ลูกใครกันนะ
1294 คำ
โรงพยาบาล!
วันนี้ ภัทรนนท์ หรือหมอนนท์ เข้ามาถึงห้องตรวจช้ากว่าปกติ เขาเดินเข้ามาเพื่อจะเข้าไปห้องตรวจคนไข้
พลันสายตาภายใต้กรอบแว่น เหลือบไปเห็น
หญิงสาวหน้าหมวยคนนึง กำลังทำลับๆล่ออยู่แถวหน้าห้องตรวจของเขา
‘วันนิสา’ นั่นเอง เขานึกจะอยากแกล้งเธอเล่นสักหน่อย
“อ่ะ แอ่ม แอ่มม สวัสดีครับ คุณ วัน นิ สา”
เขาย้ำชื่อหญิงสาวทีล่ะคำ
วันนิสาตกใจหันมาเจอ หมอนนท์ ยืนอยู่ข้างหลัง
“มาบ่อยเลยครับ สรุปป่วยเป็นอะไรครับ”
หมอนนท์ยืนกอดอกจ้องหน้าวันนิสาเขม็ง
“ ป่ะ..ป่าว ค่ะ อ้อออ ป่วยค่ะ”
หน้าหมวยยิ้มตาหยี ลูบท้ายทอยแก้เขิน
“ป่วยเป็นอะไรครับ ให้ผมตรวจให้อีกทีมั้ย ป่ะ”
หมอนนท์ทำท่าจะจูงหญิงสาวเข้าห้องตรวจ
“เอ่ออ มะ ม่ะเป็นไรคะ เอ่ออ ป่ะไปก่อนนะคะ”
พูดเสร็จหญิงสาวก็รีบสาวเท้าออกไปทันที
หมอนนท์หัวเราะตามหลังหญิงสาวไป
‘อื้ออ จะหัวเราะยัยนั่นทำไม โครตน่ารำคาญจะตาย
ผู้หญิงอร้ายยย เทียวมาโรงพยาบาลได้ทุกวัน ทั้งๆที่ไม่ได้เป็นอะไร’
แต่ถึงกระนั้น เขาก็เผลอยิ้มออกมาอยู่ดี
‘ยัยซาลาเปาเอ้ยยย’
‘โอ้ยยเกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ยัยสา เกือบโดนจับได้แล้วแต่คนบ้าอะไร หล่อชะมัด!’
หญิงสาวใจสั่นหวั่นไหวเมื่อถึงหน้าหล่อๆใสๆของ
‘หมอนนท์’
“อะไรนะคะหมอนนท์ ยัยสาไปหาหมออีกแล้วหรอคะ คิกคิก”
ดาริกาคุยโทรศัพท์กับหมอนนท์เรื่องวันนิสา
“ ครับ จะลากเข้ามาตรวจซะหน่อยรีบเผ่นหนีไปเลย”
“ ยัยสารุกหนักขนาดนี้พี่หมอเราจะใจอ่อนมั้ยนร้า”
“ทำเป็นพูดไป เราน่ะ ใครจะชอบยัยซาลาเปานั้น ยิ้มทีนึงแก้มยิ่งกว่าซาลาเปา”
“แน่ะ แอบมองแก้มด้วยนะนั่น นี่ขนาดบอกว่าไม่ได้อยู่ในสายตานะคะ”
ดาริกาเหย้าแหย่ หยอกเอินหมอนนท์ไม่หยุด รู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขที่รู้ว่าชายหนุ่มแอบสนใจวันนิสาเพื่อนเธอแบบไม่รู้ตัว
‘ไม่มีใครเหมาะสมเท่ากับคู่นี้อีกแล้ว’เธอยิ้มอย่างอิ่มเอมใจหลังจากวางสายหมอนนท์
1เดือนต่อมา
ดาริกาคลอดลูกออกมาเป็นผู้ชาย อ้วนท้วนสมบูรณ์ แข็งแรงทุกอย่าง ทุกคนแห่กันมารับขวัญหลานชาย
วันนิสาก็อีกคนวันนี้มาคลุกอยู่แต่กับหนูน้อยไม่ยอมกลับ
“สาจ๋า เธอมาหาตาคิน หรือมารอใครกันแน่จ้ะ”
วันนิสายิ้มเขินหน้าแดงที่เพื่อนรู้ทัน
“วันนี้เค้าไม่มาหรอแก”
“เขาใหนนร้าาา ออ พี่หมอหรอ เห็นบอกว่ามาพร้อมพี่รุจน่ะ นี่จีบกันไปถึงใหน ป่านนี้ยังไม่ได้คุยกันเลยห๊า”
ดาริกาหยอกล้อวันนิสาไม่หยุด
“พูดก็พูดตาคินนี่หน้าไม่เหมือนแกเลยอ่ะ จมูกโด่งตาตี๋แบบนี้ ไม่ใช่แกเลยจริงๆ”
ดาริกายิ้มออกมาก่อนจะตอบอย่างเต็มใจ
“ก็คงจะเหมือนพ่อเค้าน่ะสิ เหมือนยังกะแกะออกมา”
“แก… ชั้นขอโทษนะที่พูดถึงพ่อตาหนู”
วันนิสารีบขอโทษเพื่อนรักเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดเรื่องที่ไม่ควรพูดออกไป
“ไม่เป็นไรเลยแก..นี่ชั้นก็ให้ตาหนูใช้นามสกุลเค้าน่ะแหละ ความจริงก็คือความจริง ชั้นไม่อยากทำอะไรที่ต้องฝืนความจริง ปิดบังคนนั้นคนนี้ สักวันพอเขารู้ความจริงก็ต้องมานั่งอธิบายอีก”
“แล้วแกไม่คิดจะบอกคุณคิมเค้าหน่อยหรอ?”
ดาริกาส่ายหน้า
“ไม่อ่ะแก พอบอกเดี๋ยวก็เกิดปัญหาตามมาอีก ชั้นเหนื่อยที่ต้องมานั่งทะเลาะกัน ตราบใดที่คุณคิมหันต์ยังไม่หายแค้น หรือปลงได้ ชั้นก็อยากอยู่แบบนี้มากกว่า แต่ไม่ได้หมายความว่าเราจะไม่รักกันชั้นยังรักและเห็นเค้าเป็นพ่อของลูกเหมือนเดิม”
ดาริกาอธิบายให้วันนิสาฟัง เพราะเธอไม่ค่อยได้
พูดเรื่องนี้กับใครเลย ทุกคนกลัวจะกระทบใจเธอ
แต่จริงๆแล้วเธอเข้มแข็งมาก
“แกนี่เป็นคนดีจริงๆเลยดา ยังรอเค้าอยู่ใช่มั้ย”
ดาริกาพยักหน้า น้ำตาใสๆไหลออกมาแบบไม่รู้ตัววันนิสาดึงเพื่อนมากอดปลอบใจเบาๆ
“ไม่เป็นไรนะแก ไม่เป็นไร ชั้นอยู่ข้างแกเสมอ รอเป็นเพื่อนแกโอเคมั้ย”
“ได้นะ รอได้ แต่ไม่ได้หมายความว่าแกจะโสดรอกับชั้นนะ เพราะชั้นคงไม่ยอม”
ทั้งคู่หัวเราะออกมาพร้อมกันทั้งน้ำตา เพราะเมื่อกี้ยังดราม่ากันอยู่เลย
4ปีผ่านไป
หญิงสาวในชุดเดรสสีครีม สวมทับด้วยเบลล์เซอร์สีน้ำตาล กำลังง่วนอยู่กับเอกสารในห้องทำงาน
ก๊อก ก๊อก ก๊อก!
พลั่ก!
เสียงเปิดประตูเข้ามา
“ว่าไงจ้ะ ท่านรองประธาน เที่ยงแล้วไปกินข้าวกันมั้ย”
วรุจรีบมาตามน้องสาวเพราะเห็นว่าเที่ยงแล้วเธอยังไม่ออกไป
“ไปเลยค่ะพี่รุจ ดารีบเครียงานให้เสร็จก่อน เพราะเดี๋ยว
จะรีบไปรับตาคินที่โรงเรียน”
วรุจพยักหน้ารับทราบ
“โอเค พี่ลืมไปว่าเราต้องไปรับนายคีรินที่โรงเรียน เออ! เกือบลืมไปพรุ่งนี้เราไปงานแต่งลูกค้าแทนพี่ด้วยนะ พี่จะไปต้องดูงานที่เวียดนาม 2-3วัน”
“อืมมมม โอเคได้ค่ะ เดี๋ยวจะชวนยัยสาไปเป็นเพื่อน”
“พี่ไปก่อนนะ บาย”
“ค่าาาา”
หญิงสาวเงยหน้ายิ้มให้พี่ชาย ก่อนจะก้มลง ตรวจ
เอกสารเสนอเซ็นต่อไป
โรงเรียนอนุบาล
“แม่ค้าบบบบ ทำไมวันนี้มารับคินช้าจังเลย คินอยากกินไอศกรีมรสสตอรี่เบอรี่จะแย่แล้วค้าบบ”
เด็กชายตัวอ้วนกลม แก้มยุ้ย ผิวขาวนุ่มนิ่ม ยืนบ่นอุบอิบทำ
หน้างอ เมื่อเจอหน้าผู้เป็นแม่
“แม่มาช้า 10 นาทีเองนะครับคุณคิน คุณจะบ่นอะไรมากมายนี่ กินแต่ไอศกรีม ดูตัวสิ อ้วนไปหมดแล้วหมดหล่อ จีบสาวไม่ได้ แม่ไม่รู้ด้วย”
หญิงสาวยิกแก้มยุ้ยๆที่ยืนมองผู้เป็นแม่ตาปริบๆ เมื่อโดนบ่นกลับ
“ไปกันจ้าาา อยากกินไอติมไม่ใช่หรอ”
“แม่ใจดีที่สุดเลยค้าบบบ”
ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง
“ มีอะไรน้ำผึ้ง”
น้ำผึ้งหยุดเดินเมื่อสายตาเหลือบไปเห็นดาริกาในร้าน
ไอศกรีมกับเด็กชายตัวอ้วนจ่ำหม่ำ
“ออออ เหมือนจะเห็นคนรู้จักน่ะแก ขอเดินเข้าไปดูแป่บ”
น้ำผึ้งเดินเข้าไปไกล้ๆ แต่ไม่ไกล้มาก หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาแอบถ่ายรูปดาริกากับเด็กน้อยส่งไปให้คิมหันต์ดูเธอไม่กล้าเข้าไปทัก เพราะกลัวอีกฝ่ายจะเดินหนีไป
“ไปกันได้แล้วน้ำผึ้ง เดี๋ยวเข้างานสาย”
เพื่อนน้ำผึ้งรีบมาลากเธอเดินออกไป
คิมหันต์เห็นรูปในแชทที่น้ำผึ้งส่งมา พลันครุ่นคิดในใจเด็กน้อยคนนี้ลูกใครกันนะ นี่เธอแต่งงานมีลูกแล้วหรอ
ตี้ด! ตี้ด!ตี้ด!
เสียงโทรศัพท์มือถือของชายหนุ่มดังขึ้น
“ว่าไงนเรศ”
“งานแต่งพรุ่งนี้ นายเตรียมตัวรึยัง ถ้าไม่มากันโกรธจริงๆนะเว้ยย”
นเรศขู่คิมหันต์เพราะ3-4ปีมานี้คิมหันต์หายหน้าหายตาไปนานมาก
“กำลังจะไป ไม่พลาดหรอกน่า”
พอวางสายจากนเรศคิมหันต์ก็เตรียมตัวไปงานแต่ง
เพื่อนที่กรุงเทพ ในใจก็ได้แต่ครุ่นคิดถึงรูปดาริกากับ
เด็กน้อยน่ารักคนนั้น
‘ลูกใครกันนะ’
- ผู้เขียน
