายยอมจำนนทุกครั้งไป เจ้าน้องชายตัวดีก่อปัญหาเมื่อไหร่เธอจะช่วยคนช่วยแก้ไขปัญหาให้เสมอมา ลภัทรยิ้มย่องอย่างผู้มีชัยไม่เสียทีที่ดั้นด้นมาหาพี่สาวถึงบ้านพี่เขย
‘พี่ปิงจะไม่แต่งงานกับใครนอกจากตี้คนเดียวนะคะ’
ห้องทำงานส่วนตัวที่ปกติจะเงียบเฉียบจนเกือบได้เสียงเข็มนาฬิกาเดิน เพราะเจ้าของห้องต้องการความสงบและสมาธิอย่างมาก หากต้องการสงบมากกว่านี้คงต้องไปนั่งในถ้ำแทน แต่...แต่บ่ายวันนี้บรรยากาศกลับแปลกไป ลูกน้องหลายคนที่เดินผ่านหน้าห้องไปมา ยืนยันเป็นเสียงเดียวกันว่าได้ยินเสียงเพลงดังมาจากห้องนั่น
ร้อยวันพันปีไม่เคยร่วมวงเฮฮากับลูกน้อง มนุษย์ออฟฟิศจอมเคร่งเครียดกำลัง...ฟังเพลง! นับเป็นสิ่งมหัศจรรย์ของสำนักพิมพ์เอกตรา
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“โย่ว! พี่แท็ป ยุ่งอยู่เปล่าผมคุยงานได้ปะ” ชายร่างท้วมใบหน้ากลมแป้นเหมือนซาลาเปาแง้มประตู
“อ้าว! ไม่ยุ่งเข้ามาเลยกำลังจะถามเรื่องอาร์ตเวิร์คพอดีเลย” ชยันต์ถอนสายตาจากจอแมคโปรรับแฟ้มงานมาตรวจดูและพูดคุยในรายละเอียดเล็กน้อย
“เออก็ดีนะ โอเคแล้ว เสนอเซ็นกับเฮียได้เลย”
“ตามนั้น”เสร็จธุระแต่เขาก็ยังไม่ลุกจากเก้าอี้ เหมือนฝ่ายอาร์ตเวิร์คมีข้อสงสัยบางอย่าง “คือผมมีคำถาม ไม่สิทุกคนในออฟฟิศมีคำถาม ผมเป็นตัวแทนมาถามคำถาม”
“จะถามอะไรก็ถามมาสิ”
“พี่...เปิดเพลงฟังตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เมื่อไหร่ที่ได้ยินไง ถามแปลก ๆ นะรู้ตัวเปล่า” เขาพยายามเลียนแบบมุขใครบางคนแต่อีกฝ่ายท่าจะไม่ขำด้วย
“ผมขอโทษครับ ผมไม่น่าถามเลย ผมไม่ได้ทันใช้สมองคิด ผมผิดไปแล้ว” คนฟังแทบยกมือไหว้ท่วมหัว
“อ้าว ไม่ขำเลยเหรอ” คนมุขไม่ฮาพาเพื่อนเครียดดูจะงงงัน
“เคืองมากกว่าขำ อย่าเล่นมุขนี้กับใครนะพี่ เดี๋ยวเขาเข้าใจว่าพี่ด่าว่าโง่”
“รับทราบครับ ไอ้น้องโน้ต พี่ขอโทษ พี่มันไม่ขำ”
ชยันต์ใช้เวลาตลอดทั้งวันตามดูวิจารณ์หนังสือจากเพจต่างๆ ตามคำแนะนำจากปาราวตี เพลงที่กำลังฟังอยู่ก็เป็นเพลงที่ปาราวตีชอบเช่นกัน ส่วนธุรกิจโฮสเทลที่พักขนาดย่อมก็ดูน่าสนใจ๊...น่าสนใจอย่างบอกไม่ถูก ทุกสิ่งอย่างคล้ายกับคำโปรยบนปกหนังสือชวนให้เปิดอ่านและเรียนรู้เรื่องราวของเธอ
ภารกิจพิชิตหัวใจเริ่มขึ้นแล้ว
ไม่ใช่ชยันต์คนเดียวที่หัวใจชุ่มฉ่ำ หลังตื่นนอนช่วงบ่ายสิ่งแรกที่ปาราวตีทำคือการคว้าโทรศัพท์มาดูแล้วนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ตอบข้อความจากอีกฝ่ายจนลืมเกือบเวลาเข้างาน รถคลาสสิกสีเหลืองคันงามเลี้ยวเข้าซอยจอดสนิทที่เดิม หญิงสาวผู้ซึ่งใบหน้าแจ่มใสกว่าทุกวันในรอบปีก้าวลงจากรถ ในเวลานั้นลุง รปภ. แจ้งว่ามีผู้หญิงคนหนึ่งมาถามหาเธอตอนช่วงสายของวัน
“ลุงบอกว่าคุณตี้จะเข้ามาช่วงเย็น เขาบอกแค่ว่าจะกลับมาใหม่ครับ ไม่ได้ฝากเบอร์ติดต่ออะไรไว้เลย”
ช่วงพลบค่ำ รปภ. สูงวัยยิ้มกว้างทักทายผู้มาเยือนคนเดิม แกจัดแจงเปิดประตูผายมืออย่างสุภาพเชื้อเชิญอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน แต่ใครจะไปคิดว่าแขกพิเศษคนนั้นคือพี่สาวของลภัทร์
ก็พอจะเดาเจตนาของพิมพ์ผกาได้
“แจ้พิม เอ่อ...สวัสดีค่ะ สบายดีนะคะไม่เห็นต้องลำบากขับรถมาตั้งไกลเลยกำลังท้องอยู่แท้ ๆ” หญิงสาวยกมือไหว้พี่สะใภ้
“สบายดีจ้ะ แจ้โชคดีตรงที่ไม่แพ้ท้องเลย แล้วตี้...ช่วงนี้ยุ่งมากมั้ยล่ะ”
“ยุ่งนิดหน่อยค่ะ น้องอีกคนลากลับบ้าน ตี้ก็เลยมาเฝ้าเคาน์เตอร์ชั่วคราวแทนค่ะ”
“อืม...ดีนะ กิจการไปได้ดีสินะ”
“ก็ดีค่ะ แล้วแจ้มาหาตี้วันนี้ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ”
“อ๋อ! คือ...งั้นแจ้เข้าเรื่องเลยแล้วกันนะ อาทิตย์ก่อนไอ้ปิงมันแวะมาหาใช่มั้ย”
“ใช่ค่ะ!” ปาราวตีกรอกตามองบนชนิดที่ไม่กั๊กอารมณ์ขุ่นเคืองเลย “ตี้บอกว่าถ้าไม่รีบไปซะ ตี้จะเรียกตำรวจให้มาลากคอไป”
“ใจเย็นสิตี้ ปิงมันก็แค่ เอ่อ คิดถึงวันเก่า ๆ ที่มีกับตี้นั่นแหละ”
“แต่วันเก่า ๆ ของตี้คือ...น้องชายแจ้ยอมให้อีเจ้ที่ไหนไม่รู้มานั่งคร่อมร่างค่ะ นึกถึงทีไรก็ขยาดแขยง”
ผู้หญิงแปลกหน้าคนนั้นแท้จริงคือเศรษฐีนีหม้ายอายุสี่สิบปีแต่ดูแลตัวเองดีเลยยังสวยเช้ง! หล่อนเป็นเจ้าของทำเลทองย่านใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง ทว่าภายใต้การเจรจาธุรกิจของลภัทร์ที่ใช้วิธีในแบบของตัวเองเพื่อฮั้วประมูลพื้นที่ในครั้งนั้น ผลคือห้างทองอมรกุลสาขาใหม่สร้างเม็ดเงินสะพัดหลายร้อยล้านบาทต่อเดือน แม้วิธีการจะแลกด้วยตัวและหัวใจ
“พี่ปิงเห็นตี้เป็นอะไร เห็นเป็นตุ๊กตาหรือไงคะ อยากเล่นเมื่อไหร่ก็เล่น นึกจะพาไปอวดใครก็อวด นึกจะทิ้งก็ทิ้ง ตอนนี้อยากจะกลับมาก็ตื้อเช้าตื้อเย็น แบบนี้มันใช่เหรอคะ ตี้เสียน้ำตามามากพอแล้วค่ะ พี่ปิงก็คงลั้นลาน่าดูสิ โสดแล้วจะไปกับใครก็ได้”
“ไม่จริงเลยนะ ปีกว่าที่ผ่านมา มันไม่คบใครเป็นแฟนเลยนะ แค่ควงเล่นไปวัน ๆ แต่เห็นแบบนั้นมันทำงานหนักนะ มันทุ่มเทให้สาขาใหม่มากเลยนะ มันบอกต้องทำงานหนักให้ลืม แต่ก็นะ...”
“ก็ลืมไม่ลงใช่มั้ยคะแจ้” ปาราวตีช่วยเติมคำในช่องว่างให้สมบูรณ์
“ก็นั่นแหละ ไอ้ปิงมันก็ทำเพื่อครอบครัวนะ” พิมพ์ผการู้นิสัยน้องชายคนนี้ดี อยากได้อะไรต้องได้...ไม่ว่าจะด้วยวิธีการไหน
“เหรอค่ะแจ้ แล้วตอนนี้พี่ปิงยังต้องคุยงานแนวราบกับใครอีกหรือเปล่าคะ” ปาราวตียกมือกอดอกเชิดหน้าขึ้น
“มันเลิกแล้วนะตี้ ไอ้ปิงเปลี่ยนไปแล้วจริง ๆ คงได้บทเรียนมาเยอะ แจ้ยืนยันได้ แจ้รู้จักมันดี มัน...มันไม่ใช่คนเดิมอีกแล้วนะตี้”
“ตี้พูดตรง ๆ นะคะ อย่างที่แจ้ว่าพี่ปิงเปลี่ยนไปแล้วจริงแต่ยังชอบยึดตัวเองเป็นศูนย์กลางจักรวาลเหมือนเดิม งั้นฝากไปบอกพี่ปิงด้วย ตี้ไม่ขอคืนดีด้วยเด็ดขาดและไม่คุยเป็นพี่น้องด้วยค่ะ”
ถ้าพี่สะใภ้เรียนนิติศาสตร์แล้วประกอบอาชีพทนายความท่าจะรุ่งเพราะแก้ต่างแทนลูกความได้ดีเหลือเกิน พิมพ์ผกาเม้มปากเป็นเส้นตรงพลางลูบไหล่ปาราวตีเบา ๆ
“อืม! จริง ๆ แจ้ก็...บอกไอ้ปิงไว้แล้วว่า แต่ช่างเถอะลองคิดดูก่อนแล้วกัน อย่าลืมว่าเตี่ยกับม้าบ้านเราปลื้มตี้น่าดูเลยนะ ตอนนี้เตี่ยก็เจ็บเข้าออกโรงพยาบาลประจำ ส่วนม้าชอบบ่นหาตี้ตลอด”
“เหรอค่ะ” นักท่องเที่ยวต่างชาติกลุ่มหนึ่งสะพายกระเป๋ารุงรังเข้ามาได้จังหวะหาเหตุจบการสนทนาพอดี
“งั้นไม่มีอะไรแล้ว แจ้ไม่รบกวนเวลาตี้ดีกว่า ดูแลลูกค้าก่อนแล้วกัน ไปก่อนนะ”
“ค่ะแจ้ ขับรถกลับดี ๆ นะคะ” ปาราวตียกมือไหว้กล่าวอำลา ก่อนจะหันไปทำหน้าที่แผนกต้อนรับ
ลภัทร์เป็นคนประเภทไหนกัน ทั้งเอาแต่ใจ ทั้งเห็นแก่ตัวถึงกับดึงพี่สาวที่กำลังท้องกำลังไส้มาช่วยแก้ปัญหาที่ตนเองก่อเช่นนี้
ร้ายจริง ๆ ร้ายไม่เคยเปลี่ยน!
ทายาทห้างทองอมรกุลเหลือบดูจอมอนิเตอร์ที่จับภาพพฤติกรรมลูกค้ากลุ่มหนึ่งที่ดูน่าสงสัย มาตรการรักษาความปลอดภัยหากพบสิ่งผิดปกติต้องสงสัยใด ๆ ลภัทร์เพียงส่งสัญญาณฉุกเฉินถึงสถานีตำรวจข้างเคียงและ...ปืนพกอัตโนมัติบรรจุกระสุนเต็มแม็กซ์เสริมทัพด้วยปืนลูกซองกระบอกยาวสีดำมันเลื่อม กระสุนลูกปรายพร้อมใช้ในงานกรณีฉุกเฉิน ชนิดที่โจรกระจอกอาจเลิกเป็นโจรตลอดกาล
แต่ลองคิดดูอีกที อาวุธเหล่านั้นอาจไม่จำเป็นในสถานการณ์นี้เพราะกลุ่มคนต้องสงสัยประกอบไปด้วยสตรีสูงวัยอาอึ้ม อาซิ้ม อาม่า อายุอานามรวมกันน่าจะเกือบพันปี พวกนางยืนอออยู่หน้าเคาน์เตอร์เกือบหนึ่งชั่วโมงแล้ว สินค้าไม่ถูกใจหรืออย่างไร เขาจึงยกหูโทรศัพท์ต่อสายถามลูกน้องหน้าร้าน
“พวกอาซิ้มหน้าร้านนี้ยังไงกันเห็นมาชั่วโมงแล้ว”
“อ๋อ! พวกเราจับตามองอยู่ครับเห็นบอกอันนั้นก็ไม่ชอบ อันนี้ก็ไม่ถูกใจ” ลูกน้องหลบมุมรายงานสถานการณ์
“อืม...เข้าใจแล้ว!” ได้เวลาลภัทร์ออกโรงปะทะแก๊งนางฟ้าพันปีแล้ว เขาหันมองกระจกตรวจดูความหล่อเหลาตนเองสักนิดก่อนแสดงตัวหน้าร้าน
“สวัสดีครับ อาแจ้สนใจตัวไหนเป็นพิเศษหรือเปล่า ปิงช่วยแนะนำได้นะครับ” ชายหนุ่มส่งประกายตาขี้เล่นซุกซน รอยยิ้มกว้างสุดประทับใจ พูดจาหว่านล้อมตะล่อมอีกพวกฝ่ายเต็มที่
“ต่างหูคู่นี้เพิ่งมาใหม่เลยนะครับฝังเพชรน้ำงามใสใสวัยรุ่นชอบ...จี้รูปหัวใจอันนี้เข้ากันดีกับสร้อยเส้นนี้นะครับ...ไม่อยากเชื่อเลย! สร้อยข้อมือเส้นนี้ตามหาเจ้าของมานานแล้วนะ สงสัยรอคนรสนิยมดีที่คู่ควร...ไม่สนใจดูแหวนหัวพลอยอีกสักวงสองวงไปสวมเล่นหน่อยหรอครับ...”
ใครจะไปต้านทานลูกล่อลูกชนเช่นนี้ได้
เจ้าของร้านทั้งหน้าตาดี ปากหวาน ลีลาการขายไหลลื่น เหล่านางฟ้าพันปีต่างชอบอกชอบใจ ลภัทร์อาจถูกจับมือ ลูบหัวไหล่หนาล่ำและโดนแทะโลมจากสายตาจากอาซิ้มคนหนึ่งก็ตาม ต่อมาทองรูปพรรณน้ำหนักหลายสิบบาทมูลค่ารวมเป็นเงินจำนวนกว่าสามแสนบาทก็ถูกชำระด้วยบัตรเครดิตการ์ด
“ขอบพระคุณมากนะครับไว้แวะมาอุดหนุนใหม่นะครับ” ปิดการขายในเวลาไม่ถึงสิบห้านาที
“คุณปิงทำได้ไงครับ น้องหลายคนยังเอาไม่อยู่เลย”
“แก๊งนางฟ้าพันปีกลุ่มนี้เป็นพวกขี้เหนียวแต่มีกำลังซื้อ คนสูงวัยชอบการเอาอกเอาใจจากเด็ก ๆ บัตรเครดิตใบเมื่อกี้ชนิดไม่จำกัดวงเงินด้วย คาดว่าจะเป็นของลูกหลานแก ยิ่งบริการถูกใจแบบนี้ มีแนวโน้มกลับมาอุดหนุนใหม่แน่นอน” ลภัทร์อ่านพฤติกรรมลูกค้าได้เฉียบขาดแม่นยำจึงได้รับตำแหน่งผู้ควบคุมบัญชีรายได้ของร้านไป
“คารมเป็นต่อ รูปหล่อเป็นรอง ฝึกไว้แล้วชีวิตแบบผู้ชายจะง่ายขึ้น”
“แต่ผมว่าคุณปิงได้ทั้งคารมทั้งหน้าตานะครับ” นายจ้างยกยิ้มมุมปากยักไหล่เบา ๆ
ทว่าผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาอ่านเกมไม่ออกสักทีก็คงเป็นปาราวตีอดีตแฟนสาวนั่นเอง
‘หวังว่าแจ้พิมจะกล่อมตี้สำเร็จนะ พี่ปิงรอตี้อยู่นะคะ’
- ผู้เขียน
