ณดายิ้มให้แล้วมองไปทางม่านพิรุณที่ยืนยิ้มหวาน “งั้นฉันขอตัวก่อน”
เมื่อไม่มีใครแล้ว ตฤณจึงหันไปมองสาวน้อยที่ยืนนิ่งอีกครั้ง ตฤณเดินไปนั่งที่โซฟาสำหรับรับรองแขก ทุกการกระทำของตฤณอยู่ในสายตาของม่านพิรุณที่มองเขาอยู่
ม่านพิรุณไม่ได้เมื่อย แต่ถึงเมื่อยก็ไม่คิดจะไปนั่งด้วย เลยยืนรอแสนรักอยู่ตรงนี้ เพราะรู้ว่าแสนรักใช้เวลาไม่นาน ผ่านไปเพียงห้านาทีแสนรักก็เดินกลับมา
“เรียบร้อยแล้วค่ะ” แสนรักมองไปทางพี่ชายที่เดินไปนั่งรอ ขณะที่ม่านพิรุณยืนรอ ห่างกันคนละฝั่งราวกับไม่รู้จักกัน ไม่ทันได้คิดอะไรต่อตฤณก็เอ่ยขึ้น
“งั้นพี่กลับก่อนนะแสน”
“ทำไมรีบกลับจังคะ”
“พี่มีงานต่อ”
“ยังไงแสนก็ฝากให้พี่ตฤณไปส่งอิ๊งค์ให้ถึงคอนโดฯ ด้วยนะคะ”
“ถ้าไม่ถึงคอนโดฯ จะให้พี่ไปส่งอิ๊งค์ที่ไหน หรือจะให้ทิ้งไว้แถวนี้หรือไง ดูหน้าอิ๊งค์สิเหมือนไม่อยากไปกับพี่”
แสนรักหันไปมอง ทำให้คนที่ถูกอ้างถึงรีบยกมือปฏิเสธราวกับถูกโยนของ
