Chapter 3
1140 คำ
"ทำไมหนูต้องทำขนาดนี้ด้วยลูก"
ฉันนั่งมองแม่ฉันที่ลูบหัวฉันป้อยๆ ยอมรับเลยนะว่าไม่อยากทำ คนๆหนึ่งจะไปเป็นอีกคนได้ยังไงกัน ถ้าคุณภูมินทร์จับได้ไม่อยากจะคิดเลย ยังไม่นับเพื่อนเขา หรือญาติคนอื่นๆที่จะมาเยี่ยมเขาอีกพวกเขาต้องรู้จักคุณเมย์อยู่แล้ว
"หนูอยากใช้ชีวิตลำพังกับแม่แค่สองคนค่ะ หนูอยากเป็นอิสระ ถ้าเสร็จงานนี้เราไปอยู่ที่อื่นกันนะคะแม่"
แม่ฉันส่งยิ้มมาให้อย่างอ่อนโยน
"ถ้าหนูอยู่ไหนแม่ก็อยู่ที่นั้นแหละลูก"
ฉันพยักหน้าเล็กน้อยก่อนจะเอาแก้มไปพิงตรงขาของแม่
" หนูรักแม่นะคะ อดทนอีกนิดนะแม่หนูจะพาแม่ออกไปอยู่ที่อื่น"
@เกาะภูมินทร์
ชายหนุ่มนั่งรอแฟนสาวอย่างใจจดใจจ่อ หลังจากที่เขาให้ผู้เป็นแม่กลับไปก่อน แม่เขาก็มีงานที่ต้องทำเยอะแยะ ที่ภูมินทร์เลือกมาที่นี่เพราะอยากอยู่ตามลำพังกับพีชญาสองคนไม่อยากให้ใครรบกวนซึ่งเป็นการพิสูจน์หญิงสาวด้วยว่าเธอพร้อมจะเคียงข้างไปกับเขาเมื่อยามทุกข์หรือยามสุขหรือเปล่า
"พี่ภูคะ"
เสียงใสดังเข้ามาในโสตประสาท ภูมินทร์หันซ้ายหันขวาหันไปตามเสียงเรียก สักพักก็รู้สึกถึงมือเล็กๆมาจับที่ข้อมือเขา
"เมย์มาแล้วค่ะ ขอเอาของไปเก็บก่อนนะคะ เดี๋ยวเมย์มาอยู่กับพี่ภู"
พีชญาบอกออกไปด้วยความเสแสร้งแกล้งทำ หล่อนไม่เคยชอบที่นี่ยังไง ปัจจุบันก็ไม่เคยชอบอยู่อย่างนั้น เพราะมันมีแต่น้ำๆๆๆๆ หันไปทางไหนก็ทางตัน เดินทางก็ลำบาก ฉันไม่มีทางมาใช้ชีวิตอยู่ตรงนี้หรอก ไม่มีวัน
" รีบมานะครับพี่จะนั่งรอตรงนี้"
" ค่ะ"
พูดจบพีชญาก็พยักเพยิดมินตราให้เอาของไปเก็บแล้วก็หันไปมองหน้าแม่บ้านที่เดินถือของตามมาติดๆ
@ห้องนอนชั้นบน
"นังมินตรา แกอย่าทำให้พี่ภูจับได้นะ เข้าใจไหม"
มินตราจำใจพยักหน้าตอบรับ หล่อนไม่มีทางเลือกแล้วนี่
"ฉันจะไปละมีอะไรก็โทรมา ถ้าคุณแม่มาโทรบอกฉันแล้วกัน"
"ค่ะ"
"ดูแลคุณเมย์ดีๆด้วยล่ะ ฉันไปก่อนนะ"
พีชญาหันไปบอกแม่บ้านที่กำลังเดินเข้ามาด้านในห้อง หล่อนเดินเข้าไปกระซิบเบาๆข้างๆใบหูของมินตรา
"ทำตัวให้เหมือนฉันนะถ้ามีคนจับได้ฉันเอาหล่อนตายแน่ หึ"
มินตรากลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ลำพังแค่รับมือกับคนที่นี่ก็เป็นงานยากของหล่อนแล้ว นี่ยังจะต้องเป็นคุณเมย์อีกมันจะยากเกินไปสำหรับหล่อนจริงๆ หญิงสาวได้แค่คิดในใจ
หลังจากมินตราเก็บข้าวของเสร็จแล้วหล่อนก็เดินออกจากห้องตรงไปชั้นล่าง หล่อนมองสำรวจใบหน้าอันหล่อเหล่าของคุณภูมินทร์ เขาเป็นคนผิวเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ ไม่แปลกใจเลยจริงๆที่คุณเมย์เธอจะเลือกเขา
"คุณภูมินทร์ทานข้าวหรือยังคะ"
หญิงสาวเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆเขาก่อนจะเอ่ยถามจึ้นชายหนุ่มไม่ได้ติดใจในน้ำเสียงแต่มึนงงกับสรรพนามการเรียกเขาที่แปลกไป
"ทำไมเรียกพี่ว่าคุณล่ะคะ"
เหมือนมินตราจะนึกขึ้นได้ว่าเจ้าหล่อนพลาดไปแล้ว ก่อนจะกระแอมเบาๆยิ้มเก้อเขิน
"ขอโทษค่ะพี่ภู ว่าแต่ทานข้าวหรือยังคะ"
ภูมินทร์ยื่นมือออกไปหาหญิงสาว มินตราเดินไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าเขาก่อจะยื่นไปกุมมือเขาไว้แน่นถึงแม้จะรู้สึกแปลกๆก็เถอะ ก็หล่อนเองเกิดมายังไม่เคยจับมือชายแปลกหน้ามาก่อนเลยสักครั้งเดียว ถึงแม้ว่าหล่อนจะเคยเห็นเขามาบ้าง แต่ก็ไม่ได้สนิทสนมกัน
"ยังเลยครับ เมย์ทานข้าวกับพี่นะ"
หญิงสาวยิ้มกว้างพร้อมกับบีบมือเขาแน่น
" ค่ะ งั้นเดี๋ยวมิน เอ่อ เมย์พาไปค่ะ"
มินตราอยากจะตบปากตัวเองจริงๆ หล่อนคงต้องมีสติมากกว่านี้ไม่งั้นจะต้องเผลอพูดอะไรออกไปให้เป็นพิรุธอีกแน่ๆเลย หญิงสาวจูงมือภูมินทร์เดินตรงไปยังห้องอาหาร ขยับเก้าอี้ให้ชายหนุ่มนั่งลง ก่อนจะลากเก้าอี้เข้าไปนั่งใกล้ๆ
" เดี๋ยวคุณ เอ่อ พี่ภูนั่งตรงนี้นะคะ เดี๋ยวเมย์ป้อนเอง"
ภูมินทร์ส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนมาให้หญิงสาวตรงหน้า
"ขอบคุณนะครับที่ยอมมาดูแลคนพิการแบบพี่"
มินตราเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มมองเขาด้วยแววตาสงสาร นี่ถ้าเขารู้ว่าคนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่ผู้หญิงที่เขารักเขาจะต้องเจ็บปวดใจมากแน่ๆ
" อย่าพูดแบบนั้นอีกนะคะ พี่ภูรักษาตัวให้หายก่อนอีกไม่นานก็กลับมามองเห็นเหมือนเดิมค่ะ"
ชายหนุ่มยื่นมือไปจับแขนหญิงสาวตรงหน้า มินตราส่งมือให้ให้เขากุมไว้
"ถ้าพี่หายดี เราแต่งงานกันนะคะ"
มินตรามองเขาด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก เพราะหล่อนไม่ใช่คนที่เขาจะแต่งงานด้วย
" เอาไว้พี่ภูหายดีเมื่อไหร่ ค่อยบอกอีกทีนะคะ"
" ครับ"
ชายหนุ่มตอบรับเบาๆ ก่อนจะนั่งนิ่งๆให้หญิงสาวตักอาหารป้อนทีละคำๆจนอิ่ม
"น้ำค่ะ"
มินตรายื่นแก้วน้ำใส่หลอดยื่นเข้าไปใกล้ปากของชายหนุ่ม เขาอ้าปากเล็กน้อยดูดกลืนน้ำจนหมดแก้ว หญิงสาววางแก้วเปล่าไว้กับโต๊ะก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปจับแขนชายหนุ่มไว้
"ไปเดินเล่นมั้ยคะ หรือว่าอยากนอนพักผ่อน"
มินตราเอ่ยถามขึ้นมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ
" ไปนอนพักที่ห้องก็ได้ครับเมย์จะได้พักผ่อนด้วยเดินทางมาเหนื่อยๆ"
"ค่ะ งั้นขึ้นข้างบนกันนะคะ"
มินตราเดินจับมือภูมินทร์พาเขาขึ้นไปบนห้อง หญิงสาวพาชายหนุ่มไปนอนบนเตียงก่อนจะคลุมผ้าห่มให้เขาเปิดแอร์อุณหภูมิปกติ
"มีอะไรกดกริ่งเรียกเมย์นะคะพี่ภู"
ภูมินทร์ทำหน้ามึนงงเล็กน้อย ทำไมต้องกดกริ่งด้วย
"ทำไมพี่จะต้องกดกริ่งด้วยล่ะ เมย์ไม่นอนกับพี่ที่นี่เหรอ"
หญิงสาวทำหน้าตกใจสุดๆ หล่อนจะนอนกับเขาได้อย่างไรเล่าไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆสักหน่อย
"เอ่อ คือว่า..."
"มานอนกับพี่เดี๋ยวนี้"
- ผู้เขียน
