“เอ่อ ผมว่าอาจจะเป็นการเข้าใจผิดกันจริงๆ นั่นแหล่ะครับ คุณอย่าเครียดไปเลย” เขาหันไปปลอบพราวดาว... “สองคนนั้นคงไม่คิดอะไรต่อกันแล้วเพราะเลิกกันมาตั้งนาน... และถ้าเกิดคิดจะทำอะไรกันในห้องนี้จริงๆ ตาลไม่มีทางทำหรอกครับเพราะรู้ว่าผมจะหึงมาก จริงไหมตาล” เขาพูดแล้วเดินไปหาตติยาภาที่ทำหน้างง และคนอีกสองคนก็ทำหน้างงไม่แพ้เธอเหมือนกัน...
“ตาลกับหมอนัทเขาเลิกกันตั้งนานแล้วครับหมอพราวดาว... เเต่พวกเขาก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่ คุณอย่ากังวลเลยครับว่าตาลจะยังรักหมอนัทอยู่เพราะผมจะไม่ยอมแน่ครับ เพราะว่าตอนนี้ตาลคบกับผมอยู่”
“คุณ” ตติยาภาเรียกเขา... เขาก้มหน้าไปยิ้มให้เธอ แต่ไม่ใช่ยิ้มที่อ่อนหวานหรือใจดีมากนักหรอก เป็นยิ้มปนเคืองและมีนัยยะบอกว่าให้หุบปากแล้วเขาจะจัดการทุกอย่างเองมากกว่า
“หมายความว่ายังไง นี่...” พราวดาวอึ้งเหมือนค้อนทุบหัว... เธอตะลึงจนตัวชา... เลิกคบกันงั้นเหรอ เธอหันไปมองอัศวธรที่ทำหน้า
