“ไหวไหมคะพี่ลุค”
“อื้ม โทษทีพี่ง่วงจริง ๆ กี่โมงแล้ว แล้วเราได้นอนรึยัง”
“กำลังจะนอนค่ะแต่เห็นรถพี่ลุคยังจอดอยู่เลยลงมาดู”
“อ่อ แล้วนี่กี่โมงแล้ว”
“กี่โมงแล้วก็ช่างเถอะค่ะสภาพนี้พี่ลุคขับรถกลับไม่ไหวหรอก ขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่า เร็วค่ะเอยง่วงแล้ว”
“...”
“เร็วสิคะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็สว่างแล้วนะ”
“...ล่อลวงพี่รึเปล่า?”
“ไร้สาระ ถ้างั้นก็งีบบนรถต่อแล้วกันค่ะ ถึงคอนโดเมื่อไหร่ส่งข้อความบอกด้วยนะ” ฉันบอกพี่ลุคที่แกล้งหรี่ตาแล้วถามฉันออกมาเหมือนกำลังไม่ไว้ใจฉัน พูดจบก็หมุนตัวเตรียมขึ้นห้องไปนอน
“เดี๋ยว ๆ เอย พี่ไปด้วย” เสียงพี่ลุคไล่หลังมาฉันเลยเดินช้าลงแต่ไม่ได้หันไปมองนะแค่เดินช้าลงเพื่อรอเท่านั้นและไม่นานเขาก็ตามมา
“ที่ห้องมีโซฟาไหม”
“มีค่ะ”
“เสียดาย”
“คะ?”
“เสียดายไง น่าจะไม่มีพี่จะได้ไม่มีที่นอน”
“ไม่ต้องห่วงค่ะเอยมีผ้าห่มสำรองให้พี่ลุคปูนอนที่พื้นได้”
“เด็กใจร้าย”
“ฮ่า ๆๆ ขึ้น
