ตอนที่ 3.ทุกคนพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ ไม่มีใครแพ้ตลอดเวลา
1487 คำ
“ไม่สิ เธอไม่พอใจเรื่องผมกับคุณภัคเหรอดา ผมอธิบายให้ฟังแล้วนี่ อย่างี่เง่าสิดา แค่นี้ผมก็เหนื่อยจะแย่แล้วนะ” ชวกรแสร้งโวยวายกลบเกลื่อนความตกใจ
“ฉันเข้าใจค่ะ แต่ฉันก็มีเหตุผลของฉันค่ะคุณชน”
“เหตุผลงี่เง่าของผู้หญิงสินะ ไม่เข้าใจเหรอดา ผมไม่ได้รักคุณภัค ผมรักเธอนะ” ชวกรโวยเสียงแหลม เขาเคยทำแบบนี้แล้วณดาถึงยอมฟัง หลายครั้งที่มีเรื่องทะเลาะกัน และจบด้วยการเกลี้ยกล่อมเธอไว้ได้
“ค่ะ ฉันรู้แล้ว แต่ฉันก็จำเป็นต้องไป”
ชวกรมองหน้าสบตาณดา “โว้ย!! คุณกำลังจะทิ้งผมเหรอดา ตอนนี้ผมไม่มีคนที่ไว้ใจได้เลยนะ” ชวกรพยายามวิงวอน
“ขาดฉันสักคน ชีวิตคุณก็ยังไปต่อได้ค่ะ เชื่อฉันสิ”
ณดาตอบแบบไร้ความรู้สึก เธอเพิ่งรู้สึกว่าตนเองน่าสมเพชแค่ไหนที่ยอมเชื่อฟังชวกรมาตลอดหลายปี ความเห็นแก่ตัวของเขามีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เธอเชื่อคำลวงพวกนี้ได้ยังไง เพราะเมื่อเธอตั้งสติได้ เธอถึงได้เพิ่งเข้าใจ สายตาแปลกๆ ของคนรอบตัว
“เธอจะเสียใจดา ที่เธอไปจากผมวันนี้” ชวกรพึมพำบอก
“ค่ะ ฉันเสียใจ” ณดาตอบเสียงแหบ เธอเสียใจที่ควรไปจากเขาเร็วกว่านี้
ตอนที่ 3.ทุกคนพร้อมที่จะเริ่มต้นใหม่ ไม่มีใครแพ้ตลอดเวลา
“แน่ใจนะว่าจะไม่เสียใจทีหลัง?” ธีรยาถามเสียงแผ่วๆ หลังรอให้ณดาทำใจอยู่หลายนาที
“ไม่ แกก็รู้นี่รยา ฉันไม่เคยเปลี่ยนใจหากตัดสินใจไปแล้ว”
“ฉันรู้ว่าเพื่อนคนนี้ของฉันเก่ง แกไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันนะ แกไม่ได้ตัวคนเดียวอีกต่อไปแล้ว”
ณดาก้มหน้า เธอทบทวนซ้ำอีกครั้ง ตอนที่เงยหน้ายิ้มแฉ่งนั่น ธีรยาถึงกับพ่นลมหายใจแรงๆ เธอรั้งณดาไว้ไม่อยู่แล้ว
“ไม่รยา ฉันอยู่ที่นี่ไม่ได้”
“ยัยดา!!”
“ว่างๆ แวะไปหาได้นะ คงใช้เวลาสักสองสามเดือนแหละ กว่าจะลงตัว ฉันมีทุนไม่มากนัก คงต้องค่อยๆ ทำไป”
โชคดีของณดา สมบัติที่มารดาทิ้งไว้ให้เป็นที่ดินติดชายหาด เธอเคยวางแผนในใจไว้คร่าวๆ แค่ปรับปรุงบ้านตัวเองและเปิดเป็นโฮมสเตย์ เธอก็น่าจะมีอาชีพเลี้ยงตัวได้
“ฉันลงหุ้นด้วยแล้วกันนะ” ธีรยาโอนเงินเก็บของตัวเองก้อนหนึ่ง สมทบช่วยเพื่อน อย่างน้อยณดาก็ไม่ต้องรัดเข็มขัดมากนัก ช่วงนี้ณดาต้องใช้เงินเยอะเสียด้วย
“รยา ฉันรักแกว่ะ” ณดาโผเข้ากอด
“เออๆ รู้แล้ว” ธีรยาเลยพลอยยิ้มออก บนถนนชีวิตเส้นนี้ของ ณดาจะเต็มไปด้วยขวากหนาม แต่หากมีเพื่อนคนนี้อยู่ด้วย ก็น่าจะช่วยแบ่งเบาภาระได้ “รอให้แกรวยก่อนนะยัยดา ฉันจะไปอาศัยใบบุญให้แกเลี้ยงในอนาคต”
มีใครบางคนเดินผ่านสองสาว ธีรยาปลายหางตามอง พยายามเม้มปากไว้ ไม่อย่างนั้นอาจจะเผลอพูดออกไปด้วยความหมั่นไส้
“คุณชนละ?” ภคมนเชิดหน้าถามลอยๆ
“ถามฉันเหรอคะ?” หลังปาดคราบน้ำตาทิ้ง ณดาเลยถามกลับเพราะภคมนยังยืนอยู่ที่เดิม
“มีแค่ไม่กี่คนตรงนี้ ฉันไม่ถามเธอ จะให้ฉันถามแม่นั่นเรอะ?”
“ถามฉันก็ได้นี่คะ เพราะอะไรถึงถามไม่ได้ละ?” ธีรยาแทรกถามกลับ
“คนที่นี่หย่อนการอบรมและไร้มารยาทมาก คงต้องอบรมชุดใหญ่หน่อยละ เดี๋ยวจะพานทำให้ที่นี่เสียชื่อ” ภคมนสะบัดหน้าใส่ กระแทกเท้าเดินจากไป
“ก็รู้นี่ว่าชู้รักตัวเองอยู่ตรงไหน จะมาแวะถามทำไมวะ?” ธีรยากระซิบตามหลัง “แกคิดถูกแล้วละที่ไม่อยู่ต่อ ไม่งั้นโดนนังคนนี้ข่มตายเลย ยังไม่ทันได้ครองอำนาจ ก็เริ่มวางกล้ามแล้ว” แล้วก็หันมาพูดกับ ณดาเสียงกระแทก
“เขาเหมาะกันนะ” ณดาเปรย
“เหมือนกับผีเห็นผี คนจัญไรโคจรมาเจอกัน แม่นี่น่ะ สมัยที่พ่อเขาเรืองอำนาจ วางกล้ามมากกว่านี้เยอะ” ธีรยาเท้าความหลัง ภคมนทำตัวเหนือคนอื่น เพราะถือว่าบิดาเป็นคนใหญ่คนโต
“ฉันพิมพ์ใบลาออกเลยดีกว่า ไม่อยากอยู่ถึงวันที่ต้องก้มหัวให้นาง” ณดาผุดลุกขึ้นยืน
ความรู้สึกหนักอึ้งในใจลดน้อยลงเรื่อยๆ
ไม่มีอะไรให้เธอต้องกลัว เธอมีกำลังใจอย่างดี
“รยา แกโอนเงินเก็บแกทั้งหมดให้ฉันเลยเหรอ?” หลังเปิดแอพพลิเคชันธนาคาร ณดาตาโตกับยอดเงินที่เพิ่มขึ้นจนน่าตกใจ
“อย่าคิดมาก แกต้องใช่ ส่วนฉันยังมีงานทำอยู่” ธีรยาพูดปลอบใจ
“ฉันจะไม่ลืมบุญคุณครั้งนี้เลย ช่วงวันหยุดยาวแกอย่าลืมไปหาฉันละ ฉันให้แกใช้บริการฟรีทุกอย่าง”
“ไม่ต้องห่วง ฉันต้องไปหาแกให้ได้ยัยดา”
มิตรภาพระหว่างเพื่อนที่แน่นแฟ้นปานเป็นญาติสนิท ณดายิ้มมากขึ้น ตอนที่เดินมาวางใบลาออกลงบนโต๊ะทำงานของธีรยา “ฝากส่งด้วยนะ ฉันแค่ลูกจ้างชั่วคราว ไม่มีเงินสะสมให้คิดเลยไม่ต้องลาล่วงหน้า”
“ฉันจัดการให้ เก็บของส่วนตัวกลับเลยไหมฉันจะได้ช่วย”
“ไม่ละ ฉันยกให้แก แค่ปากกาไม่กี่ด้าม ไม่มีอะไรให้เสียดาย”
พอตัดใจได้ ณดาก็รู้สึกปลอดโปร่ง ตอนที่เห็นชวกรเดินควงกับภคมนมาใกล้ๆ ณดาเลยไม่รู้สึกอะไรเลย เธอมองสองหนุ่มสาวด้วยแววตาไร้ความรู้สึก
สิ่งแรกหลังกลับถึงห้องพัก เธอเก็บเสื้อผ้ายัดใส่กระเป๋า และแยกเสื้อผ้าหรือของใช้ที่ไม่คิดใช้แล้วลงกล่อง ณดาจัดการทำความสะอาดห้อง มองไปรอบๆ ตัวและพิมพ์ภาพความทรงจำเก็บไว้ในใจ นับตั้งแต่พรุ่งนี้เธอจะเริ่มต้นใหม่ บนเส้นทางอีกแบบ ไม่ใช่แบบที่เคยคิดไว้เล่นๆ
การไม่มีชวกรในชีวิต เป็นเรื่องที่เธอเคยคิดเอาไว้เช่นกัน
ในเมื่อชายคนรักไม่เคยให้ความหวัง ณดาเลยลองวางแผนไว้ในใจคร่าวๆ
“ยัยดา ฉันมาช่วยแกขนของ” เสียงโหวกเหวกดังอยู่หน้าห้อง
ณดาเปิดประตูก็เห็นธีรยายืนยิ้มแป้นอยู่ตรงนั้น
“ดึกแล้ว พรุ่งนี้แกต้องทำงานนะ” เธอท้วงเสียงอ่อน ก่อนจะเห็นกระเป๋าผ้าที่ธีรยาคล้องไว้ที่หัวไหล่ “แกคงไม่...”
“อืม ฉันเอาใบลาออกแกไปวางที่โต๊ะหัวหน้าแล้ว ส่วนฉันก็ลาพักร้อนสองวัน สำหรับการไปส่งแกถึงบ้าน”
ธีรยายิ้มแป้น เดินเลยเข้าไปด้านใน “แกเก็บของเกือบเสร็จแล้วนี่” ณดายิ้ม ผายมือไปรอบตัว
“ฉันมีของไม่เยอะ”
“แน่ละยะ แกไม่ค่อยได้ค้างที่นี่ เวลาส่วนใหญ่ของแกอยู่คอยเป็นมือเป็นเท้าให้ไอ้หมอนั่น” ธีรยาอดแดกดันไม่ได้ แต่แล้วเมื่อสีหน้าของณดาสลดลง เธอเลยรีบขอโทษ “ฉันไม่ควรพูดเรื่องเก่าๆ เลย ฉันสัญญานะยัยดา จากนี้ไป ฉันจะไม่พูดเรื่องของไอ้หมอนั่นอีก”
“ไม่ต้องขอโทษหรอกรยา ฉันทำใจได้แล้ว ฉันแค่อดตำหนิตัวเองไม่ได้ ฉันหลงใหลคนพรรค์นั้นได้ยังไง?”
พอความมืดที่ปกปิดดวงตาถูกสลัดจนหลุด ที่เคยตามืดบอดก็สว่างจ้าขึ้น พอให้มองเห็นทุกสิ่งรอบตัวชัดขึ้น ณดาเลยอดไม่ได้ที่จะตำหนิตัวเอง เธอหลงใหลผู้ชายอย่างชวกรจนหัวปักหัวปำ ขนาดเพื่อนที่หวังดีเตือนก็ไม่เคยเชื่อ จนกระทั่งวันหนึ่ง ความจริงเปิดเผย ณดาเลยเสียดายช่วงเวลาที่เธอทุ่มเท ทำทุกอย่างที่ชวกรสั่ง
“แกยังโชคดีนะยัยดา ที่แกหลุดพ้นจากหมอนั่นมาได้ แม้...” ธีรยาไม่ได้พูดต่อ ไม่อยากให้เพื่อนสะเทือนใจมากกว่านี้ “ฉันยืมรถของพ่อมาด้วย พรุ่งนี้แกจะได้ขนของกลับบ้านได้สบายๆ” พอเปลี่ยนเรื่องพูด ณดาก็ยิ้มออก
“แกยังคงรอบคอบเหมือนเดิมเลยนะ”
ณดากำลังคิดหนัก สำหรับเรื่องการย้ายของ ถึงจะไม่มีของใช้มากนัก แต่ของบางอย่างก็ทิ้งไม่ได้ กระเป๋าใส่ของของเธอมีหลายใบด้วยกัน ไหนจะตำราเก่าๆ ที่เสียดายจนโยนทิ้งไม่ลงอีก
“ฉันคิดไว้แล้ว แกคงขนของกลับทั้งหมด เลยเสนอหน้าไปขอยืมรถของพ่อมา”
“พออยู่ตัวแล้ว ฉันคงต้องหารถเล็กๆ ไว้ใช้สักคัน ฉันตั้งใจจะทำโฮมสเตย์เต็มรูปแบบ มีทั้งห้องพัก แล้วก็บริการอาหารทุกมื้อด้วย”
- ผู้เขียน
