16
1371 คำ
“ว้า ได้สีแดง ทองหยิบเป็นคนหา”
ทองหยิบร้องเมี้ยวๆ กระดิกหางไปมา ท่าทางมันอารมณ์ดีขึ้นมาทันทีที่ได้เป็นคนตามหาหมู เอ๊ย... พี่ขนมชั้นกับน้องทองหยอด
แม่หนูน้อยแก้มเยอะบ่นอุบที่ต้องเป็นคนซ่อน “พี่ขนมชั้นเป็นคนซ่อนอีกแล้ว ซ่อนที่ไหน ทองหยิบก็หาเจออยู่ดี”
ตอนนี้แม่หนูอยากมีประตูวิเศษของโดเรมอนเหลือเกิน จะได้หนีจมูกดีๆ ของน้องทองหยิบได้
คนตัวใหญ่ที่สุดในกลุ่มถอนหายใจ ได้เป็นคนซ่อนทีไร น้องทองหยิบก็หาเธอเจออย่างรวดเร็ว คงเพราะจำกลิ่นตัวของขนมชั้นได้ แต่ถ้าขนมชั้นเป็นคนหาจะใช้เวลาเล่นต่อเกมได้นานกว่า เพราะน้องๆ ซ่อนเก่งกันมาก บางทีก็ปีนไปซ่อนบนต้นไม้ บางทีก็ไปแอบหลังโอ่งมังกร บางครั้งก็ปีนไปบนหลังคา ขนมชั้นเห็นน้องแต่ปีนขึ้นไปโป้งแปะไม่ได้ก็จะงอนเข้าบ้าน ส่วนน้องๆ ก็จะรีบลงมาจากหลังคา เดินตามขนมชั้นราวกับง้อที่เล่นโกงทำให้ขนมชั้นรู้สึกสนุกมากกว่า แต่คนตั้งกฎขึ้นมาเองก็ต้องยอมรับกติกาว่าวันนี้ตนต้องเป็นคนซ่อน
มืออวบๆ จับลูกแมวที่ชื่อน้องทองหยิบหันหน้าเข้าผนัง “เอาล่ะ ทองหยิบห้ามแอบดูนะ พี่ขนมชั้นกับน้องทองหยอดจะไปซ่อนแล้ว”
จากนั้นทั้งคนร่างกลมกับลูกแมวสีขาวกลมๆ จนเหมือนตุ๊กตาแมวเนื่องด้วยเจ้าของขยันเทอาหารให้กินก็วิ่งไปคนละทิศคนละทาง
ภายนอกบ้านที่ครึ้มไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์จึงทำให้ภายในบ้านได้รับร่มไม้ อากาศเย็นสบายโดยไม่ต้องเปิดแอร์ ทว่าเวลานี้วราลีกลับร้อนไปหมด อยากจะเอาน้ำมนต์มาสาดให้เขากลับบ้านไปสักที เจ้าเล่ห์ชะมัด
“ลีๆ ผมคันยิบๆ ไปทั้งตัวเลย สงสัยแพ้ถั่ว”
“งั้นรีบกลับบ้านไปอาบน้ำ ทายาสิคะ”
คนเจ้าเล่ห์ยกยิ้มขึ้น “แต่ตอนนี้มันคันมาก คันในร่มผ้าด้วย ทำไงดี”
เสียงกริ่งหน้าบ้านดังขึ้นพร้อมกับร่างท้วมของหญิงวัยห้าสิบเศษท่าทางใจดี “หนูลี หนูลี ป้ามารับขนมที่สั่งไว้ค่ะ”
วราลีชะเง้อคอมองออกไปนอกบ้านเห็นคุณนายสายหยุดมารอรับขนมจึงส่งเสียงตอบรับลูกค้า “รอเดี๋ยวนะคะ”
วราลีโล่งอกที่มีคนมาเธอจะได้หาเรื่องไล่ใครบางคนกลับไปด้วย หญิงสาวเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือ ซึ่งเป็นเวลาที่เธอนัดลูกค้าขาประจำมารับกระเช้าขนมไทยเก้าอย่างที่จัดเตรียมไว้ให้พอดี
วราลีลุกขึ้นจากโซฟารับแขก ทิ้งคนเหมาขนมลูกชุบไว้เยอะแต่ยังไม่ยอมกลับไว้อย่างนั้น แล้วเดินหายไปในครัวโปร่งแบบไทยๆ ที่ใช้เป็นที่ทำขนมหลังบ้าน ครู่เดียวก็เดินออกมาพร้อมกระเช้าขนมไทยสวยวิจิตรสองกระเช้า ฝั่งมือขวาเป็นกระเช้าขนมนพเก้า ที่ประดับด้วยขนมชั้น ทองหยิบ ทองหยอด ฝอยทอง เม็ดขนุน ถ้วยฟู จ่ามงกุฎ เสน่ห์จันทน์ และทองเอก ตามต้นตำรับขนมมงคลไทย
ส่วนมือซ้ายเป็นกระเช้า ‘ผกากรอง’ ซึ่งไม่ใช่ขนมโบราณแต่เป็นขนมไทยที่ถูกคิดค้นขึ้นมาใหม่และแพร่หลายอย่างรวดเร็วในโลกโซเชียล เพราะมีหน้าตาสวยงาม รสชาติหวานละมุน เหมาะกับการเป็นของฝากหรือของขวัญและนำไปร่วมงานบุญโอกาสต่างๆ ลูกค้าจึงให้ความสนใจเป็นอย่างมาก การจัดขนมไทยลงกระเช้าแบบนี้วราลีจะได้กำไรมากกว่าเดิมเพราะบวกค่าฝีมือในการจัดลงไปด้วย และฝีมือการจัดขนมไทยของหญิงสาวก็ทำให้ลูกค้าประทับใจทุกครั้ง
พชรไปอยู่เมืองนอกเสียหลายปี เขาจำได้ว่าเคยกินขนมชนิดนี้มาแล้วครั้งหนึ่ง พอเห็นเข้าก็อดมองหน้าคนที่เคยทำให้ชิมไม่ได้ “น่ากินเนอะ แค่เห็นก็จำความอร่อยได้แล้ว รสชาติยังติดใจผมอยู่เลย”
ขณะที่วราลีฟังเขาพูดแล้วหน้าแดงก่ำ เธอไม่เคยโมโหใคร พอยอมรับว่าอีกฝ่ายเป็นพ่อของลูกหน่อยก็มาพูดหื่นห่ามใส่แบบนี้ ใช้ได้ที่ไหน
“จะมากไปแล้วนะคะคุณพชร”
คราวนี้พชรละสายตาจากหน้าหวานละมุนและกลีบปากหวานหอมเหมือนขนมทองหยิบไปมองที่ผกากรองสีหวานในกระเช้าที่มีทั้งไส้ถั่วกวนหวานและไส้มันหวานที่วราลีคิดสูตรขึ้นมาใหม่
“ผมหมายถึงขนมผกากรอง หรือคุณคิดว่าผมอยากกินคนทำขนมผกากรอง”
วราลีทำตาโตใส่คนพูดแก้ตัว เธอคิดไปเองหรือเขาทำให้เธอคิดกันแน่ ก็เมื่อครู่เขาหันมาจ้องหน้าเธอแล้วพูดว่าอยากกิน
ไม่ว่าเธอจะคิดเองหรือเขาแกล้งยั่วโมโห วราลีจึงใช้จังหวะนี้พูดตัดบทและไล่เขากลับบ้าน “ไม่อยากพูดเลยนะคะ แต่เชิญคุณพชรกลับบ้านได้แล้ว ฉันมีงานต้องทำอีก ลูกค้ามารับขนมแล้ว หลังจากนี้ฉันจะต้องเข้าครัวเตรียมขนมไว้ขายวันต่อไป”
พชรรู้ดี หากวันนี้เขาดึงดันไปก็รังแต่จะถูกรำคาญ ถอยสักก้าวเพื่อจะกระโดดได้ยาวๆ ดีกว่า
“ครับ เดี๋ยวผมกลับก็ได้ แล้วพรุ่งนี้จะมาหาขนมชั้นอีก” คนเป็นพ่ออยากบอกลาลูกสาวสักหน่อย แต่มองหาแล้วไม่เห็น ไม่รู้ว่าแม่คนแก้มยุ้ยไปวิ่งเล่นที่ไหน แต่ก่อนจะกลับชายหนุ่มเห็นแม่ของลูกหิ้วของหนัก เขาจึงเอื้อมมือมาคว้ากระเช้าขนมไทยขนาดใหญ่ที่วราลีถืออยู่
“เอามานี่ ผมถือให้ เดี๋ยวผมช่วยคุณเอาขนมไปส่งลูกค้าที่หน้าบ้านก่อนแล้วจะกลับ”
“ไม่เป็นไร” วราลียื้อกระเช้าในมือไว้
พชรใช้สายตาคมมองคนดื้อดุๆ “ส่งมา ยังจะดื้ออีก มันหนัก ดูสิ ข้อมือเกร็งหมดแล้ว” ขนมไทยสองกระเช้าใหญ่น้ำหนักเกือบห้ากิโลกรัมถูกพชรดึงไปหิ้วแทนด้วยท่าทีสบายๆ แต่พอเดินมาถึงประตูรั้วหน้าบ้านพชรก็ต้องมุ่นคิ้ว เมื่อครู่เขาได้ยินเสียงผู้หญิงมีอายุ ทำไมพอเดินออกมากลับเจอผู้ชายรูปหล่อหุ่นล่ำมาเกาะประตูรั้วไม้ระแนงแล้วส่งสายตาฉ่ำหวานมองข้ามไหล่กว้างของเขาไปยังวราลีที่เดินตามติดมา
“มาหาใครครับ” พชรถามเสียงเรียบ รู้สึกงุนงง
เหมือนชายหนุ่มจะเข้าใจสีหน้ามีคำถามของคนที่หิ้วขนมไทยออกมาเลยรีบบอก “ผมชื่อโปรด เป็นเพื่อนบ้านของคุณลี มาสั่งขนมครับ แล้วคุณล่ะ” โปรดปรานมาหน้าบ้านนี้เกือบทุกเย็น เพราะแอบชอบเจ้าของบ้าน ถึงแม้จะเป็นแม่ม่ายลูกติดก็ไม่เป็นไร เขาเองก็เคยผ่านการแต่งงานมาก่อนแต่ไม่มีลูก ตอนนี้โสดสนิท หลังจากหย่ากับภรรยาได้สองปีชายหนุ่มก็ย้ายมาอยู่หมู่บ้านนี้เพราะทำเลดีใกล้ที่ทำงาน เขาสืบๆ ดูก็รู้ประวัติว่าวราลีเป็นคนดี มีน้ำใจ ทั้งสวย ทั้งเก่ง ฝีมือทำขนมเข้าขั้นดี เธออยู่กับลูกสองคนหลังบิดาเสียชีวิต ไม่มีใครรู้ว่าขนมชั้นเป็นลูกใคร มีข่าวลือกันว่าวราลีตั้งครรภ์ก่อนเรียนจบ อย่างไรก็ตาม คนเรามันผิดพลาดกันได้ หนูขนมชั้นแกก็น่ารักช่างพูด โปรดปรานมองหน้าพชรอีกทีแล้วรีบยกมือไหว้
“พี่คงเป็นญาติคุณลีใช่ไหมครับ บ้านผมอยู่ซอยสิบนะครับ ถ้ามีปัญหาเรื่องไฟฟ้าหรือแอร์ที่บ้านเรียกผมได้เลย บริการให้ฟรี” วิศวกรหนุ่มรูปหล่อส่งยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง
พชรมองหน้าอย่างไม่ชอบใจถ้ามีปัญหาเรื่องไฟฟ้า นมชั้นแกกาหนุ่มหนุหดวัยยี่สิบปลายๆ เท่าไรนัก ไม่รู้หมอนี่จะมาสั่งขนมหรือมาแจกขนมจีบแม่ค้ากันแน่ แล้วยังจะมาฝากตัวเป็นน้องเขยอีก อยากรู้ว่าถ้าบอกไปว่าเขาไม่ใช่ญาติวราลีแต่เป็นพ่อของขนมชั้น ไอ้หมอนี่จะชักสีหน้ายังไง แต่วันนี้เขายังไม่อยากมีเรื่องกับใคร เดี๋ยวจะถูกวราลีสั่งห้ามมาบ้าน
- ผู้เขียน
