ใต้ปีกมังกร

ตัดสินใจครั้งยิ่งใหญ่

หนทางที่เห็นเบื้องหน้าช่างมืดมนไร้แสงสว่าง มีเพียงความอ้างว้าง เหน็บหนาว เดียวดายไร้ที่พึ่งพิง หันมองไปทางไหน ก็ไม่เห็นหนทางใดที่จะหาเงินมากมาย มารักษามารดาผู้ให้กำเนิด มีเพียงหนึ่งหนทางที่มองเห็น ซึ่งแลกมาด้วยความอดสู น่าสมเพชเวทนา ทว่าพริมากลับไม่มีทางเลือกใดที่ดีกว่านี้

“ถ้าพิมพ์ตัดสินใจมาดีแล้ว พี่ก็จะหาลูกค้าให้”

ประโยคของเจ้าของสถานบันเทิง ที่พริมาทำงานอยู่เอ่ยแจ้ง หลังจากหญิงสาวบากหน้าไปขอความช่วยเหลือ ให้เจ้าของร้านช่วยหาลูกค้ากระเป๋าหนัก ยอมจ่ายค่าตัวให้เธอกับการ...

ขายศักดิ์ศรี

พริมาเดินใจลอยตามทางเท้า เหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก ใบหน้าที่ปราศจากเครื่องสำอางเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ที่เจ้าตัวไม่คิดจะเช็ดมันทิ้งเสียสักนิด หลังจากออกมาจากการเข้าไปคุยกับเจ้าของร้าน

ไม่มีแม้แต่เสียงสะอื้น ที่เล็ดลอดออกมา แม้ใจจะเจ็บปวดสักเพียงไหนก็ตาม แต่คนจนอย่างเธอมีทางเลือกไม่มากนักหรอก เพื่อแลกกับเศษเงินของคนรวย

วินาทีนี้พริมายอมทำทุกอย่าง เพื่อช่วยชีวิตมารดา ขอแค่มารดามีชีวิตอยู่กับเธอต่อ ต่อให้เธอต้องทำมากกว่านี้เธอก็ยอม

เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือรุ่นเก่า ดึงสติของหญิงสาวให้กลับมา ควานหาโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า ด้วยหัวใจเต้นแรงระส่ำ เมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ที่แสดงอยู่บนหน้าจอ

“สวัสดีค่ะ...ใช่ค่ะ ฉันเป็นลูกสาว อะไรนะคะ!! ได้ค่ะ จะรีบไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ” หัวใจร่วงลงไปอยู่แทบเท้า ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาซีดเผือดราวกับกระดาษ

เมื่อได้ยินสิ่งที่ทางโรงพยาบาลแจ้ง น้ำตาที่เหือดแห้งไหลออกมาอีกครั้ง ความตายและการสูญเสียอยู่รอบตัวเธอทุกวินาที

คนไข้หัวใจหยุดเต้น....

พริมาอยู่ในชุดปลอดเชื้อของทางโรงพยาบาล ยืนมองมารดาที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ผ่านกระจกในห้องไอซียู ศีรษะเต็มไปด้วยผ้าพันแผล

มือที่เคยลูบศีรษะเธอ มือที่คอยหยิบนั่นหยิบนี่ให้เธอทาน ตอนนี้เต็มไปด้วยสายน้ำเกลือและสายเลือด

ใบหน้าที่เคยสดใสเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้จะเหนื่อยสักแค่ไหน ตอนนี้บวมเป่งจากการผ่าตัดสมอง

ปากที่เคยพูดคุยสนทนากับเธอทุกวัน ยิ้มให้เธอตั้งแต่เด็กจนโต ตอนนี้มีท่อช่วยหายใจสวมใส่

เส้นกราฟที่แสดงอยู่บนหน้าจอขึ้นลง เป็นสัญญาณบ่งบอก ว่าแม่ของเธอยังอยู่กับเธอไม่ไปไหน

ขอบคุณสวรรค์ ที่ยังสงสารและเห็นใจเธอ ขอบคุณที่ยังเมตตาให้แม่ได้อยู่กับเธอต่อ

เสียงเพลงจังหวะเร้าใจ ในท่วงทำนองสนุกสนาน ที่นิยมเปิดในสถานบันเทิง ดังกึกก้องไปทั่วทุกบริเวณของร้าน

ยกเว้นบริเวณชั้นสองของร้าน ที่เป็นห้องกระจกเก็บเสียง สำหรับลูกค้าวีไอพีที่ต้องการความเป็นส่วนตัว แต่ก็ยังสามารถมองเห็นบรรยากาศด้านล่าง ที่มีนักท่องราตรีทั้งหญิงและชายเข้ามาหาความสุขให้ตัวเอง

ภายในห้องกระจกวีไอพี ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่นั่งอยู่บนโซฟา เรียวขาแกร่งยกขึ้นไขว่ห้าง ข้างกายมีสาวสวยหุ่นเซ็กซี่ อยู่ในชุดนุ่งน้อยห่มน้อย คอยปรนนิบัติขนาบทั้งซ้ายและขวา มือหนามีแก้วบรั่นดีถืออยู่

เบญจมิน บารอน นักธุรกิจหนุ่ม ที่ทรงอิทธิพลลำดับต้นๆ ของประเทศอิตาลี วัยสามสิบสามปี หนุ่มลูกครึ่งไทยอิตาลี

เจ้าของธุรกิจเดินเรือที่ใหญ่ติดอันดับหนึ่งในห้าของโลก และกำลังขยายธุรกิจไปอีกยังหลายประเทศทั่วทุกมุมโลก อีกทั้งยังมีธุรกิจอื่นอีกมากมายหลายธุรกิจ ทั้งขาวและเทาเป็นที่รู้จักกันดีในชื่อ เจ้าพ่อแห่งท้องทะเล

“คุณครับมังกร เรื่องที่ผมขอความช่วยเหลือไป คุณมังกรโอเคใช่ไหม” อาทิตย์เจ้าของสถานบันเทิง เอ่ยถามลูกค้าเจ้าประจำกระเป๋าหนัก

ที่หากเบญจมินกลับมาที่ประเทศไทยเมื่อไหร่ ก็จะแวะเวียนมาใช้บริการที่ร้านเป็นประจำ อาทิตย์จึงคิดว่าผู้ชายคนนี้แหละ ที่จะสามารถสู้ราคาที่ตนเสนอไปได้ เพราะเรื่องเงินไม่ใช่ปัญหาสำหรับเบญจมิน

“มีอะไรดี ถึงทำให้ผมต้องจ่ายแพงขนาดนั้น ตัวท็อปในร้านคุณ ราคาถูกกว่านี้นะ” เบญจมินเอ่ยถามด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก

“ผมทราบดีครับ แต่เด็กคนนี้น่าสงสารมากครับ และยังเป็นเด็กดีด้วย ที่สำคัญยังไม่เคยมีใครมาก่อน” เบญจมินส่งแก้วให้ผู้หญิงที่นั่งข้างกัน จ้องหน้าอาทิตย์ด้วยสายตาเฉยชา จนอาทิตย์เริ่มทำตัวไม่ถูก คิดว่างานนี้เขาคงชวดแน่

“แต่ถ้าคุณมังกรไม่สะดวก...”

“นัดเวลามาแล้วกัน แต่แน่ใจใช่ไหมว่าหน้าตาโอเค” อาทิตย์ยิ้มร่าโล่งใจไปมากโข

“แน่ใจครับ รับรองว่าคุณมังกรจะต้องชอบ” เห็นคนตรงหน้านำเสนอด้วยความมั่นใจ เบญจมินก็ไม่คิดจะซักไซ้ต่อ จับมือของสองสาวที่กำลังป้วนเปี้ยนอยู่บริเวณเป้ากางเกงของตัวเองออก ลุกขึ้นยืนจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง

“คุณมังกรจะกลับแล้วเหรอครับ”

“อืม...ไมเคิลเคลียร์ด้วย”

ไมเคิลลูกน้องคนสนิทพ่วงตำแหน่งเลขาพยักหน้ารับ พร้อมทั้งเปิดประตูห้องให้เจ้านาย และเดินตามไปเคลียร์ค่าใช้จ่าย

บริเวณด้านล่างด้านหลังเคาน์เตอร์บาร์ บาเทนเดอร์สาวสวยสุดฮอตของร้าน ที่มักจะยิ้มแย้มชวนลูกค้าสนทนาในทุกวัน ทว่าวันนี้กลับเงียบซึม ใบหน้าเศร้าหมอง จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“พิมพ์ไหวหรือเปล่า ไปล้างหน้าล้างตาก่อนไหม ชงผิดชงถูกหมดแล้วเนี่ย” โอ บาร์เทนเดอร์หนุ่มรุ่นพี่เอ่ยขึ้น หลังจากที่ปล่อยให้พริมาชงเครื่องดื่มให้ลูกค้า จนถูกลูกค้าบอกว่ารสชาติเพี้ยน

“พิมพ์ขอโทษนะพี่โอ งั้นพิมพ์ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” พริมาขอโทษขอโพย เพื่อนรวมอาชีพอย่างสำนึกผิด ในการทำงานผิดพลาดของตัว เดินไปยังห้องน้ำของพนักงาน ที่อยู่บริเวณหลังร้าน

ในระหว่างทางก็ล้วงโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงขึ้นดู เผื่อมีสายจากทางโรงพยาบาลโทรหา และจังหวะที่พริมากำลังก้มดูโทรศัพท์อยู่นั้น ร่างบางก็ชนเข้ากับของแข็งบางอย่างดังปัก จนหญิงสาวแทบล้มก้นจ้ำเบ้า หากไม่ได้วงแขนของคนที่ชนคว้าเอวเธอไว้ได้ทัน

“โอ๊ย!...ขะ ขอโทษค่ะ” เอ่ยขอโทษขอโพย ยกมือไหว้คนที่ตัวเองเดินชนเป็นการใหญ่ อีกทั้งรู้สึกขอบคุณในใจ ที่เขาไม่ปล่อยให้เธอล้มก้นกระแทกพื้น

เบญจมินไม่ได้เอ่ยอะไรตอบกลับ แต่เลือกที่จะมองผู้หญิงตรงหน้า สายตาคมดุจเหยี่ยวพินิจมองใบหน้าขาวเนียนรูปไข่ ดวงตากลมโตที่มองมายังตน จมูกได้รูปสวยเชิดรั้น ริมฝีปากอิ่มที่เผยอขึ้น

ผู้หญิงตรงหน้าสามารถใช้คำว่าสวยได้แบบไม่ต้องคิด อีกอย่างเบญจมินรู้สึก...

ถูกใจ และ อยากได้

ส่วนพริมา เมื่อเห็นอีกคนไม่เอ่ยอะไรตอบกลับมา เอาแต่มองจ้องหน้าเธออยู่แบบนี้ ก็เริ่มทำตัวไม่ถูก อีกทั้งเมื่อได้พินิจคนที่เธอเดินชน หัวใจดวงน้อยก็ไม่รู้เป็นอะไร ถึงได้เต้นแรงระส่ำขนาดนี้

จะว่าเพราะใบหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มก็คงไม่ใช่ ในเมื่อเธอก็เจอคนหล่ออยู่บ่อยครั้ง หัวใจก็ไม่เห็นจะเต้นแรงเช่นนี้เลยสักครั้ง

หรืออาจจะเป็นเพราะดวงตาสีเทาอมฟ้าคู่นั้น เหมือนมีแรงดึงดูดบางอย่าง ที่ทำให้พริมาไม่สามารถละสายตาไปจากใบหน้าคมคายหล่อเหลา แต่กลับแฝงไปด้วยพลังอำนาจบางอย่าง อยู่ในแววตาคมคู่นั้น

“ฉัน ฉันขอโทษ...”

“มีอะไรหรือเปล่าครับนาย” ไมเคิลที่เคลียร์ค่าใช้จ่ายเสร็จเรียบร้อย เดินออกมาเห็นเจ้านายกำลังยืนมองหญิงสาวตรงหน้าไม่วางตาก็รีบเอ่ยถาม

เบญจมินยกมือขึ้นโบกเป็นเชิงบอกว่าไม่มีอะไร จากนั้นจึงเดินออกจากตรงนั้นมา ไมเคิลหันมามองผู้หญิงตรงหน้าอีกครั้ง โดยไร้การสนทนาก่อนจะรีบเดินตามเจ้านายไป

ทิ้งพริมาให้มองตามคนทั้งสองไปด้วยความสงสัย ใคร่อยากรู้ว่าผู้ชายคนนั้นเป็นใคร คนสำคัญหรืออย่างไร เหตุใดถึงสามารถเข้าออกทางประตูหลังร้านได้

ส่วนเบญจมินเมื่อเข้ามานั่งในรถ ชายหนุ่มยอมรับ ว่าไม่สามารถสลัดใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นออกไปจากสมองได้เลย

โดยเฉพาะดวงตาคู่นั้นของหญิงสาว ช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทำให้หัวใจที่เต้นในจังหวะปกติมานานเกือบสิบปีสั่นไหวขึ้นมาได้

ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอเป็นใคร