ประกาศิตจอมเผด็จการ

Chapter 39 เลขาฯ คนใหม่

คราวนี้ โดนัลด์ เลิฟ หัวเราะออกมาในลำคอ “นายเห็นฉันเป็นคนใจร้ายมากขนาดนั้นเลยหรือไง”

“ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ...แต่ผมไม่คิดว่าบอสจะรู้”

โดนัลด์ไม่ตอบคำถาม แต่เขาเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานพร้อมกับเปิดสมุดเล่มเล็กมาเซ็นยุกยิก ก่อนจะฉีกมันออกจากเล่มและเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าลูกน้องหนุ่ม

“เอาเป็นว่าทำตามที่ฉันบอก ดูแลเบลูก้าอย่างดี และนี่เป็นโบนัสพิเศษสำหรับนาย” ชายหนุ่มยื่นเช็คที่เขาเพิ่งเซ็นเมื่อครู่ให้ลูกน้องที่มีอายุมากกว่าเขาสองสามปี

“แต่ที่ออฟฟิศก็มีสวัสดิการด้านการรักษาพยาบาลให้พนักงานอยู่แล้ว” สตีเฟ่นยังไม่ยอมรับ

“ค่ารักษาส่วนนั้นนายก็เบิกได้ตามปกติ ฉันบอกแล้วไงว่านี่เป็นโบนัสพิเศษ ถือเสียว่าเป็นของขวัญจากฉันก็แล้วกัน ส่วนนายก็หยุดพักได้ตามพอใจ ช่วงนี้ไม่มีงานด่วนอะไรที่ต้องจัดการไม่ใช่หรือ”

“แต่ก็มีงานหลายอย่างที่ผมต้องตามต่อ”

“เอาเป็นว่า...ฉันจะให้เลขาฯ คนใหม่ของฉันโทร.ไปหานายในกรณีที่เธอไม่สามารถจัดการอะไรได้”

คำว่าเลขาฯ คนใหม่ทำให้แววตาของสตีเฟ่นตื่นตระหนก เมื่อครู่เขาเพิ่งได้ยินว่าเจ้านายจะลดบทบาทความรับผิดชอบของเขาลง คงไม่ใช่ว่าจะมีคนเลื่อนตำแหน่งมาแทน และเขาต้องทำหน้าที่แทนเฮนรี่ที่เพิ่งย้ายไปหรอกนะ

เพราะแค่เฮนรี่ถูกคอมเพลน เจ้านายหนุ่มก็สั่งย้ายภายในเวลาไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง

“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ”

“บอสคงไม่ได้หมายความว่าจะลดตำแหน่งของผมหรอกนะครับ” ชายหนุ่มถามไปตามความจริง

“นายสบายใจได้ นายเป็นคนที่ทำงานกับฉันได้นานที่สุด และทำงานได้ถูกใจฉันที่สุด ถ้าวัดจากเลขาฯ ที่ผ่านมาของฉัน เพราะความเคี่ยว ละเอียดรอบคอบ รวมถึงความเผด็จการและเอาแต่ใจของตัวฉันเอง” ชายหนุ่มเว้นระยะ ยกมือหนาบีบไหล่ของเลขาฯ เบาๆ

“ฉันแค่อยากใช้เวลาพักผ่อนมาทำเรื่องสนุกต่ออีกสักหน่อย ฉันถือว่าให้นายลาพักร้อนไปก็แล้วกัน” คนเป็นเจ้านายบอกด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ ดวงตาคู่คมส่งประกายวาววับ

เมื่อเห็นแววตาอย่างนั้นของเจ้านาย สตีเฟ่นก็พลอยโล่งอก แต่เขาก็นึกสงสารหญิงสาวที่ชื่อว่าปาจรีย์จับใจ เจ้านายไม่เคยใส่ใจผู้หญิงมากมายขนาดนี้มาก่อน

ยิ่งเธอถูกประทับด้วยคำว่าเกลียด ความน่าเป็นห่วงก็ยิ่งจะเพิ่มมากขึ้น เขาไม่รู้ว่าเจ้านายมีเหตุผลอะไร

และทำไมคนที่ถูกสั่งให้ออกจากงานถึงได้รับคำสั่งให้กลับมาทำงานอีกครั้งในตำแหน่งผู้ช่วยของเขา พร้อมกับสั่งย้ายเฮนรี่ผู้ช่วยคนเดิมของเขาไปประจำตำแหน่งของเธอคนนั้นตั้งแต่สองสามสัปดาห์ก่อน

“ถ้าอย่างนั้นผมก็สบายใจ บอสมีเรื่องอะไรก็โทร.ตามผมได้ตลอดเวลาเลยนะครับ”

“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องห่วงงาน ช่วงนี้เป็นฤดูการพักผ่อน ฉันพักได้ นายก็ควรจะพักได้เหมือนกัน ฉันรับมือไหวน่า ไม่ต้องห่วง” โดนัลล์บอกย้ำอีกครั้ง

“ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวไปจัดการเรื่องต่างๆ ให้เรียบร้อย รอเธอมารายงานตัวและส่งมอบงานเสร็จ ผมถึงค่อยกลับนะครับ” สตีเฟ่นรายงานและโค้งให้เจ้านายก่อนที่จะเดินหันหลังกลับออกไป

โดนัลด์ เลิฟ รีบโบกมือห้าม เขาเพิ่งคิดเรื่องสนุกๆ เรื่องใหม่ออก

“ไม่ต้องหรอกสตีเฟ่น”

“ครับ?” อีกคนหันกลับมามองอย่างประหลาดใจ

“นายส่งเรื่องไปที่แผนกแล้วใช่ไหม ปล่อยเอาไว้อย่างนั้นแหละ ที่เหลือฉันจัดการเอง” ชายหนุ่มบอกย้ำ

“ครับ” สตีเฟ่นรับคำ เขาได้แต่ทำตามคำสั่งของเจ้านายเท่านั้น ดีแค่ไหนที่เขาได้หยุดดูแลลูกสาว ในขณะที่เธอต้องเข้ารับการรักษาด่วน ทั้งที่กำหนดผ่าตัดตามแผนเดิมเป็นอีกสองเดือนข้างหน้า

หลังจากที่สตีเฟ่นเดินออกไปแล้ว เจ้าของห้องหนุ่มหล่อก็เดินไปต่อโทรศัพท์หาเอเดน พูดเพียงสองสามประโยคเขาก็วางมันลงที่เดิมแล้วสาวเท้าไปนั่งลงบนโซฟาตรงอีกมุมหนึ่งของห้อง มือหนาหยิบรีโมตพร้อมกับยกขาขึ้นพาดบนโต๊ะ ก่อนจะกดรีโมตเปิดสัญญาณกล้องวงจรปิดในสโมสร

บนจอมอนิเตอร์ขนาดใหญ่ปรากฏภาพอยู่เก้าภาพ แต่เมื่อไม่เจอภาพที่ต้องการ นิ้วมือก็กดเลื่อนเปลี่ยนตำแหน่งกล้องจนได้จุดที่หญิงสาวนั่งอยู่

เขาเห็นเธอกำลังควานหาโทรศัพท์ ก่อนจะยกมันขึ้นแนบหู หลังจากนั้นเขาก็เห็นเธอลนลานรีบเดินออกมาจากพื้นที่การแข่งขันอย่างรวดเร็ว จึงไม่ทันเห็นสีหน้าของสาวเจ้า แต่ถ้าเขาได้เห็นละก็ คงขำและอารมณ์ดีตลอดทั้งวันเป็นแน่ เพราะหญิงสาวทั้งโมโหทั้งเสียดายเงินที่ตัวเองเพิ่งจ่ายค่าตั๋วไป อีกทั้งเธอยังอยากนั่งดูการแข่งขันจนจบเกม

แต่จะทำอย่างไรได้เล่า ในเมื่อเอเดนเพิ่งโทร.มาบอกเธอให้ไปพบสตีเฟ่นที่ห้องทำงานของเขาซึ่งอยู่ชั้นบนสุดของห้องกระจกทรงแปดเหลี่ยมที่ตั้งตระหง่านอยู่ตรงกลางสโมสร ภายในเวลาสิบนาทีหลังจากที่เธอได้รับโทรศัพท์

หญิงสาวแหงนหน้ามองตำแหน่งที่เธอต้องไปซึ่งอยู่ตรงศีรษะของเธอพอดี หากแต่เธอไม่สามารถใช้ลิฟต์ส่วนตัวที่ตรงไปยังห้องกระจกทรงแปดเหลี่ยมได้ พนักงานอย่างเธอต้องอ้อมไปใช้ลิฟต์อีกตัว แน่นอนว่ามันอยู่อีกฝั่งจากจุดที่เธอยืนอยู่และเธอต้องวิ่งอ้อมกลับมาอีกครั้ง สถิติการวิ่งต้องใกล้เคียงกับนักกีฬาทีมชาติ ไม่อย่างนั้นก็คงไปไม่ทัน

โลกช่างไร้ความยุติธรรม...

หญิงสาวออกแรงวิ่งหลังจากที่ยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋าของตัวเอง ในขณะที่คนมองอยู่ด้านบนอมยิ้มอย่างพอใจ

ชายหนุ่มใช้มือกดปุ่มเลื่อนโซฟาให้เอนลงไปอีกนิด พร้อมกับไขว่ขาทั้งสองข้างประสานกันหากแต่ยังวางไว้บนโต๊ะกระจกตัวเตี้ยหน้าโซฟาเหมือนเดิม แล้วปิดเปลือกตาลง

เพียงนึกถึงใบหน้าสวยหวานของแม่กวางน้อยตอนเธอวิ่งกระหืดกระหอบขึ้นมา เขาก็มีความสุขอย่างน่าประหลาดใจ เวลานี้เขาได้แต่นับเวลาถอยหลังเพื่อดูปฏิกิริยาของกวางน้อยว่าจะโกรธมากแค่ไหน

ปาจรีย์วิ่งออกจากลิฟต์และตรงดิ่งไปยังปีกขวาของอาคาร ด้านบนของสโมสรถูกออกแบบให้เป็นรูปโค้งเชื่อมเข้าหากัน ตรงกลางเป็นห้องทำงานของเจ้านายหนุ่ม ปีกขวาเป็นพื้นที่สำหรับนักกีฬารวมไปถึงฟิตเนสครบวงจร ส่วนปีกซ้ายเป็นที่ทำงานของเจ้าหน้าที่ในส่วนสำนักงานทั้งหมด

เพราะฉะนั้นการเดินทางของเธอเมื่อครู่คือวิ่งจากตึกปีกขวาไปยังลิฟต์ในปีกซ้าย และออกจากลิฟต์ปีกซ้ายวิ่งไปยังโซนปีกขวาเพื่อหยุดอยู่ห้องทำงานของเจ้านายหนุ่มที่อยู่ตรงกลาง ทั้งที่สองฝั่งตึกมีลิฟต์ทั้งคู่ แต่ด้วยระบบการรักษาความปลอดภัย พนักงานในส่วนออฟฟิศอย่างเธอจึงไม่สามารถใช้ลิฟต์ในส่วนของปีกขวาได้ และพนักงานทุกคนจะเข้าออกได้เพียงบางประตูตามความจำเป็นต่อการทำงานเท่านั้น