พี่ๆ ในแผนกกวักมือเรียกเมื่อเห็นหล่อนเดินเข้ามาสมทบ
“แก้วไม่ดื่มดีกว่าค่ะ กลัวเมาแล้วรั่ว” แม้หล่อนจะปฏิเสธ แต่แก้วเหล้าก็ถูกยัดใส่มืออยู่ดี
“ดื่มเถอะน่ะน้องแก้ว นานเราจะได้ออกมาสังสรรค์กันสักที ดื่มๆ เลย ดูสิ พวกเราก็ดื่มกันทุกคน”
ในขณะที่ก้านแก้วกำลังยืนลังเลอยู่นั้น สายตาของหล่อนก็เหลือบไปเห็นภัทรดนัยเข้าพอดี
หล่อนรู้สึกแปลกใจมาก
เขามาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกันนะ
ที่ทางของเขาควรจะไปอยู่กับบรรดาผู้บริหารคนอื่นไม่ใช่เหรอ
“น้องแก้วดื่มสิครับ...”
ก่อนหน้าก้านแก้วตั้งใจจะปฏิเสธ แต่พอเห็นสายตาดุๆ ของภัทรดนัยที่มองจ้องมอง ก็อดที่จะคิดแข็งข้อไม่ได้
“ได้ค่ะ งั้นหมดแก้วค่ะพี่ๆ”
เสียงแก้วกระทบกันดังกังวาน พร้อมกับหล่อนที่เทแอลกอฮอล์ผ่านลำคอลงไปครั้งเดียวหมด
แค่ก แค่ก
“น้องแก้วเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”
“เอ่อ... ไม่เป็นไรค่ะหรอกค่ะ แก้วแค่รู้สึกว่ามันบาดคอ แต่ก็อร่อยดีค่ะ”
หล่อนตอบคู่สนทนา แต่
