ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร ทั้งเสียงจาน ชาม และน้ำก๊อกที่ม่านพิรุณใช้ล้างมะยงชิด อีกทั้งเสียงพูดคุยของสองยายหลานที่โต้ตอบกันไปมา ตฤณกลับรู้สึกว่าฟังเพลินหูไม่น่าเบื่อ เขาเห็นม่านพิรุณหยิบตะกร้า หยิบผัก ส่งให้ยายแล้วกลับมายืนปอกมะยงชิดต่ออย่างคล่องแคล่วตั้งใจ
ท่าทางจดจ่อ ง่วนอยู่กับสิ่งที่ทำ เป็นผลให้ตฤณลอบมองจนกระทั่งเจ้าตัวคงรู้สึกว่ามีคนมองอยู่จึงหันกลับมา ดวงตาสองคู่สบประสานกัน และตอนนั้นเองที่ม่านพิรุณเปล่งเสียงร้องออกมาเบาๆ
“โอ๊ย”
“เป็นอะไรอิ๊งค์” ตฤณลุกพรวด วิ่งไม่กี่ก้าวก็ไปถึงตัวสาวน้อย
ม่านพิรุณยังตกใจอยู่เพราะนิ้วถูกมีดบาด แต่กำลังตระหนกแกมประหม่าเพราะตฤณวิ่งมาถึงตัวอย่างรวดเร็ว แถมเขาจับมือเธอไปดูอย่างใกล้ชิดอีกด้วย ม่านพิรุณรีบชักมือกลับ
“ไม่เป็นไรแล้วค่ะ”
“ไหนขอฉันดูหน่อย”
คุณผ่องพรรณรีบรุดเดินมาดูตามเสียงร้องของหลาน ทว่านางต้องหยุดฝีเท้าไว้ แล้วอมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นภาพใก
