ภัทรดนัยที่นอนหลับตาฟังเพลงเพลินๆ ต้องดึงหมวกที่ปิดหน้าออก เมื่อรู้สึกถึงน้ำหนักบางอย่างที่กระทบลงกับหัวไหล่ของตัวเองหลายครั้ง
เขามองเจ้าวัตถุสิ่งนั้นเต็มตา ก็เห็นว่าเป็นหัวของก้านแก้วที่กำลังโคลงเคลง แถมที่ปากอิ่มสีแดงระเรื่อของหล่อนก็ยังเผยอปากมีเสียงกร่นเบาๆ ออกมา
ชายหนุ่มถึงกับส่ายหน้าไปมา อดขำกับความเป็นเด็กไม่รู้จักโตของก้านแก้วไม่ได้
เขาชั่งใจอยู่สักพักก็เลือกที่จะเอามือประคองศีรษะของก้านแก้วให้พิงกับหัวไหล่ของตัวเองเอาไว้ เพื่อให้ศีรษะเล็กไม่กระเด้งกระดอนไปตามแรงเคลื่อนที่ของรถบัส
เส้นผมสีดำปอยหนึ่งหล่นลงมาบังใบหน้าของก้านแก้วเอาไว้ เขาก็หวังดีคิดไปว่าหล่อนอาจจะรำคาญก็เลยหยิบจะเอาไปทัดไว้หลังใบหูให้ แต่เจ้าหล่อนก็ดันลืมตาตื่นขึ้นมาพอดี
ดวงตาสบประสานกัน นี่เป็นครั้งแรกที่ภัทรดนัยรู้สึกเหมือนว่ากำลังร่วงหล่นลงไปในเหวลึกที่มองไม่เห็นพื้นเบื้องล่าง
ทำไม...
ทำไมเขารู้สึกว่าหัวใจข
