“ไหวไหม” เวลาผ่านมาพักหนึ่งที่เขาปล่อยให้ฉันตั้งสติพี่ลุคก็เอ่ยถามขึ้น
“...ไหวค่ะ”
“จะนอนหลับต่อรึเปล่าเอย”
“หลับค่ะ”
“แน่นะ” พี่ลุคมองฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใย
“ค่ะ ผ่านมันมาได้ทุกคืน คืนนี้ก็เหมือนกัน ไม่ต้องกังวลหรอกนะคะ” ฉันตอบเขาแล้วขยับตัวไปที่กลางเตียงจะได้นอนได้สะดวก
“พี่ห่วง”
“ขอบคุณนะคะ ขอโทษด้วยที่ทำให้พี่ลุคต้องมาเจอเหตุการณ์นี้ทั้งที่เอยก็รู้ตัวว่าตัวเองต้องฝันร้าย”
“ไม่เป็นไรเลยเอย ไม่เป็นไร”
“ค่ะ พี่ลุคไปนอนเถอะค่ะเอยอยากนอนต่อแล้ว” ฉันฝืนยิ้มให้เขาก่อนจะเช็ดคราบน้ำตาท่ามกลางสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยจากเขา
“...อื้ม” พี่ลุคยอมตกลงก่อนที่เขาจะเดินไปที่โซฟาจากนั้นเขาก็ยังมองมาที่ฉันอยู่พักหนึ่งถึงได้ปิดโคมไฟ
ฉันนอนนิ่งท่ามกลางความเงียบก่อนจะค่อย ๆ ยิ้มออกมาเพียงลำพัง
คืนนี้เป็นคืนที่...ดีจังเลยนะขวัญเอย
-วันต่อมา-
ฉันตื่นนอนตอนเจ็ดโมงเช้าแต่พี่ลุคยังไ
