ใต้ปีกมังกร

00.30 น. ปี๊ดๆ! เอี๊ยด! ปัง! เสียงสัญญาณไซเรนดังขึ้นทั่วท้องถนนในยามค่ำคืน เป็นการบอกผู้ใช้รถบนท้องถนนให้ทราบ ว่าภายในรถฉุกเฉินมีผู้บาดเจ็บ รถที่จอดขวางติดสัญญาณจราจรสีแดง รวมไปถึงรถที่กำลังแล่นอยู่บนท้องถนน ต่างพากันหลบเปิดทางให้รถฉุกเฉินของโรงพยาบาล นำตัวผู้บาดเจ็บไปส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา ร่างของหญิงสูงวัย ถูกเข็นเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่รถมาถึงโรงพยาบาล ตามเนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดเป็นคราบเกรอะกรัง บนใบหน้ามีเครื่องช่วยหายใจสวมใส่ เพื่อยื้อชีวิตคนไข้ ก่อนที่บานประตูห้องฉุกเฉินจะถูกปิดลง ชายหนุ่มวัยยี่สิบปี สวมกางเกงยีนขาดกับเสื้อยืดสีดำตัวเก่ง สวมทับด้วยเสื้อกั๊กสีส้ม ที่มีหมายเลขสกรีนอยู่ด้านหลัง มีตัวหนังสือบอกเขตพื้นที่ตัวเองประจำอยู่ เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ด้วยความร้อนรนเป็นกระวนกระวาย “ปิง! แม่พี่เป็นยังไงบ้าง” เสียงเรียกด้วยความร้อนใจเป็นห่วง ดังขึ้นจากประตูทางเข้า พร้อมกับร่างของหญิงสาว ที่วิ่งกระหืดกระหอบหน้าตาซีดเผือดไร้เลือดฝาด เข้ามาหาเจ้าของชื่อ ปิงที่เดินเป็นหนูติดจั่นอยู่หน้าห้องฉุกเฉินรีบหันไปมอง “พี่พิมพ์!! แม่พี่ แม่พี่ อยู่ข้างใน ยังไม่ออกมาเลย” เอ่ยตอบกลับร้อนรนร้อนใจไม่แพ้หญิงสาว ชี้นิ้วไปยังห้องฉุกเฉินที่อยู่ด้านหลัง “เข้าไปนานหรือยัง แล้วหมอว่ายังไงบ้าง” หัวใจดวงน้อยเต้นระส่ำด้วยความกลัว ที่เข้ามาเกาะกุมหัวใจ ตั้งแต่ปิงโทรบอกว่าผู้เป็นแม่ถูกรถชน “เพิ่งเข้าไปก่อนที่พี่จะมานี่เอง” “แล้วแม่ถูกรถชนได้ยังไง” น้ำเสียงเริ่มสั่นเครือ พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาในเวลานี้ ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้คนอื่นได้เห็น แม้คนอื่นที่ว่า จะมีเพียงเพื่อนบ้านรุ่นน้องคนสนิท จนเกือบจะเป็นน้องชายแท้ๆ ที่คลานตามกันออกมาอย่างปิงก็เถอะ “คือแม่พี่กำลังจะข้ามถนน แต่อยู่ๆ ก็มีรถโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ชนป้าเพียงเข้าเต็มๆ จนป้าเพียงตัวลอยกระแทกกับพื้น ส่วนไอ้รถเวรคันนั้น พอชนเสร็จก็ขับหนีไปเลยพี่” คนฟังแทบจะทรุดลงกองกับพื้น แข่งขาอ่อนแรงยืนแทบไม่ไหว ปิงจึงรีบเข้ามาประคองพี่สาวต่างสายเลือดไว้ “พี่พิมพ์! มานั่งก่อนพี่” “ปิง พี่กลัว พี่ไม่น่าให้แม่ไปขายเลย หรือไม่พี่ก็น่าจะไปกับแม่ด้วย ถ้าพี่ไปเรื่องแบบนี้มันคงไม่เกิดขึ้น แม่ก็คงไม่ต้องถูกรถชนแบบนี้” พริมาพร่ำโทษตัวเองด้วยความรู้สึกผิด ยกมือขึ้นปิดหน้าเมื่อน้ำตาที่พยายามกลั้นไว้ไหลออกมา อย่างไม่อาจห้ามได้อีกต่อไป หากวันนี้เธอไม่ปล่อยให้ผู้เป็นแม่ออกไปขายของเพียงลำพัง เรื่องทุกอย่างก็คงไม่เกิดขึ้น แม่ของเธอก็คงไม่ต้องมาพบเจอกับเหตุการณ์เลวร้ายเช่นนี้ พริมา กันตา หรือ พิมพ์ หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี อาศัยอยู่กับมารดาเพียงสองคน ในชุมชนแออัดแห่งหนึ่งของเมืองหลวง ที่แทบจะใช้หลังคาและฝาผนังบ้านอันเดียวกัน บิดาเสียชีวิตตั้งแต่หญิงสาวยังเป็นเด็ก มีมารดาเพียงคนเดียวที่เลี้ยงดูหญิงสาวมา ด้วยอาชีพขายข้าวเหนียวหมูปิ้งในตอนเช้าตามสะพานลอย ส่วนตอนเย็นก็ออกไปขายยำหน้าร้านสะดวกซื้อ ที่อยู่หน้าปากซอยเป็นการเลี้ยงปากเลี้ยงท้อง ส่วนพริมาก็ต้องออกไปทำงาน ที่สถานบันเทิงในยามค่ำคืน เพื่อช่วยมารดาหารายได้อีกทาง ชีวิตของสองแม่ลูกอยู่อย่างปากกัดตีนถีบ หาเช้ากินค่ำไม่ได้มีเงินทองมากมายนัก “พี่พิมพ์ มันไม่ใช่ความผิดของพี่ พี่อย่าโทษตัวเองเลยนะ พี่ก็ต้องไปทำงานเหมือนกัน ถ้ามันจะผิด ก็ผิดที่ไอ้ชั่วที่ขับรถคันนั้นแหละ” “แต่ถ้าพี่อยู่ด้วย แม่ก็คง.... คุณหมอ แม่เป็นยังไงบ้างคะ” พริมารีบปรี่ไปยังหน้าห้องฉุกเฉิน เอ่ยถามแพทย์ที่เปิดประตูออกมา หัวใจของหญิงสาวเต้นแรงระส่ำ ยิ่งเห็นสีหน้าของแพทย์ที่มองมายังเธอเต็มไปด้วยความกังวล พริมาก็ยิ่งใจไม่ดี หัวใจของหญิงสาววูบโหวงแปลกๆ “ตอนนี้ร่างกายของคนไข้ ได้รับบาดเจ็บหลายจุด ทั้งภายนอกและภายใน เนื่องจากคนไข้ได้รับแรงกระแทกอย่างรุนแรง ทำให้กระดูกซี่โครงหักเสียบทะลุปอด อีกทั้งยังมีเลือดออกในสมอง ทางเราต้องทำการผ่าตัดเป็นการด่วน เพื่อช่วยชีวิตคนไข้ ...” พริมาแทบล้มทั้งยืน สมองเหมือนกับหยุดสั่งการไม่รับรู้อะไร เหมือนดั่งมีของหนักร่วงกระแทกบนศีรษะ ไม่รับรู้ด้วยซ้ำว่าหลังจากนั้น แพทย์พูดอะไรออกมาบ้าง รู้แต่เพียงว่าหัวใจของเธอกำลังจะหยุดเต้นลงดื้อๆ ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ แม่คือโลกทั้งใบของเธอ แม่คือชีวิตของเธอ แม่คือลมหายใจของเธอ สิ่งที่เธอได้ยินมันโหดร้ายเกินไป เหมือนสายฟ้าฟาดลงมากลางหัวใจ เกือบจะตัดขั้วหัวใจของเธอด้วยซ้ำ