เวลา 17.00 น.
ริสาขึ้นมาบนห้องหลังจากที่คุยกับวีวี่เสร็จ เธอรู้สึกเครียดมากเรื่องวีวี่กับโตมร และตอนนี้เขา 2 คนก็กำลังคุยกันอยู่ข้างล่าง ยิ่งริสาคิดเรื่องนี้มากเท่าไหร่เธอยิ่งรู้สึกปวดหัวมากขึ้นเท่านั้น อาการนี้ทำให้ช่วงนี้ริสาเริ่มรู้สึกว่าเธอเหมือนจะมองเห็นภาพเลือนรางแต่ไม่ชัดมากนัก ยิ่งเวลาเธอมีอาการปวดหัวเธอยิ่งรู้สึกว่าภาพที่เห็นมันชัดขึ้น
ริสาพยายามเอามือมาโบกผ่านหน้าตัวเองเพื่อดูแต่ก็ยังเห็นไม่ชัด เธอลองพยายามเดินโดยไม่ใช้ไม้เท้าไปรอบๆห้อง เดินไปเรื่อยๆจนได้ยินเสียงคนข้างนอกเสียงดัง ริสาจึงลองเดินมาที่ประตูช้าๆเอาหูแนบเพื่อฟังเสียงว้ากิดอะไรขึ้นข้างนอกห้อง
“เบาๆนะคะ วีวี่กลัวโตเจ็บ”
วีวี่พูดกับคนงานในบ้านโตมร แล้วได้ยินเสียงป้าชื่นวิ่งตามขึ้นบันไดมา
“เกิดอะไรขึ่นคะคุณวีวี่ ทำไมคุณโตถึงเป็นลมไม่มีสติแบบนี้ละคะ?”
“วีวี่ก็ไม่ทราบค่ะ...เราคุยกันอยู่ดีๆโตเขาก็เป็นลมล้มลงไปเลย ป้า
