"กลับกันเลยไหม" เสียงกันต์ถามขึ้น เพื่อนทุกคนจึงพยักหน้าตอบกลับอย่างเห็นด้วย ก่อนที่พวกเราจะพากันเดินออกไปจากร้านตรงไปยังรถที่ต่างจอดกันอยู่
"เดินทางปลอดภัยนะเว้ยภูมิ" ฉันหันไปเอ่ยบอกภูมิ มันก็พยักหน้าตอบกลับ เพราะพรุ่งนี้มันมีบินไปภูเก็ต โดยหลังจากที่ทุกคนแยกย้ายกัน กันต์ก็หันมาเอ่ยถามฉัน
"กลับยังไง"
"ไปส่งหน่อย" ฉันไม่อ้อมค้อมหรือคิดเกรงใจอะไรอีก ตอนนี้ขาฉันยังไม่หายดีขนาดที่พาตัวเองไปลำบากได้ ถ้าได้กันต์ไปส่ง มันก็สบายกว่านั่งรถกลับเอง
"หึ ขึ้นรถดิ" สิ้นเสียงกันต์บอก ฉันก็ยิ้มออกมาด้วยความอารมณ์ดีเดินขึ้นรถเพื่อนไป โดยที่ก็พอจะรับรู้ได้ถึงสายตาคมจากคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนะ ใช่...มีอยู่คนเดียวนั่นแหละ ไม่รู้จะมองอะไรนัก
"ช่วงนี้มันแปลก ๆ นะ"
"ฮะ?" ฉันหันถามกันต์สีหน้างุนงง
"ไอ้แพทน่ะ"
"ทำไมอะ"
"มันดูหงุดหงิดง่าย..."
"...แล้วก็ชอบจ้องมึง" ฉันชะงักไปในทันทีที่กันต์พูดจบ ก่อนจะทำราวกั
