“ไหวไหมคะพี่ลุค” “อื้ม โทษทีพี่ง่วงจริง ๆ กี่โมงแล้ว แล้วเราได้นอนรึยัง” “กำลังจะนอนค่ะแต่เห็นรถพี่ลุคยังจอดอยู่เลยลงมาดู” “อ่อ แล้วนี่กี่โมงแล้ว” “กี่โมงแล้วก็ช่างเถอะค่ะสภาพนี้พี่ลุคขับรถกลับไม่ไหวหรอก ขึ้นไปนอนข้างบนดีกว่า เร็วค่ะเอยง่วงแล้ว” “...” “เร็วสิคะอีกไม่กี่ชั่วโมงก็สว่างแล้วนะ” “...ล่อลวงพี่รึเปล่า?” “ไร้สาระ ถ้างั้นก็งีบบนรถต่อแล้วกันค่ะ ถึงคอนโดเมื่อไหร่ส่งข้อความบอกด้วยนะ” ฉันบอกพี่ลุคที่แกล้งหรี่ตาแล้วถามฉันออกมาเหมือนกำลังไม่ไว้ใจฉัน พูดจบก็หมุนตัวเตรียมขึ้นห้องไปนอน “เดี๋ยว ๆ เอย พี่ไปด้วย” เสียงพี่ลุคไล่หลังมาฉันเลยเดินช้าลงแต่ไม่ได้หันไปมองนะแค่เดินช้าลงเพื่อรอเท่านั้นและไม่นานเขาก็ตามมา “ที่ห้องมีโซฟาไหม” “มีค่ะ” “เสียดาย” “คะ?” “เสียดายไง น่าจะไม่มีพี่จะได้ไม่มีที่นอน” “ไม่ต้องห่วงค่ะเอยมีผ้าห่มสำรองให้พี่ลุคปูนอนที่พื้นได้” “เด็กใจร้าย” “ฮ่า ๆๆ ขึ้น