Chapter 2
1148 คำ
@เกาะภูมินทร์
"ตาภูแน่ใจนะว่าจะไม่ให้แม่อยู่ด้วยนะลูก"
ภูมินทร์พยักหน้าเบาๆส่งยิ้มให้กับผู้เป็นแม่ทั้งที่ไม่สามารถจะมองเห็นตำแหน่งของผู้เป็นแม่ได้นอกจากสัมผัสกายเท่านั้น
"ครับแม่ เมย์บอกว่าจะดูแลภูเอง แม่ไม่ต้องเป็นห่วงผมนะครับ"
ผู้เป็นแม่ลูบหัวลูกชายเบาๆด้วยความรักใคร่
"แม่ดีใจนะลูกที่ภูได้เจอผู้หญิงที่ดีแบบหนูเมย์"
" ครับแม่ ผมจะรักษาตัวให้พร้อมเพื่อรับการรักษา ผมจะต้องกลับมามองเห็นได้อีกครั้งครับแม่"
ชายหนุ่มยิ้มออกมาด้วยความรู้สึกดีใจ อย่างน้อยในความโชคร้าย แฟนสาวของเขาก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้างเขาไม่ห่างแล้วข่าวที่ดีกว่าคือเขามีโอกาสหายเกือบ70%
"แล้วหนูเมย์จะมากี่โมงล่ะลูก"
ผู้เป็นแม่ถามขึ้นเพราะตั้งแต่มาถึงเกาะของลูกชายหล่อนยังไม่เห็นหน้าว่าที่ลูกสะใภ้เลย
" คงจะซักพักครับ เมย์เขาบอกจะไปเก็บของก่อน"
ภูมินทร์บอกออกไปตามที่แฟนสาวบอกมาก่อนจะมาถึงที่นี่ เขาหลับตาลงบนเตียง หลายวันมานี้เขานอนไม่หลับแทบจะไม่เป็นอันทำอะไรเพราะกังวลว่าแฟนเขาจะรังเกียจเขา และก็กลัวว่าเขาจะไม่สามารถกลับมามองเห็นได้อีก แต่หมอบอกว่าในกรณีของเขานั้นยังมีโอกาสกลับมามองเห็นได้ ระหว่างนี้ภูมินทร์จะต้องดูแลตัวเองให้ดี
"จริงๆภูน่าจะไปอยู่กับแม่นะลูก ไหนลูกเคยบอกบอกหนูเมย์ไม่ชอบมาที่นี่ไง มาแค่ครั้งเดียวแล้วก็ไม่มาอีกเลย"
หล่อนถามขึ้นอย่างสงสัยที่จู่ๆว่าที่ลูกสะใภ้ก็เสนอตัวมาดูแลลูกชายหล่อนเอง ทั้งๆที่เคยลั่นปากออกมาว่าไม่ชอบที่นี่เพราะไม่มีห้าง ไม่สบายเหมือนที่กรุงเทพ
" เมย์คงเปลี่ยนไปแล้วมั่งครับแม่"
ภูมินทร์กล่าวยิ้มๆ
" อืมแม่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นแล้วกัน"
@บ้านมหาเทวากุล
"ยัยเมย์แกจะไปดูแลคุณภูมินทร์เขาที่เกาะมั้ย แล้วเรื่องเงินจะเอายังไง"
พีชญาถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหนาย หล่อนจะต้องมารับผิดชอบหนี้สินที่ตัวเองไม่ได้ก่ออย่างนั้นเหรอ เหอะ
"แล้วถ้าหนูไม่ไปดูแลภูได้ด้วยเหรอแม่? อีกอย่างหนูรับปากพี่ภูไปแล้ว ไม่อยากไปเลยสักนิดห้างก็ไม่มี ร้อนก็ร้อน ไม่น่าอยู่เลยสักนิด"
หญิงสาวถามออกไปอย่างเหลืออด ก่อนจะบ่นตามหลังอีกเป็นชุด ไม่รู้จะอะไรกันนักกันหนากับชีวิตหล่อน แม่ของเธอบงการชีวิตเธอจนไม่เป็นตัวของตัวเองแล้ว
" แกเป็นลูกฉันนะแกต้องตอบแทนบุญคุณฉันสิยัยเมย์ ฉันเลี้ยงแกมานะ"
"ฉันรู้แล้วนะแม่ ก็กำลังหาวิธีอยู่นี่ไง ให้ฉันไปดูแลคนตาบอดมองไม่เห็น แล้วจะเอาเงินมาจากไหน จะทำไงดีอ่ะแม่ หรือว่าจะเลิกไปเลยแล้วก็หาคนรวยๆใหม่ แม่ว่าดีมั้ย"
"แกอย่าโง่นังเมย์คุณภูมินทร์เขารักแกหลงแกหัวปักหัวปำแบบนั้น แล้วอีกอย่างเขามีโอกาสที่จะหาย แกจะทิ้งบ่อเงินบ่อทองตรงหน้าหรือไงห๊ะ"
ผู้เป็นแม่บ่นร่ายยาวจนหญิงสาวหงุดหงิด โน้นก็ไม่ได้ นี่ก็ไม่ได้ แล้วจะให้เธอทำยังไงล่ะ
" แล้วถ้าไม่หายล่ะแม่"
แม่ของพีชญาทำหน้าครุ่นคิดเล็กน้อยก่อนจะยิ้มอย่างมีแผนการ
"แกให้นังมินตรามันปลอมเป็นแกสิ ระหว่างนั้นแกก็ไปหาผัวใหม่รวยๆ ถ้าได้ดีๆก็ทิ้ง ถ้าไม่ได้แล้ววันหนึ่งคุณภูเขากลับมามองเห็นอีกครั้งถึงเวลานั้นแกก็ไล่นังมินตราให้มันออกไปแล้วแกก็มาดูแลเขาเหมือนเดิมไง"
หญิงสาวยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
"นั้นสินะ ภูเขาตาบอดมองไม่เห็นจะรู้ได้ยังไงว่าใครเป็นใคร อีกอย่างนังมินตรารูปร่างน้ำเสียงมันก็คล้ายๆหนูอยู่ ใครอยู่ข้างนอกบ้างไปเรียกนังมินตรามาซิ"
เสียงตะโกนดังลั่นบ้านเด็กรับใช้แถวนั้นสะดุ้งโหย่งรีบวิ่งไปเรียกมินตราสาวน้อยลูกแม่บ้าน ที่คุณผู้ชายในบ้านรับเลี้ยงแล้วส่งเสียจนเรียนจบปริญญา สักพักมินตราก็เดินเข้ามาในตัวบ้าน เจ้าหล่อนนั่งลงค่อยๆคลานเข้าไปนั่งใกล้ๆสองแม่ลูก
" มีอะไรให้มินตรารับใช้คะคุณพีชญาคุณหญิง"
สองแม่ลูกมองหน้ากันอมยิ้มอย่างมีเลศนัย
"แกต้องไปดูแลคุณภูมินทร์ที่เกาะไข่มุกระหว่างที่เขารักษาตัวอยู่แทนฉัน"
มินตราทำหน้าตกใจมองสองแม่ลูกด้วยแววตาสงสัย
"แล้วทำไมคุณถึงไม่ไปดูแลเองล่ะคะ คุณภูมินทร์เขาเป็นคู่หมั้นคุณนะคะ"
พีชญามองหน้ามินตราอย่างขัดใจ
"พูดมากจริงนะแก ที่เกาะนั้นไม่มีใครรู้จักฉันหรอกเพราะฉันเคยไปครั้งเดียวนานแล้ว อีกอย่างระหว่างที่อยู่ที่นั้นแกต้องเป็นฉัน เข้าใจมั้ยแกต้องเป็นคุณเมย์ พีชญา มหาเทวากุล ลูกสาวคนเดียวของเจ้าของโรงแรมชื่อดัง เข้าใจมั้ย"
หญิงสาวส่ายหน้าเบาๆดวงตาสั่นไหว
"คุณภูมินทร์ต้องรู้แน่ๆว่ามินไม่ใช่คุณเมย์"
พีชญาทำหน้าหงุดหงิดเดินเข้ามาบีบคางมินตราแรงๆ
" พี่ภูมินทร์ตอนนี้ตาบอดเขาไม่รู้หรอกถ้าแกไม่ปากโป้ง แล้วอีกอย่างถ้าแกยอมทำตามคำสั่งฉันครั้งนี้ หลังจากจบเรื่อง แกกับแม่ของแกสามารถออกไปจากที่นี่ได้ ฉันอนุญาต"
มินตรามองหน้าพีชญาอย่างไม่มั่นใจนัก เนื่องจากเธอกับแม่อยู่ในความดูแลของคุณผู้ชายของบ้านตั้งแต่เล็ก เขาส่งเสียฉันจนเรียนจบตอนนี้ฉันพยายามทำทุกอย่างเพื่อตอบแทนบุญคุณของท่าน
" นานแค่ไหนคะ"
มินตราถามออกไป พีชญายกยิ้มมุมปากก่อนจะเดินไปนั่งที่โซฟาแล้วทองมาทางหล่อน
"จนกว่าคุณภูมินทร์จะกลับมามองเห็นอีกครั้ง เมื่อนั้นหล่อนจะเป็นอิสระทันที"
หญิงสาวนิ่งเงียบอย่างใช้ความคิด สองแม่ลูกมองหน้ากันถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย
"อะไรกันนักกันหนาห๊ะยัยมินตรา ก็แค่ดูแลคนตาบอดแลกกับอิสระแก ไม่เอาหรือไง"
"ตกลงค่ะ มินจะไปดูแลคุณภูมินทร์ระหว่างที่เขารักษาตัวอยู่ แล้วถ้าวันหนึ่งเขากลับมามองเห็นมินจะออกมาทันที"
- ผู้เขียน
