‘แต่งตัวสวยๆ รอเราด้วย หนึ่งทุ่มตรงเราจะมารับไปดินเนอร์’
เมื่อนึกถึงคำพูดขององค์เองที่ได้สั่งกำชับปาลิตาเสียงเข้ม เจ้าชายอีสดรีสส์ถึงกับพระพักตร์เสีย รีบเอ่ยปฏิเสธคำรับสั่งของพระบิดาทันที
“เอ่อ...ท่านพ่อให้ใครไปแทนลูกได้ไหมพ่ะย่ะค่ะ”
“ไม่ได้หรอกอีสดรีสส์ ลูกต้องไปเป็นประธานในเย็นวันนี้” ผู้เป็นพระบิดาสั่งพระสุรเสียงเข้ม ลอบทรงพระสรวลอยู่องค์เดียว
“ก็ได้พ่ะย่ะค่ะ เดี๋ยวกระหม่อมจะไปเองพ่ะย่ะค่ะ”
เจ้าชายอีสดรีสส์จำพระทัยตอบรับ เมื่อไม่สามารถเลี่ยงคำรับสั่งของพระบิดาได้ ในพระทัยนั้นรู้สึกผิดไม่น้อยที่พระองค์ได้ผิดนัดกับปาลิตาตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้นัดกับหญิงสาว
“ท่านพ่อมีเรื่องอื่นรับสั่งลูกอีกไหมพ่ะย่ะค่ะ” ตรัสถามพระบิดาแล้ว พระวรกายสูงใหญ่กำยำก็ผุดลุกขึ้นเตรียมดำเนินออกจากห้อง
“ไม่มีแล้ว อีสดรีสส์ไปทำงานต่อเถอะ” เจ้าชายอะดะบีโบกพระหัตถ์ปฏิเสธ พอโอรสดำเนินได้แค่ก้าวเดียวก็ทรงย้ำเตือนไล่
