พรุ่งนี้งานหมั้นของอัศวธรและพราวดาวก็จะถูกจัดขึ้นแล้วตติยาภารู้สึกวูบโหวงในใจ หากแต่เธอก็ไม่ได้เสียใจมากแบบว่าเอาเป็นเอาตาย นั่นเป็นเพราะว่าเธอพอจะทำใจได้ แต่ที่เธอเป็นกังวลอยู่ตอนนี้ก็คือว่าเธอจะไปงานหมั้นนี้หรือเปล่าก็ไม่อาจทราบได้... เพราะคนที่บอกให้เธอเข้มแข็งและจะพาเธอไปยังไม่พูดกับเธอเลยสักคำนับแต่วันที่เกิดเรื่องที่ห้องของเขา...
วันแรกงานเขายุ่ง มีเคสผ่าตัดแต่เช้า เลยออกไปทำงานก่อน ให้คนขับรถไปส่งเธอแทน... ตอนเย็นเขาก็เลิกงานทีหลังเธอ เธอเลยต้องกลับมาก่อน... นั่นไม่ใช่เรื่องแปลกเพราะบ่อยครั้งที่เวลางานของเขาและเธอไม่ตรงกันเนื่องจากทำคนละหน้าที่กัน แต่ที่ตติยาภารู้สึกว่าแปลกไปกว่าที่เคยนั่นคือการที่เขาไม่มาหาเธอที่ห้องหรือว่าเรียกเธอให้ไปหา...
มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆ ไปอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...
และยิ่งวันนี้เป็นวันที่สองที่เขาไม่พูดด้วยเลยและไม่ได้เจอกัน แถมตอนนี้ก็ห้าทุ่มเข้าไปแล้ว
