พี่รู้ว่าดาไม่มีใคร
1505 คำ
"อะโหล!! สา ดารออยู่หน้างานแล้วนะ สารู้จักสนิทกับเจ้าของงานดารอสาดีกว่าไม่กล้าเข้าไปคนเดียว"
น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความไม่มั่นใจ
“โอเคจ้าา สารู้ว่าดาไม่ชอบงานสังคม กำลังจะถึงแล้ว
ก็พี่นนท์น่ะสิเลิกงานช้ามากสาไปนั่งรอทั้งนาน”
วันนิสามองค้อนไปที่คนขับรถ ความเขินอายต่างๆแทบจะหายไปแล้ว
"ทีเมื่อก่อนมารอพี่ได้ทุกวันไม่เคยบ่นเลยนะ พอได้เป็นเจ้าของพี่ทั้งตัวและใจ
ก็ทำท่าจะทนไม่ได้แล้วหรอเราอ่ะ"
ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดี ขบขันหญิงสาวเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น
“พอล่ะ สาไม่พูดด้วยแล้ว”
วันนิสาเขินอายมองทอดสายตาไปทางอื่น คนข้างๆยังคงยิ้มกรุ่มกริ่ม
งานวิวาห์ ณ โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง
วันนิสาเดินจับมือดาริกาเข้ามาในงานพร้อมหมอนนท์พลันสายตาหญิงสาวไปสะดุดกับเจ้าบ่าวในชุดสูทสีขาว
‘หมอนเรศ’
“พี่..นนท์คะ เจ้าบ่าวรู้จักกับพี่ด้วยมั้ยคะ”
“ใช่จ้ะดา พี่กับหมอนเรศเรียนมาด้วยกัน ส่วนเจ้าสาวเพื่อนสมัยมัธยมของสาเค้า”
‘โลกมันช่างกลมซะเหลือเกิน เขาคงจำเธอไม่ได้หรอกวันนี้เธอแต่งหน้าแต่งตัวจัดมาก’
ดาริกาภาวนาในใจ!
“เข้าไปทักทายกันดีมั้ย แล้วค่อยเดินเข้าไปนั่งข้างใน ป่ะ”
“ดีเหมือนกันค่ะพี่นนท์ ไปกันจ้ะดา”
หมอนนท์ชวนสองสาวเดินไปทักทายและถ่ายรูปกับคู่บ่าวสาว ดาริกาได้แต่หลบหน้า
“เอ้ยย นนท์หวัดดี สบายดีมั้ยพาใครมาด้วยน่ะ คนใหนแฟนนาย”
นเรศทักทายทั้ง 3 คนที่เดินเข้ามาหา
“ทายสิวะคนใหน งานต่อไปนายต้องมางานชั้นแล้วนะ มาๆๆถ่ายรูปกัน สา น้องดามาเร็ว”
หมอนนท์เรียกสองสาว ดาริกาที่ยืนหลบหน้าหันไปหันมาอยู่ จนวันนิสานึกสงสัย
“มีอะไรรึเปล่าแก ชั้นเห็นแกแปลกๆทั้งแต่เดินเข้ามาแล้ว”
“มะ..ไม่มีอะไรแก ไปถ่ายรูปเถอะชั้นรอตรงนี้ดีกว่า”
“ไม่ได้!เสียมารยาทแย่เลย มาเถอะจะได้จบๆ”
ทั้งคู่ยืนกระซิบแผ่วเบากันกลัวคนอื่นได้ยิน
“คิม รบกวนแกหน่อยถ่ายรูปที ตากล้องเดินไปใหนแล้วไม่รู้”
คิมหันต์ที่นั่งหันหลังเซ็งๆอยู่ตั้งแต่แรก ลุกขึ้นมาหยิบกล้อง
พลัน!สายตาคิมหันต์ปะทะเข้ากับนัยน์ตาคู่งามของดาริกาที่กำลังเบิกกว้างด้วยความตื่นตะลึง
ไม่ต่างกัน!
“น้องดา….”คิมหันต์เรียกชื่อหญิงสาวอย่างแผ่วเบา
หัวใจเธอกระตุกวูบนึง ก่อนจะแสร้งทำเป็นเย็นชาไร้ความรู้สึกใดๆ
“เข้าไปข้างในกันเถอะค่ะ พี่นนท์ ยัยสา”
หญิงสาวเมินแสร้งไม่ได้ยิน..ไม่สนใจและแกล้งทำเป็นไม่รู้จักเขา
ก่อนจะรีบเดินจากไป โดยที่คนอื่นไม่ทันสังเกตุอะไร
คิมหันต์จ้องมองร่างบางระหงในชุดเดรสสีครีม เปิดไหล่ เธอดูอวบอิ่มมีน้ำมีนวลขึ้น
ใบหน้าสวยของเธอถูกบรรจงแต่งเติมด้วยเครื่องสำอาง ดูสวยสง่าราวนางพญา
ต่างกับเด็กสาวใสๆ บริสุทธิ์ผุดผ่องหน้าตาที่ไร้เครื่องสำอางคนเดิม
‘ผู้ชายที่มากับเธอเป็นอะไรกัน พ่อของเด็กคนนั้นหรือเปล่า’
ชายหนุ่มมานั่งไกล้ๆจ้องมองหญิงสาวไม่วางตา จนคนถูกมองรู้สึกอึดอัด นัยน์ตาสีนิลคู่นั้นช่างมีอำนาจ
กับความรู้สึกเธอเหลือเกิน
“สา..ดากลับก่อนนะ เป็นห่วงตาคินแล้ว ออกมานานเกินเดี๋ยวตาคินจะร้องหาแม่”
“ได้ๆแก นั่งมาสักพักแล้วนี่สาว่าจะกลับแล้วเหมือนกัน ขับรถดีๆนะ ถึงบ้านแล้วโทรมาด้วยล่ะ”
พูดเสร็จดาริกาก็ลุกเดินออกมา
หญิงสาวเดินลงมาที่ลานจอดรถ! อย่างรีบเร่ง
“จะรีบไปใหน ทำไมต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จักกันด้วย”
สายตาคมกริบดุดันที่มองมาทำให้เธฺอสะดุ้งวาบ ผงะออกอย่างไม่รู้ตัว
“ดาจะรีบกลับบ้านค่ะ พี่คิมจะมาหาเรื่องอะไรดาอีก”
"จะมาทวนความจำว่าเราเคยเป็นผัวเมียกันน่ะสิ ก็จำได้นี่นา เรียกชื่อถูกด้วยเมื่อกี้ในงานทำไมต้องแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก"
เสียงทุ้มของเขาที่เอ่ยออกมาแฝงความเคร่งขรึมสายตาคมกริบยังคงจ้องมองไปที่หญิงสาว
“จะต้องให้ดาอธิบายว่ารู้จักกันยังไงดีค่ะ ”เธอถามกลับอย่างฉุนเฉียว
“ไปกับพี่ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
ชายหนุ่มกระชากแขนหญิงสาวให้เดินตามไป หญิงสาวพยายามฝืนไม่เดินไปตามแรงจูงของเขา
“ปล่อยดา ดาจะกลับบ้าน ดาเป็นห่วงลูก”
เขาหยุดชะงัก
“ลูกที่ใหน ดาแต่งงานมีลูกแล้วหรอ? ”
“ค่ะ ดามีลูกแล้ว และลูกก็กำลังรอดาอยู่ที่บ้าน ปล่อยค่ะ”
“เราต้องคุยกันนะดา ไปกับพี่”
“พี่ยังเป็นคนเดิมเลยนะคะ ไม่ได้ดั่งใจก็ใช้กำลังเสมอ”
“แต่ทุกครั้งที่ใช้กำลัง เธอก็ชอบไม่ใช่หรอ”
“โทรไป โทรไปบอกที่บ้านว่าคืนนี้ไม่กลับ ไม่งั้นพี่จะตามดาไปถึงบ้าน”
เธอหยุดคิดอยู่ครู่นึง ก่อนจะเอ่ยตกลงปลงใจอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ชายหนุ่มพาหญิงสาวมาที่โรงแรมที่เขาพัก
“ดื่มอะไรก่อนมั้ย ”
เขาเอ่ยถามหญิงสาวที่นั่งก้มหน้างุด เอามือกอดอกพยายามไม่สบตาเขา
“พี่คิม จะพูดอะไรก็พูดมาค่ะ”
“จะรีบไปใหน คืนนี้เราจะอยู่ด้วยกันทั้งคืนอยู่แล้ว”
เขาจับจ้องไปที่ริมฝีปากของเธอ ขยับเขาไปไกล้ๆ
"อย่าค่ะพี่คิม อย่าทำอะไรไปมากกว่านี้ ถ้าคิดว่าดาแต่งงานแล้ว ทำไมไม่คิดว่ากำลังเป็นชู้กับเมียคนอื่น"
หญิงสาวเรียกสติของเขา ไม่อยากให้เขาก้าวล้ำเธอไปมากกว่านี้
“เดี๋ยวก็รู้ว่าใครกันแน่เป็นผัวตัวจริง”
ไม่รอช้าวงแขนของเราตวัดเข้ามากอดรัดร่างบาง
“พี่คิดถึงดาเหลือเกินรู้มั้ย….”น้ำเสียงทุ้มพร่าของเขาเอ่ยออกมาเบาๆข้างหูเธอ
อารมณ์ที่ซ่อนอยู่ถูกปลุกด้วยริมฝีปากร้อนรุ่มของเขา เธอก็อยากบอกเขาเหมือนกันว่าคิดถึงเขาเหลือเกิน
แต่ทว่าไม่อาจพูดออกไปได้ในตอนนี้ ยิ่งเธอรับตอบไม่ปฎิเสธใดๆเขาก็ยิ่งลุกล้ำมากขึ้น
มือของเขาค่อยๆถอดเสื้อของเธอออก จูบไล่มาตามเนื้อขาวนวล สัมผัสของเขาทำ
ให้เธอวูบวาบ เขาดันร่างของเธอให้นอนลงไป มือของเขาสอดเข้าไปปลดบราออก
เผยให้เห็นเต้างามอวบอิ่มที่เขาคุ้นเคย แต่คราวนี้ดูเหมือนว่ามันจะมีขนาดที่ใหญ่ขึ้น
เขาวางมือลงไปเคล้นคลึงหน้าอกงามบีบขยำเบาๆ
“ดาของพี่ยังสวยเหมือนเดิม…” เขาพรรณนา ขณะที่ร่างงามของหญิงสาวเอ่นขึ้นแบบไม่รู้ตัว
มือหนาของเขากอบกุมเต้างาม ดูดกลืนขบเม้มเบาๆอย่างหิวกระหาย หญิงสาวบิดร่างครวญครางอย่างแสนทรมาน
ปลายนิ้วของเขาค่อยสอดเขาไปที่ขอบกางเกงในของเธอ ก่อนจะรูดลงออกไปอย่างนุ่มนวล เธอขยับเอวเล็กน้อยเพื่อให้เขาถอดได้ถนัด ความเป็นหญิงอวบอิ่มของเธออวดสายตาชายหนุ่ม
ความรู้สึกหิวกระหายของคิมหันพุ่งพรวดออกมา คิมหันไม่รอช้าแยกขาของเธอ ปลายลิ้นร้อนของเขาตวัด
โลมเลีย ปากอิ่มเผลอร้องครวญครางออกมาด้วยความเสียวซ่าน
ร่างสูงใหญ่ของเขาเลื่อนขึ้นไปจูบที่ริมฝีปากบางเบา ก่อนขยับกายขึ้นทาบทับร่างบาง แยกขาเรียวออก
แทรกท่อนรักของเขาลงไป หญิงสาวตาเบิกโพรงด้วยความเจ็บ เพราะเธอแทบจะไม่ได้ร่วมรักมานานแล้ว
หญิงสาวจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของเขา
“ พี่รู้ว่าดาไม่เคยมีใคร พี่รู้….อย่าเกร็งนะครับที่รัก…"เสียงนุ่มหูของเขาปลอบประโลมเบาๆ
คิมหันต์เอาน้องชายของเขาแทรกเข้าไปสำเร็จ ร่างของเขาเริ่มขยับเป็นจังหวะ ริมฝีปากของเขาทาบทับ
ลงมาที่ริมฝีปากเพื่อให้เธอคลายความเกร็งลง เธอตั้งรับกับจังหวะรุกเขา เคลื่อนไหวไปมา ตอนนี้เหลือความรู้สึก
หวาบหวิว ร่างแกร่งของเขาถาโถมเข้ามาเร็ว และแรงขึ้นเรื่อยๆ ทั้งคู่สาดซัดความร้อนแรงใส่กัน จนร่างบางเกร็งกระตุกซบลงมาบนอกกว้างของเขา น้ำแห่งความสุขหลั่งรินทะลักเข้าไปในกายของเธอ
เขาดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมแขน โอบกอดเธออย่างหวงแหนและมีความสุข ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเขา
จะไม่วันเสียเธอไปอีก เขารักเธอ..ดาริกา
- ผู้เขียน
