“หลีกไปเลย... หลีกไปนะ...”
ภัทรดนัยปล่อยให้คนเมาเอาตัวชนอยู่หลายครั้ง จนกระทั่งหมดความอดทน จึงจับหล่อนขึ้นบ่าแบกกลับไปโยนบนเตียง
“โอ๊ย... เจ็บนะ”
และเมื่อเห็นหญิงสาวตะเกียกตะกายจะลุกขึ้นหนีอีก ภัทรดนัยจึงไม่มีทางเลือก ต้องกระโดดขึ้นไปคร่อมทับร่างเล็กเอาไว้
“เลิกบ้าสักทีได้ไหม ก้านแก้ว ฉันเหนื่อยกับเธอเต็มทีแล้วนะ”
ก้านแก้วหยุดชะงัก มองจ้องเข้าในดวงตาที่เต็มไปด้วยความโมโหของคนบนร่าง ก่อนจะปล่อยหยาดน้ำตาออกมา
“คุณจะมาสนใจฉันทำไม ฉันจะเป็นตายร้ายดียังไงมันก็เรื่องของฉัน... จะเมาตายก็เรื่องของฉัน ไม่เกี่ยวกับคุณ”
ภัทรดนัยกัดฟันแน่น สันกรามของเขาขบกันจนเป็นสันนูนเป่ง เห็นได้ชัดว่าเขากำลังควบคุมอารมณ์บางอย่างเอาไว้สุดกำลัง
“ลืมไปแล้วหรือไงว่าตอนนี้เราอยู่ในฐานะสามีภรรยากัน”
“หึ... สามีภรรยาจอมปลอมน่ะสิ ลุกขึ้นไปจากตัวฉันได้แล้ว ฉันจะไปดื่มต่อ อื้อ...”
หล่อนเริ่มผลักไสรุนแรงขึ้นอีกครั้
