ประกาศิตจอมเผด็จการ

Chapter 38 ให้เธอมารายงานตัวภายในวันนี้

ก๊อก ก๊อก

เคาะประตูเป็นสัญญาณให้คนข้างใน ก่อนที่เธอจะผลักประตูเข้าไป

เจ้าของห้องนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน มือของเขาวางอยู่บนเมาส์และเลื่อนมันไปมา ขณะที่สายตาก็จ้องนิ่งไปยังจอคอมพิวเตอร์ที่ตั้งอยู่ตรงหน้า ไม่ได้สนใจที่จะทักทายคนมาใหม่หรือแม้แต่จะเหลือบสายตามามองสักนิด

“สวัสดีตอนเช้าค่ะ รบกวนขออนุญาตสอบถามนะคะ ไม่ทราบว่าฉันต้องนั่งทำงานตรงไหนเหรอคะ” หญิงสาวถามอย่างเป็นการเป็นงานด้วยน้ำเสียงราบเรียบและสุภาพที่สุด

คนที่กำลังวุ่นอยู่กับการทำงานเงยหน้าขึ้นมอง

“ตำแหน่งของเธอถูกเฮนรี่เข้ามาทำงานแทนตั้งแต่วันที่เธอออกไปแล้ว” เอเดนตอบเสียงเรียบ

หญิงสาวอ้าปากค้าง หรือว่าจะเป็นเพราะกระดาษแผ่นนั้นของเธอ แต่เธอก็ยังไม่มีเวลาได้คิดถึงเรื่องนั้นมากไปกว่าเรื่องของตัวเอง

“ได้อย่างไรกัน ฉันได้รับคำสั่งให้กลับมาทำงานแล้วนะคะ คุณลองเช็กกับคุณสตีเฟ่นก่อนดีกว่าไหมคะ” หญิงสาวค้านออกมาทันที ในใจคิดถึงใบหน้าของเจ้านายหนุ่ม หรือว่าเขาจะตุกติกไม่รักษาคำพูดกับเธอ

“แต่ฉันยังไม่ได้รับรายงาน เอาเป็นว่าฉันขอติดต่อกับคุณสตีเฟ่นก่อนก็แล้วกัน แล้วฉันจะติดต่อไปหาเธอเอง” อดีตหัวหน้าบอกก่อนจะหันหน้าไปให้ความสนใจกับงานที่อยู่บนหน้าจอของตัวเองเหมือนเดิม เขาทำราวกับว่าเธอเป็นดอกหญ้าที่ปลิวมาติดบนใบหน้า พอดึงมันออกและทิ้งไปเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจอีก

“ติดต่อตอนนี้ไม่ได้หรือคะ คือ...ฉันพร้อมที่จะทำงานแล้ว”

เอเดนมองลอดแว่นมาที่หญิงสาวอีกครั้ง “เธอมีสิทธิ์มาสั่งฉันอย่างนั้นหรือ”

หญิงสาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ ทั้งที่ในใจโมโหสุดขีด ให้มันได้อย่างนี้สินะ เผด็จการเรื่องมากเอาแต่ใจทั้งเจ้านายยันลูกน้อง

“ตกลงค่ะ ฉันจะรอการติดต่อกลับจากคุณ” หญิงสาวบอกพร้อมกับหันหลังเดินออกไป แต่ในใจของเธอกลับไม่ได้คิดอย่างนั้น ในเมื่อเอเดนไม่ให้ความร่วมมือในการติดต่อประสานงาน เธอจะไปหาสตีเฟ่นด้วยตัวของเธอเอง!

หญิงสาวเดินไปยังตำแหน่งที่เธอต้องการ หากแต่สตีเฟ่นยังไม่เข้าออฟฟิศ ปาจรีย์จำต้องเดินออกมาจากตัวตึกสำนักงาน สายตาของเธอเหลือบไปเห็นรายการแข่งขันแมตช์สำคัญของทีม

แน่นอนว่าเป็นครั้งแรกที่เธอพลาดข่าวสารนี้ และรู้จากป้ายโปสเตอร์ทีหลังคนอื่น หญิงสาวยิ้มกับตัวเองในใจ อย่างน้อยวันว่างของเธอวันนี้ก็มีประโยชน์และสร้างความสุข

ปาจรีย์ยอมจ่ายค่าบัตรผ่านประตูในราคาสูงลิ่ว ถ้าหากว่าเธออยู่ในตำแหน่งพนักงาน ไม่มีวันที่สโมสรแห่งนี้จะได้แอ้มเงินในกระเป๋าของเธอเด็ดขาด

หญิงสาวมองเลขที่นั่งบนบัตร ก่อนจะเดินไปตามหมายเลขที่เป็นเป้าหมาย เธอเลือกที่จะนั่งด้านหน้าเพื่อสัมผัสถึงอรรถรสในการรับชมเต็มที่ จึงยอมเสียเงินแลกกับความสุขของตัวเอง

ปาจรีย์ทิ้งตัวลงนั่งบนที่นั่ง โฟกัสสายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่อันโตนิโอ พอดีกับที่สายตาของนักกีฬาหนุ่มหันมาเจอเธอเข้าพอดี เขาส่งยิ้มให้เธอบางๆ ในขณะที่หญิงสาวลุกขึ้นยืนพร้อมกับชูมือทำเครื่องหมายบอกรักส่งไปให้เขา

ในขณะที่สายตาอีกคู่บนห้องกระจกแปดเหลี่ยมที่ยืนมองความเรียบร้อยอยู่ด้านบนหันกล้องส่องทางไกลซูมไปเจอกิริยาของคนทั้งคู่เข้าพอดี เห็นแบบนี้คนด้านบนก็อดหงุดหงิดไม่ได้

“โอ๊ะ! บอสกลับมาตั้งแต่เมื่อไรครับ” เสียงของสตีเฟ่นร้องมาจากด้านหลัง ทันทีที่เปิดประตูห้องของเจ้านายเข้ามา แน่นอนว่าเขาอยู่ในสภาวะตกใจ เจ้านายหนุ่มไม่เคยกลับมาก่อนเวลาพักผ่อนของตัวเองสักครั้งตลอดเวลาที่เขาทำงานอยู่ที่นี่

สตีเฟ่นรีบยกข้อมือขึ้นมามองเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาของตัวเอง หลังจากที่ได้รู้เวลา เขาก็ลอบสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ วันนี้เขามาทำงานสายเกือบชั่วโมง ฉะนั้นก็เตรียมรับคำพิพากษาจากเจ้านายผู้เข้มงวดในการทำงานทุกกระเบียดนิ้วได้เลย

“เวลาทำงานปกติสินะ” เจ้าของแผ่นหลังหนาหันกลับมามองหน้าลูกน้องหนุ่ม ถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

แม้แววตาไร้ความรู้สึกยากที่คนมองจะรับรู้ได้ว่าเขาอยู่ในสภาวะอารมณ์แบบไหน แต่ใบหน้าของเจ้านายหนุ่มก็ทำให้สตีเฟ่นมองออกในทันที

ที่จริงโดนัลด์ไม่ได้หงุดหงิดกับเวลาทำงานของลูกน้อง แต่เขากำลังหงุดหงิดกับภาพเมื่อครู่ต่างหาก ทำให้ความหงุดหงิดส่งผลออกมาทางใบหน้า

“ผมแวะไปที่แผนกประชาสัมพันธ์ จัดการเรื่องที่เจ้านายเพิ่งสั่งมาเมื่อวาน” สตีเฟ่นรายงาน มีเรื่องจริงอยู่บางส่วนคือเขาแวะไปที่แผนกนั้นใช้เวลาไม่ถึงห้านาที แต่เหตุผลที่แท้จริงก็คือวันนี้ลูกสาวสุดที่รักของเขามีอาการผิดปกติ ต้องรีบนำส่งโรงพยาบาลก่อนที่จะเข้ามาทำงาน แต่เขาก็ไม่อยากยกเรื่องส่วนตัวขึ้นมาอ้าง ในเมื่อเขาสามารถใช้สิทธิ์ลางานเพื่อหยุดพักได้ ทว่าเขาก็ไม่ได้ลาตามระเบียบของสโมสร

โดนัลด์ เลิฟ เป็นคนเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และเป็นมิตรกับลูกน้อง ดูได้จากสวัสดิการต่างๆ ที่สโมสรจัดให้เกินกว่ามาตรฐานของกระทรวงแรงงานกำหนดด้วยซ้ำ หากแต่โดนัลด์ก็เกลียดการเอาเปรียบ และเกลียดคนที่ชอบทำนอกเหนือจากกฎเกณฑ์ที่เขาตั้งเอาไว้

“จัดการยังไง” ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงไม่แตกต่างจากเดิมอีกครั้ง

“ส่งจดหมายแจ้งให้เธอมารายงานตัวภายในวันนี้”

โดนัลด์ไหวไหล่เล็กน้อย ส่งเสียงคำรามในลำคอออกมา “งั้นเหรอ”

“ครับ” สตีเฟ่นตอบกลับ หากในใจลึกๆ รู้สึกหวาดกลัวกับสายตาของเจ้านายหนุ่ม โดนัลด์ เลิฟ เฉียบขาดและเป็นระเบียบ ทุกคำสั่งที่หลุดออกจากปากต้องสำเร็จร้อยเปอร์เซ็นต์เท่านั้น!

“แต่ฉันยังเห็นคนในคำสั่งอยู่ในสนามแข่งเชียร์กีฬาอย่างมีความสุข” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับบุ้ยปากไปที่ด้านล่าง ก่อนจะส่งกล้องส่องทางไกลให้เลขาฯ หนุ่ม

สตีเฟ่นรับกล้องส่องทางไกลจากมือของเจ้านายหนุ่มมาดูภาพด้านล่าง เขามองอยู่นานกว่าจะเจอหญิงสาวที่กำลังถูกพูดถึง ชายหนุ่มลดกล้องส่องทางไกลในมือลงพร้อมกับทำหน้ายอมรับผิดกับคนเป็นเจ้านาย

สิ่งที่ปรากฏในคลองจักษุเมื่อครู่แสดงให้เห็นถึงความผิดพลาดที่ไม่ควรจะเกิดขึ้น ทั้งที่เป็นคำสั่งง่ายๆ แต่เขาก็ยังปล่อยผ่าน พาให้คนสั่งต้องรอด้วยความหงุดหงิด

“ฉันควรจะลดบทบาทความรับผิดชอบของนายลงดีไหม”

ชายหนุ่มย้ำอีกประโยคด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ทำให้คนฟังขนลุกซู่ หากเขาไม่ได้ทำงานที่นี่ ไม่มีทางที่เขาจะมีเงินเก็บมากพอเอาไว้รักษาลูกคนเล็กวัยเพียงไม่กี่ขวบที่ป่วยเป็นโรคหัวใจ

“ไม่ดีมั้งครับบอส ผมจะรีบไปจัดการให้เดี๋ยวนี้” ชายหนุ่มบอกพร้อมกับเดินออกไปทันที แต่คนเป็นเจ้านายก็เรียกเอาไว้ก่อนที่เขาจะเดินไปถึงประตู

“วันนี้นายกลับไปได้เลย ฉันรู้ว่าเบลูก้าอยู่โรงพยาบาล ฉันอนุญาตให้นายหยุดพักดูแลลูกสาวจนกว่าจะหายดี”

คนเป็นเจ้านายบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบเหมือนเดิม แม้ประโยคจะส่งสัญญาณถึงความเอื้ออารี แต่คนฟังกลับไม่รู้สึกยินดีที่ได้ยินประโยคนั้น

“ไม่นะครับบอส ผมทำงานได้ อย่าเพิ่งไล่ผมออกเลยนะครับ”

“ฉันไม่ได้ตำหนินายสักหน่อย ฉันก็แค่อยากให้นายได้ดูแลลูกอย่างเต็มที่”

สตีเฟ่นมองเจ้านายอย่างประหลาดใจ ที่สุดเขาก็ไม่สามารถเก็บความอยากรู้เอาไว้ได้ “ผมขอถามสักนิด...บอสรู้ได้อย่างไรว่าเบลูก้าอยู่โรงพยาบาล”